Βράδια ονειρόσκονης

Μετά από μια μεγάλη μέρα, ακολουθεί μια μεγάλη νύχτα. Μη φοβάσαι τις επαναλήψεις των λέξεων. Ετσι πάνε αυτά. Όταν ο καπουτσίνο με σαντιγύ από την «Εστία» της Βενιζέλου έχει παγώσει, όλοι οι δρόμοι της πόλης οδηγούν στο αλκοόλ. Εστω και σε μια στάλα από δαύτο. Ο, τι μου έχει απομείνει από τον πυρετό της Βαλαωρίτου, είναι το «Coq Au Zen». Για εξαιρετική μουσική που κουμπώνει σε ό, τι θεωρώ lounge και για καλαίσθητες τουαλέτες.  Τη «μυστική» του είσοδο από την πλευρά της Εγνατίας, μου την έμαθε η Χριστίνα. Σαν να ανακάλυψα κάτι σαν την Αμερική, αλλά στην πιο χρήσιμη εκδοχή του. 

Εισπνέοντας το αγχολυτικό βράδυ της Θεσσαλονίκης, φτάνω στην Ισαύρων. Στο «Micro Mond». Ευχαριστώ εγγαστρίμυθα τη Δέσποινα που μου το επικοινώνησε μέσα από τα κείμενά της και πίνω στην υγειά της Λάικα που βλέπω απέναντί μου. Όταν πια φεύγω, αγαπώ πιο πολύ τα σκυλιά και το διάστημα. 

Θάλασσα. Αν περπατάς ανέμελα, τη βρίσκεις πάντοτε μπροστά σου. Τσέκαρε το και θα συμφωνήσεις. Ψάχνω να βρω το φεγγάρι. Όχι στον ουρανό. Λίγο πριν τις «Ομπρέλες»  της Παραλίας. Στην ημισέληνο που φωτίζεται από δυο τεράστιους προβολείς, γίνομαι και πάλι παιδί. Είναι ακόμα νύχτα και εγώ ακόμα ονειρεύομαι. Μέχρι να έρθει το φως της μέρας για να φέρει πάλι νύχτα και όνειρα. Μη φοβάσαι τις επαναλήψεις των λέξεων. Ετσι πάνε αυτά…

* Δημοσιεύθηκε στο Pepper magazine #8, Απρίλιος 2011

Τις Μεγάλες Παρασκευές...

 ...εγώ χαίρομαι που μπορώ να τυπώνομαι ακόμα δίπλα σε ανθρώπους που αγαπώ, έστω και ανώνυμα πια.

Πτώμα με χρέωση

Μου χρεώθηκε ένα πτώμα. Ανθρώπινο. Δεν το έκανα εγώ. Δεν σκότωσα κανέναν. Απλώς μου χρεώθηκε. Ενα σώμα σε προχωρημένη σήψη. Πήδηξε μέσα από ένα σκοροφαγωμένο μπαούλο και προσγειώθηκε πάνω στην απορία μου. Πάνω στους ώμους μου, πάνω στην σπονδυλική μου στήλη. Στα κόκκαλά μου φύτρωσαν τσιγκέλια. Το σώμα αγκιστρώθηκε εκεί. Τα ξένα μέλη τυλίχθηκαν γύρω από τα δικά μου. Βάρυνα. Εγινα ασήκωτη.

Δεν τον σκότωσα κι όμως καταδικάστηκα να τον κουβαλάω. Βρώμαγε θάνατο. Βρώμισα θάνατο. Εσερνα τα πόδια μου στην ανηφόρα μαζί με τα δικά του. Καταναγκαστικά έργα. Εβρεχε και έκλαιγα. Δεν ήξερα τίποτα και τραβούσα στα τυφλά ένα δρόμο. Οι αλυσίδες άφηναν σκουριά στη σάρκα μου. Ποτάμι το νερό και τα δάκρυα. Εσφιγγα τα δόντια μου. Υστερα τα έφτυνα και έχτιζαν μονοπάτι.

Σκοτάδι, βροχή και δάκρυα. Ο κόσμος έβγαζε φωτογραφίες. Με φλας μου τραυμάτιζαν τα μάτια. Τώρα πια, βούρκωνα με αίμα. Εγινε κόκκινη η αδιακρισία. Δημοφιλές θέαμα ένας ζωντανός που χρεώνεται έναν νεκρό. Συνέχισαν πιο έντονα τα φλας και τους ψιθύρους. Εκανα κύκλους γύρω από τον εαυτό μου. Γύρω από τον εαυτό του. Τιναζόμουν για να τον αποτινάξω. Τα δάχτυλα που με έδειχναν, γελούσαν δυνατά. Ο ήχος με διαπερνούσε, σκέτο ηλεκτρικό ρεύμα. Τιναζόμουν από αυτό. Πάλι δάχτυλα, πάλι γέλια μπροστά στην οσμή από θάνατο.

Η σήψη του έγινε σήψη μου. Ξερνούσα την ίδια μου την ύπαρξη. Κανείς δεν με πλησίαζε. Εμεινα να σαπίζω μόνη στο κέντρο μιας πρόχειρης αρένας. Και κανείς δεν ένιωσε τύψεις που με άφησε εκεί. Ολοι πίστεψαν πως γέμισε τσιγκέλια η πλάτη μου επειδή τον είχα βλάψει. Ολοι φαντάστηκαν ότι σάπισα μέσα στις δικές μου τύψεις. Ολοι γύρισαν στο σπίτι τους, ήπιαν ένα ζεστό τσάι και κοιμήθηκαν χωρίς τύψεις για τις τύψεις που χωρίς τύψεις χρέωσαν σε ένα ζωντανό σώμα που αδικαιολόγητα χρεώθηκε ένα νεκρό.

Υστερόγραφο: Αν το κλέψεις, σημαίνει οτι δεν ήταν ποτέ δικό σου. Μην το κλέψεις ποτέ. Να μάθουν να στο λένε.

Τα Ζουμερά.

«Aγόρι μου
αυτή η επανάσταση δεν έχει
κόκκινα γαρύφαλλα στο πέτο
βάφει,
βάφει τον δρόμο σου
πετάει ξυραφιές
και ξεκοιλιάζει την άσφαλτο που πατάς
είναι αυτό που δε μπορείς να δεχθείς
και δεν μπορείς να αρνηθείς
η σπίθα που σπαρταράει κάθε ώρα
απαρηγόρητη
γαμημένη εξάρτηση τα ζουμερά κεράσια
κι ο κόσμος όμορφος
απάτητος
σαν τον κοιτώ ανάποδα
αιωρούμενη ακριβώς πάνω απ΄ την γειτονιά σου
και τα φώτα να με καλούν για προσγείωση
κι η βραδινή δροσιά να μου γλύφει τα μπούτια
γαμημένη εξάρτηση
τα ζουμερά κεράσια».

Κατερίνα Καραγιάννη, «Ζουμερά κεράσια»

No Smoking.

 «Ενώ μπορώ να ανοίξω την πόρτα

                 να τρέξω στους δρόμους που οδηγούνε σε μένα

                                        εγώ στέκομαι εδώ, κοιτάω στο κενό 

                 και καπνίζω λουλούδια από καιρό

   πεθαμένα».