22/6/13 0 σκέψεις

Ο έρωτας στα χρόνια της παντιέρας





Θα σου βγάλω τις λέξεις τρίχα τρίχα.
Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Αυτό θα διαβάσεις.
Ένα κείμενο ξεριζωμένο από τα μαλλιά, ξεριζωμένο και μ’ απαρχή τον τίτλο του. 

Π α ρ α φ ρ ά ζ ο ν τ α ς 

Τα χρόνια της χολέρας πέρασαν,
Τα χρόνια της παντιέρας έρχονται. 

Π α ρ α κ μ ά ζ ο ν τ α ς

Στην ειλικρίνεια συμπεριλαμβάνεται και η ευκρίνεια
ή οι μπαταρίες δεν δωρίζονται με τη συσκευασία;
Όχι, τα δώρα δεν δωρίζονται.
Κι εγώ σε σένα, εσύ σε μένα;
Ποιος αχάριστα μας χάρισε ξεχνώντας τις μπλαβιές γραμμές μας;

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΥΜΜΑ

Έκαστος στο είδος του και τέλος. 

Ζ ώ ν τ α ς 

Στο διακείμενο τώρα.
«Να ξέρεις τα πάντα σημαίνει ότι συγχωρείς αλλά όχι ότι αγαπάς. 
Για να αγαπάς, αρκεί να ξέρεις πολλά». 
Ναντίν Γκόρντιμερ / Ο ύστερος αστικός κόσμος

18/6/13 3 σκέψεις

Έλα στην ΕΡΤ3. Δεν δαγκώνουμε.

Πηγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ έξω από την ΕΡΤ3. Όχι για την ψυχή της μάνας μου, για τη δική μου τη ψυχή. Για να ανασυγκροτήσω την ελπίδα μου για αυτή τη(ν) (κωλο)χώρα. Μια τρεμοπαίζει η καημένη και μια αναζωπυρώνεται. Κεράκι έτοιμο να σβήσει και εγώ το ξεγελάω ρουφώντας την τσίκνα από τα σουβλάκια που ψήνουν οι καντίνες στην Στρατού βαθιά μες τα πνευμόνια μου.

Μ’ αρέσουν οι τύποι με τις καντίνες και οι φθηνές μπύρες από το περίπτερο και τα παιδιά με τα πανό και το μπασταρδεμένο με αγωνία για το μέλλον χιούμορ και ο ιδρώτας που γυαλίζει σε καθαρά μέτωπα. Μ’ αρέσουν και οι ματιές που ανταλλάζω με ανθρώπους που ονειρεύονται έναν κόσμο σαν το δικό μου, έτοιμοι από καιρό για εκείνον τον σεισμό που θα προκληθεί εάν πρώτα εμείς (όλοι μαζί και ο Μουρούτης χώρια) επιβάλλουμε το βάρος των σωμάτων μας στη ραγισμένη άσφαλτο.


Ένα πράγμα δε μ’ αρέσει.


Εσύ που μπαίνεις σφήνα στους ανθρώπους έξω από την ΕΡΤ3 επιστρέφοντας σπίτι από τη νυχτερινή σου έξοδο στα ανεκδιήγητα tag yourself μαγαζιά. Και δυσανασχετείς και σουφρώνεις τα χείλη σου (και τη μνήμη σου) σα χρυσόψαρο. Εσύ που παράγεις τόσο εύκολα τον αποδοκιμαστικό  ήχο του «τς τς τς» και τον συνοδεύεις με τη φράση «μια ζωή τα ίδια πρόσωπα σε όλα αυτά».


Εσύ λοιπόν, που το μόνο επαναστατικό που έχεις πάνω σου είναι η νέα τεχνολογία ξυρίσματος τριών λεπίδων εφαρμοσμένη στο στήθος σου, έχεις σκεφτεί ποτέ πως δε θα έβλεπες τα ίδια πρόσωπα αν έκανες την τιμή στο πλήθος να το ανανεώσεις με τη δική σου παρουσία; 


Ε;
7/6/13 0 σκέψεις

Τουρκία. Τάσος Λειβαδίτης.

Οι λέξεις που δε βρήκα για όσα διαδραματίζονται στην Τουρκία είναι τελικά ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη. 


«Ένα ωραίο πρωινό είναι ένας ολόκληρος πόνος
τα παιδιά κλαίνε άξαφνα τρομαγμένα από σκοτεινές προειδοποιήσεις
οι φτωχοί κατακτούν αναίμακτα (;) τα πάρκα
ένας τυφλός προχωράει παίζοντας ακορντεόν, ο δρόμος τον ακολουθεί υπάκουα

μέρα γεμάτη απρόοπτα, λόγου χάρη, ένα παιδί με κίτρινο κασκέτο
σήκωσε το χέρι του και το λεωφορείο σταμάτησε
μια γυναίκα πιο κει τόσο θλιμμένη, που ο κόσμος θα 'πρεπε να ξαναρχίσει

...

Υπήρξαν μέρες που ξύπνησα εντελώς μέσα στο παρελθόν,
κατέβηκα σκάλες που δεν υπήρχαν, 
πιάστηκα απ' το χέρι του πατέρα για να μη χαθώ στο συνωστισμό
ή πέθανα πυροβολημένος από λέξεις που ειπώθηκαν εδώ και είκοσι ή και τριάντα χρόνια

...

Τελικά όλα περνάνε χωρίς να το καταλάβει κανείς σαν να συνέβησαν
κάπου αλλού ή σ' έναν άλλον
όμως κάθε φορά που βλέπω ένα φτυάρι καθώς φτιάχνουν το δρόμο
σκέφτομαι ότι το παιδί που υπήρξα μένει  ά τ α φ ο  ακόμη».



*φωτογραφίες από luben. tv
 
;