Αυτόματη γραφική

Η εποχή μας είναι γεμάτη από ανθρώπους που πιστεύουν υπερβολικά στον εαυτό τους και από ανθρώπους που πιστεύουν ελάχιστα σε αυτούς.

[Ας πιούμε σε αυτούς]

Οι πρώτοι πίνουν το αίμα των άλλων, οι δεύτεροι τρέφονται από τις πληγές τους.

Είναι άδικο να βρίσκεις σπίτι και να μην έχεις τι να ζήσεις, όπως όταν βρίσκεις τοίχο λευκό και δεν έχεις μελάνι ή δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκεισαι.

[Tο «πρόκεισαι» δεν στέκεται όρθιο χωρίς να ακουμπά στη φαντασία]

Οι λέξεις δεν έχουν δύναμη αν δεν τους τη δώσεις εσύ.

Με σένα ο κόσμος τρέχει με πιο γρήγορες ταχύτητες ώστε και πάλι να καταφέρεις να ζεις το παρόν και να μη γίνεσαι από το παρελθόν σου.

Να μη νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει όταν περνάς έξω από μια κρεπερί και σκέφτεσαι ότι έτσι όπως άνοιξε, έτσι και θα κλείσει.

Και να μην εκνευρίζεσαι όταν σε λένε σοβαρή και μελαγχολική. Αν αυτό είσαι, αυτό πρέπει να γίνεις.

Άλλος ορίζει την ποιότητά σου. Έχεις ελάχιστη ελευθερία κίνησης και με τα νήματα στα πόδια πρέπει να πορευτείς.

[Κι αν πέσεις, επιβάλλεται να σηκώσεις το χέρι σου και να μαστιγωθείς]

Υπό τους ήχους του:

(Photo: deviantart/ birazhayalci)

Πιο Μεγάλη Παρασκευή

Την πιο Μεγάλη Παρασκευή μας δεν την έχουμε ζήσει ακόμα.
Το ‘χει μαντέψει ο ποιητής.
Πατάω πτώματα για να σε βρω απόψε.
Σώματα περιφέρονται σε μια πόλη αναμονής.
Η ουρά είναι τεράστια.
Είμαι το νούμερο που προηγείται.
Αν με πολλαπλασιάσεις με το εκατό,
θα καλέσω την Αστρονομία.
Υπάρχει κάπου ένα αστέρι που περιμένει ακατοίκητο.

Το πιο μεγάλο αστέρι μας δεν το έχουμε κατοικήσει ακόμα.

Υπό τους ήχους του:

(photo: Deviantart/ AdventureIsOutThere)

Η «Σχεδία», η Μάγδα και τα social media

Σήμερα η 60χρονη κυρία Μάγδα, πωλήτρια του περιοδικού δρόμου «Σχεδία», μου χάρισε μια αγκαλιά και ένα φιλί γιατί έτυχε να πάρω το τελευταίο τεύχος που είχε στα χέρια της. Ήταν για αρκετές ώρες έξω, περιμένοντας στο ίδιο σημείο, κι έκανε αρκετό κρύο.

«Μόνο το χαμόγελο των ανθρώπων, μια κουβέντα μαζί τους, μας δίνουν τόση χαρά όση δεν φαντάζεσαι», είπε. Πήγε και στην Γλασκώβη με την Εθνική Αστέγων και έπαιξε ποδόσφαιρο. «Αν πατήσεις το βίντεο στο γιουτιού, με δείχνει λιγάκι από πίσω. Θα δεις μια ξανθιά. Εγώ είμαι. Τα έβαλα με κοριτσάκια που έχουν τη μισή μου ηλικία και άντεξα».

Είχε παράπονο ότι οι νέοι δεν αγοράζουν το περιοδικό. Δεν είναι περίεργο, αν το σκεφτείς; Έχουμε όλα τα social media στα πόδια μας, πιστεύουμε ότι μια ανάρτηση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και ακόμα προσπερνάμε αυτούς τους ανθρώπους σαν να είναι αόρατοι. Δεν είναι, κι έχουν και γαμώ τις ιστορίες να μας διηγηθούν. Στο κάτω κάτω, μπορούμε να βγούμε μια selfie με την κάθε κυρία Μάγδα που φοράει κόκκινο γιλέκο εκεί έξω.

Σπρεντ δε νιουζ.
Νέο τεύχος στους δρόμους.
Τιμή 3 ευρώ, το 1,5 πηγαίνει στον πωλητή.

Ανάγκη τρέμουσα

Δεν είναι τρομακτικό το πόσο χρειαζόμαστε τους ανθρώπους; Το διαπιστώνεις κάθε μέρα στο δρόμο. Κοιτάζεις, παρατηρείς, λυπάσαι για αυτούς, γελάς μαζί τους, κάτι λένε, κάτι θα σκεφτείς, όλο και κάποια ανάμνηση θα ανασυρθεί και ύστερα θα θέλεις να πας και να γράψεις κάτι υπό τους ήχους του Λέοναρντ Κοέν. [Επίσης τρομακτικό είναι το πόσο χρειαζόμαστε τον Κοέν αφού έχει πια φύγει]. Γράφω και θα έπρεπε να σκέφτομαι το τσάι δίπλα μου που θα κρυώσει, αλλά εγώ σκέφτομαι πόσο χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, πώς χρωματίζουμε με την παρουσία μας, πώς αποχρωματίζουμε με την απουσία μας και πόσο μεγάλη ευλογία είναι να ξερνάς λέξεις και πάντα να χρησιμοποιείς αυτό το ρήμα για την παραγωγή τους και πως στην αυτόματη γραφή, καμιά φορά από λάθος, η «ευλογία» γίνεται «ετυμολογία» και το «ρήμα» γίνεται «ρήγμα», αλλά υποθέτω ότι έτσι είναι οι λέξεις, όπως και οι σχέσεις, εύθραστες, χρειάζονται ένα χάδι, ένα βλέμμα, κάτι ζεστό που να πηγάζει από μέσα και ας χάσκει ο Κορτάσαρ πως η τρυφερότητα είναι μια οντολογική γρατζουνιά.

