Η -ούλα και το -άκι

Οι άνθρωποι έχουν αλλεργία στις καταλήξεις. Μην πεις «ζωούλα», ούτε «σπιτάκι», ούτε «αμαξάκι». Φόβος και τρόμος έγινε μια -ούλα και ένα –άκι. Τόσα πράγματα μπορεί να παίζουν πόκερ μέσα στο μυαλό σου, κι όμως υπάρχουν κάποιοι τύποι που θέλουν να αφισοκολλήσουν στην κεφάλα τους ότι δήθεν διαφέρουν από την υπόλοιπη αγέλη.

Αυτοί δεν έχουν ακούσει ποτέ στην ζωή τους για καμία –ούλα και για κανένα –άκι. Μάλλον όχι στη ζωή τους. Καλύτερα να πούμε στη ζωάρα τους…Είναι αυτές οι γνωστές άγνωστες φάτσες που βλέπουν έναν κόσμο να καίγεται και δεν τους καίγεται καρφί. Εκείνοι που αναπνέουν για έναν υπερθετικό βαθμό που δεν τους αξίζει.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το μικρό πρέπει να τρομάζει, και να σοκάρει, και να απελπίζει. Οτιδήποτε μικρό. Για μένα η –ούλα και το –άκι είναι καταλήξεις που με αγκαλιάζουν. Τελειώματα που μου προσφέρουν σιγουριά χωρίς πλήξη. Αγάπη χωρίς δέσμευση. Αλήθεια χωρίς φούμαρα και αρώματα.

Γιατί ο μικρόκοσμος μόνο μπορεί να υπάρχει. Για μεγαλόκοσμο ποτέ δεν πήρε το αυτί μου. Μικρό και κόσμος, ένα συνθετικό που στενεύει και ένα που ανοίγει διάπλατα παράθυρα. Μπορείς να τα πεις και στενά παράθυρα. Τουλάχιστον όμως παράθυρα που υπάρχουν, ακόμα και αν χάσεις την πόρτα. 

Χαμογελώντας

Το σκυλί μου γέννησε. Τέσσερα κουτάβια, το ένα νεκρό. Δύο αρσενικά έμειναν και ένα θηλυκό. Μια φορά χαμογέλασα και πήρα τον δρόμο μου.

Και μετά σκέφτηκα πόσα εισιτήρια θα αγοράσω. Πώς θα κατάφερω να προλάβω επιτέλους το λεωφορείο. Πώς θα πείσω τον κύριο με το πέτσινο παλτό να ανοίξει έστω και μια ιδέα το παράθυρο.

Και μετά σκέφτηκα πότε θα πάψουν οι τροχονόμοι να εμποδίζουν την κυκλοφορία αντί να την διευκολύνουν. Πότε θα πάω να πάρω τον γαλλικό καφέ μου με τις τέσσερις κουταλιές ζάχαρη. Πότε θα κάνει ξαστεριά.

Και μετά σκέφτηκα πού θα βρίσκομαι τον επόμενο μήνα. Πού θα μπορούσα να κοιτάξω για να πάρω δύναμη. Πού στην ευχή κρύβεται αυτό/αυτός/αυτή που ονομάζουνε Παράδεισο.

Και μετά ήρθε η ώρα να γυρίσω στο σπίτι. Και μόνο μόλις έστριψα στην γωνία, θυμήθηκα ότι το σκυλί μου γέννησε. Και έκανε τέσσερα κουτάβια, το ένα νεκρό. Και έμειναν δύο αρσενικά και ένα θηλυκό. Και χαμογέλασα και πάλι.

Και μόνο τότε θυμήθηκα ότι πρέπει να χαμογελάω πιο συχνά…

Κι αν δεν μπορείς αλλιώς, προσπέρασέ με...

Δεν είναι φιλόξενη πόλη η Θεσσαλονίκη. Γιατί οι άνθρωποι στους δρόμους της έχουν μάθει να αντικρύζουν μόνο πλάτες. Πεισματικά γυρισμένες πλάτες και χείλη με οικονομία στα χαμόγελα. Με μια μόνο βόλτα στην πόλη, το κεφάλι γνέφει αρνητικά πολλές φορές. Και το βήμα γίνεται πιο γρήγορο, όταν οι άνθρωποι προσπερνάμε ανθρώπους.

