Αντε και παρακμηθείτε.

Είναι τόσο δύσκολο να οργανώσω τις σκέψεις.

Είναι τόσο δύσκολο να τις αποτυπώσω.

Είναι τόσο δύσκολα όταν για κάποιους άλλους είναι όλα τόσο εύκολα.

Πονάει όταν παρακολουθείς τον κόσμο σου να γκρεμίζεται.

Βιάζομαι. Βι ά ζο μαι.

Πονάει να είσαι άθελά σου κομμάτι μιας παρακμής.

Αντε και παρακμηθείτε.

3 σκέψεις:

Marion είπε...: πόσο συμφωνώ μ' αυτό το ποστ.
πόσο..; 15/9/10, 7:13 μ.μ.
a-prosar είπε...: Σε περίμενα..

αλλά δεν το περίμενα..; 15/9/10, 7:17 μ.μ.
despoina είπε...: ...μερικές φορές γράφεις
και κόβεις σαν ξυράφι,
ίσια και βαθιά ...
Αν ήσουν βιβλίο σήμερα, θα ήσουν
* Η ζωή είναι αγρίως απίθανη *
Μαργαρίτα Καραπάνου .
Σίγουρα ναι...; 22/9/10, 11:08 π.μ.