Λούτρινο alter ego (πτώση).

Χρόνια τώρα, η ίδια κουβέντα. Εγώ και το λούτρινο alter ego μου. Καθισμένοι στο περβάζι του παραθύρου κάποιου ορόφου στα ψηλά. «Ποιος από τους δυο μας θα πέσει;», να ρωτάω. «Ποιος από τους δυο μας θα μείνει πίσω;», να απαντάει. Κάτω μια θάλασσα τσιμέντο με γκρίζο χρώμα και ένα σωρό «γόνατα λυγισμένα» να χάνονται στο βυθό της. Πάνω μαύρα σύννεφα με σχήματα απαισιόδοξα, σχεδόν απειλητικά. Στα δεξιά μου, ο λούτρινος εαυτός μου, πιο φοβισμένος από ποτέ, με την αθωότητα να κρέμεται αποκαμωμένη στο λαιμό του. Στα αριστερά του, εγώ, σίγουρη από πάντα, με την τελευταία ελπίδα γαντζωμένη στο λαιμό μου, να κοιτάζει προς τα κάτω και να ανυπομονεί.

«Θα πέσω», λέω. «Θα μείνω πίσω», λέει. «Αυτό θέλω», λέω. «Αυτό μόνο μπορώ», λέει. Πέφτω, εξακολουθώ να πέφτω κι ακόμα τα πόδια μου γκρίζο νερό μιας θάλασσας από τσιμέντο δεν ακούμπησαν. Κάνω το λάθος και ανοίγω τα μάτια μου στο πιο κρίσιμο σημείο, βλέπεις.

Φοβάμαι. Πιο φοβισμένη από ποτέ, κοιτάζω το περβάζι. Το λούτρινο alter ego μου βρίσκεται ακόμη εκεί, δεν γνωρίζει από όνειρα και αλήθειες. Στέκεται, σαν σίγουρο από πάντα. Και ανυπομονεί. Να το πάρω από το χέρι, μιας και δεν μπορεί να κουνηθεί, και τελικά να πέσουμε. Μαζί και τόσο αληθινά σαν να 'ναι ψέματα. Κι όταν τα πόδια μας ακουμπήσουν στο τσιμέντο, στο νερό, τότε μόνο τα σύννεφα θα γίνουν κατάλευκα και ελπιδοφόρα και στο περβάζι θα φυτρώσουν δυο σμαραγδένιες ορχιδέες. Για χάρη μας και χάρη σε εμάς.