Ολοι τους θέλουν κάτι από σένα. Κάτι που ίσως δεν θες να δώσεις,ή δεν έχεις για να δώσεις. Βυθίζεσαι στην μουσική των ακουστικών σου, προσποιείσαι πως μιλάς στο κινητό. Και γυρνάς το βλέμμα σου αλλού. Και σήμερα, και αύριο και μεθαύριο.

Περιτύλιγμα κατά της κυτταρίτιδας

Τσιμισκή με Καρόλου Ντηλ. Δυο τρεις επίμονες κοπέλες και δίπλα τους κουτιά με δώρα, τυλιγμένα με κίτρινο και ροζ χαρτί περιτυλίγματος. Στην υπηρεσία κάποιου φιλόδοξου κέντρου αδυνατίσματος. «Μένεις Θεσσαλονίκη;», σε ρωτούν. «Ναι» απαντάς. To μοναδικό ναι που ακούν από σένα λίγο πριν στρίψεις στην γωνία. Μοιάζουν να μην το βάζουν κάτω, αλλά οι ώμοι χαμηλώνουν όταν και τα τελευταία πόδια αλλάξουν πεζοδρόμιο.

Κάπου στο ύψος του Βαρδάρη. Ένα αγόρι που βιάζεται να μεγαλώσει κυνηγά κάθε θηλυκό με ένα ψάθινο καλαθάκι στο χέρι. Μέσα του μικρά άσπρα χαρτάκια, μουτζουρωμένα βιαστικά με ένα ποσό. «Συγχαρητήρια, κερδίσατε»! Από το τζάμι του λεωφορείου, δείχνει γεννημένος για αυτό. Τις δικές του τις εκπτώσεις, μόνος αυτός τις ξέρει.

«Ενα λεπτάκι για το περιβάλλον»

Ικτίνου, Πλατεία Αριστοτέλους, Αγίας Σοφίας με πράσινα μπλουζάκια και πορτοκαλί αδιάβροχα. Στον αγώνα για την σωτηρία του περιβάλλοντος. Ανταγωνισμός για την ατάκα που θα βάλει φρένο, έστω και για ένα λεπτό, στην καλά κουρδισμένη πορεία του περαστικού. Προσχεδιασμένα λόγια, προσεκτικές κινήσεις του σώματος, μάτια που δείχνουν σίγουρα. Στον αγώνα για τουλάχιστον δυο με τρεις εγγραφές στην οργάνωση κάθε μέρα.

Δυο φίλοι παριστάνουν πως τσακώνονται για να περάσουν με ευκολία από το ενοχλητικό «μπλόκο». Και τα παιδιά με τα πράσινα και τα πορτοκαλί, στέκουν ακίνητα εκεί. Στον αγώνα να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους.

Ενα φυλλάδιο υπόθεση

Εγνατία με Ιωνος Δραγούμη. Κάθε πρωί, η ίδια γερασμένη φιγούρα στο ίδιο ακριβώς πλακάκι του πεζοδρομίου, κρατά τρεμάμενα εκατό ασπρόμαυρα φυλλάδια. Ενα μαγαζί με παπούτσια διαφημίζουν, που ποτέ δεν με ένοιαξε να δω πού βρίσκεται. Μια κυρία με τεράστια κοκκάλινα γυαλιά περνά ακριβώς από δίπλα και κουνά αρνητικά το καλοχτενισμένο της κεφάλι. Δεν παίρνει το φυλλάδιο της ταλαιπωρημένης κορμοστασιάς. Στο ένα χέρι κρατά τον θερμιδοφόρο της καφέ και το άλλο προφανώς το φυλά για την μύτη της. Μη τυχόν και της πέσει.

Βουνά από τσάντες

Τσιμισκή, Αγίας Σοφίας, Αριστοτέλους και σημεία που δεν έχουν τελειωμό. Απειρα μέτρα από άσπρα σεντόνια και πάνω τους τσάντες – μαιμού, όπως και πορτοφόλια και ζώνες και ρολόγια. Οι μαύροι πραματευτές στήνουν το παζάρι τους σε πολυσύχναστους δρόμους. Κι όσο γρήγορα το στήνουν, τόσο γρήγορα το μαζεύουν σε μπόγους, μόλις ακούσουν την πρώτη σειρήνα. Μια σειρήνα που τα βάζει με απομίμησεις και σπάνια ανάβει για τα πραγματικά σκάρτα «προιόντα» της πιάτσας.