Υπό τους ήχους του:

(φωτό: Deviantart/ StineJ)

Ποτέ μη λες κάποτε

Τις πιο ωραίες ιστορίες μας τις ξεπουλάμε στο facebook. Κάποτε ήμασταν ρομαντικοί, κάποτε μπαίναμε εδώ και αφήναμε τα σπλάχνα μας. Ύστερα επιστρέφαμε να τα διαβάσουμε ξανά και να τα βάλουμε για ύπνο. Βρίσκαμε τους ήρωες μας στα λεωφορεία και στα τρένα. Τώρα αγοράσαμε αυτοκίνητα και πετάμε Θεσσαλονίκη - Αθήνα με πτήσεις που διαλαλούν ξυστό και αρώματα. Κάποτε θέλαμε την παιδική μας ηλικία πίσω. Τώρα βιαζόμαστε να πνιγούμε μέσα στις ευθύνες, λες και έτσι βαφτίζεσαι ενήλικος. Πιστεύαμε, ελπίζαμε, βγαίναμε στους δρόμους και είχε νόημα. Ένα κάποιο νόημα και ένα ηλιοβασίλεμα με μπύρα στο χέρι που ήταν αρκετό. Λέγαμε ''εγώ ποτέ δεν θα''. Τώρα λέμε ''ποτέ μη λες ποτέ'' και όλα τα κλισέ που μας τάιζαν οι γονείς μας για να μεγαλώσουμε.

Κάποτε αυτό το κείμενο θα είχε περισσότερες λέξεις.

Τώρα η σάρκα είναι πρόθυμη, αλλά το πνεύμα ασθενές.

Photo: oO-Rein-Oo | Deviantart.com

Ένα κάθε καλοκαίρι στην Αλόννησο

Θα έβαζα ένα χρόνο στον πάγο για τρεις μέρες στην Αλόννησο.

Για να δω την Παλιά της Χώρα από το πλοίο ακόμα, μια υπόσχεση σε υψόμετρο. Για να ξαπλώσω στην σκιά των βράχων της, να μου πάρουν την ανάσα τα γαλαζοπράσινα νερά της, να πρηστούν τα χείλη μου από το αλάτι τους.

{- γιατί έχεις τόσο μεγάλα χείλη; - για να σε φιλάω καλύτερα}

Για να πιω κοκτέιλ του Καμύ, του Καβάφη και του Κάφκα σε ένα σύμπαν από ράφια με βιβλία. Για να πιω – ένα άλλο βράδυ, εκείνο το βράδυ – βινσάντο και προσέκο κάτω από ένα δέντρο με τη φωνή της Billie Holiday. Για να σταματήσω να πίνω και να χαθώ στα στενά της και να φωτογραφίσω τις λωρίδες από φως. Για να βγω από το σκοτάδι. Για να χαζέψω χειροποίητα κοσμήματα, χειροποίητα σουβενίρ, κάδρα με ονόματα, μπλούζες με μεσογειακές φώκιες, εμαγιέ κούπες και πόστερ από παλιές ταινίες. Για να διαβάσω επιγραφές στα μαγαζιά σε άπταιστα ιταλικά.

Για να φωνάξω τις γάτες με ονόματα που θέλω και αυτές να γυρίσουν. Για να έρθουν στα πόδια μου, να απαθανατίσουμε τη στιγμή. Για να δω τον ήλιο να δύει από το Χαγιάτι. Για να γευτώ φρέσκο τόνο και φρέσκο καλαμάρι με τις βάρκες απέναντι και τις αιώρες επάνω τους. Για να ζηλέψω έναν ανεμόμυλο και ένα σπίτι.

Για να νιώσω ζωντανή. 

Προσοχή ένστικτο

Το γυναικείο ένστικτο δεν είναι ακριβό άρωμα για να μπει σε μικρό μπουκαλάκι. Δεν είναι καν κλισέ για να χωρέσει σε μια τέτοια φράση. Είναι δικλείδα ασφαλείας. Ενεργοποιείται όταν βρίσκεσαι σε κίνδυνο απροσδιόριστο. Δεν γνωρίζεις την ταυτότητα του εχθρού, αλλά νιώθεις το χνώτο του. Καταλαβαίνεις πως ο εχθρός υπάρχει στον χώρο, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα απουσιάζει. Είναι αυτή η απουσία του που σε κυκλώνει, που σε τυλίγει μέχρι την πλήρη αφαίμαξη.

Το γυναικείο ένστικτο συναντά μόνιμα έναν τοίχο. Τον τοίχο της τρέλας. Είσαι τρελή, πού το σκέφτηκες, πλάθεις ιστορίες απ’ το μυαλό σου, σύνελθε. Παίρνει φόρα το ένστικτο και πέφτει επάνω στις απαντήσεις. Ματώνει, τα κόκαλά του θρυμματίζονται, ο πόνος είναι αφόρητος. Αλλά τελικά τα καταφέρνει: ο τοίχος ισοπεδώνεται. Και πίσω από αυτόν, ξημερώνει μια μέρα που δεν φαντάζεσαι κι εγώ πού να στα λέω.