Τέσσερα λιπογράμματα για τη νύχτα

Χωρίς «ο»

Η νύχτα εξαντλεί
ερημώνει κι ερημώνεται
μέχρι να σε καταλάβει ημέρας φως
θα σε έχει ήδη καταπιεί
ιδρώτας, άλμη των βλεφάρων.

Χωρίς «κ»

Τα βήματά μου
τελούν υπό την προστασία σου
αδηφάγα ηχεία σε στοές
μένουν χωρίς θύμα.
Σε άφησα ποτέ να μάθεις
πως όλα τα φώτα
σβήνουν με την παρουσία σου;

Χωρίς «π»

Είναι ένα αστέρι
είναι μια ευχή
κρίσιμη η κατάσταση
στην εντατική τ' ουρανού
θερίζει στους αιθέρες ο θάνατος.
Είναι μια ευχή
για ένα αστέρι
σβήνει και χάνεται
κρατάς μιαν ανάσα
και λες ευτυχία
υγεία, λεφτά
με άλλη σειρά
βρώσιμη και θνητή.
Τάζεις στο μέλλον
τρεμάμενες χάρες
στο σώμα ενός νεκρού.
Ας είναι κι αστέρι.
Η αμαρτία είναι όλη δική σου.

Χωρίς «α»

Τις ώρες πίνεις πριν έρθεις
ο χρόνος ρέει στις φλέβες σου
κόκκινος, όπως η πόλη
όπως η οργή που τρέχει στους δρόμους.
Η μέθη σου έχει λεπτοδείκτη.
Τρέμω στη σκέψη
πως το όνειρο νωρίς σε ξημερώνει.

Απονενοημένος απολογισμός

2015. Δύο ανάσες πριν το τέλος. 

Είναι ένα μπαρ που έχει το όνομα ενός θηλαστικού. Είναι τα χαμηλά φώτα και τα ποτά σε χαμηλά ποτήρια. Οι άνθρωποι σχηματίζουν κύκλους, μηρυκάζουν τις παρέες τους. Μιλούν μεγαλόφωνα, γελάνε, αγγίζονται. Όλα κυλούν κατά γράμμα. Τους βλέπω με την άκρη του ματιού μου. Το ουίσκι μου έχει δυο πάγους. Δε θα μάθω ποτέ γιατί επιπλέουν. Ίσως γιατί αγωνίζονται ενάντια στη μοίρα τους μέχρι τέλους. Μέχρι να επιστρέψω θα έχουν ήδη λιώσει. 

Τα πλακάκια στο μπάνιο είναι ορφανά από αισθητική, αλλά έχουν πολλά χρώματα. Μολυβί, λαδί, πορτοκαλί, κίτρινο και η αλληλουχία συνεχίζεται. Στηρίζω το βάρος μου σε μια κρύα συστάδα τους. Ξεκουράζω τη χρονιά που περνά στο παρελθόν. Τραβώ το χαρτί, ασελγώ πάνω στη διαθεσιμότητά του, σχηματίζει βουνό στο πάτωμα. Η πόρτα χτυπά. «Άλλος» κι ας μην επιτρέπονται οι άντρες. Καταπίνω το κλειδί και εξαφανίζομαι.

2015. Μία ανάσα πριν το τέλος. 

«Αν κάτι με παρηγορεί 

Για όλες τις τύψεις μου 

Είναι ότι θα φύγεις 

Χωρίς καμιά υποψία τύψης

Για κάτι που ίσως μου είχες κάνει».

Κάθομαι στο πάτωμα και αρπάζω το πρώτο βιβλίο που βρίσκω μπροστά μου. Γεμίζω κρασί το ποτήρι, να κατέβουν οι λέξεις γουλιά τη γουλιά. Αυτές που γράφτηκαν γιατί οι άλλες που μένει να ειπωθούν, πάει, σώθηκαν. Τύψεις και παρηγοριά κόβουν το νήμα τελευταίες σε μια χρονιά που αποδείχθηκε απάτη. 

Έξω σκάνε πυροτεχνήματα και μέσα η ποίηση. Έξω ο κόσμος υποδέχεται χαρούμενος τους πόνους που δεν μπορεί ακόμα να προβλέψει. Μέσα η σιωπή καταδικάζει τα δευτερόλεπτα σε αιώνες. Στέκεσαι απέναντι ανέκφραστος, σαν πάγος που επιπλέει και δε θα μάθω ποτέ το γιατί. Μια φωνή τραγουδάει πως έχουμε πόλεμο χαρακωμάτων. 

2016. Ο καθένας μας πια θα είναι για τον εαυτό του. 

Υπό τους ήχους του:

Φωτό: Kaslito