23/6/11 0 σκέψεις

Περί συλλογής



«Συλλεκτικό = εκείνο που αξίζει να μπει σε συλλογή, καθετί που είναι άξιο συλλογής».  Η Zaz και η live της εμφάνιση που δεν μπόρεσες να παρακολουθήσεις από κοντά. Η βεβαιότητα ότι κάθε ηχογραφημένο της τραγούδι είναι τόσο πολύχρωμο όσο και το live της. Η Adele από το «Chasing pavements» μέχρι το «Rolling in the deep» και πάλι πίσω. Η Lykke Li και τα ποτάμια. Τα ακαπέλα της Μποφίλιου. Συλλεκτική είναι η ταινία «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν και ακόμη πιο συλλεκτική η στιγμή που δηλώνεται πως «οι κηδείες είναι όμορφες σε σχέση με τους θανάτους». Το μούδιασμα στα κάτω άκρα σου μετά τον «Μαύρο Κύκνο» του Αρονόφσκι. Η Κική Δημουλά και του κόσμου τα συναισθήματα που μπορούν να σου φανερωθούν σε δύο της μόνο λέξεις. Κάθε βιβλίο με χειρόγραφη αφιέρωση. Κάθε βιβλίο, τελεία.

Οι παλιές φωτογραφίες με εσένα ντυμένο πειρατή ή καραμέλα και με την ακριβή ημερομηνία από πίσω. Δεν είναι ότι θυμάσαι απλά, θυμάσαι και πότε. Η πρώτη σου έκθεση με ένα «μπράβο, συνέχισε έτσι». Η αίσθηση του να ξέρεις ότι τελικά έχεις συνεχίσει αλλιώς και όπως ήθελες. Συλλεκτικά είναι τα καρτούν που ήξεραν να βγάζουν τον σκασμό. Ο Bolek και ο Lolek. Ο Ροζ Πάνθηρας.

Συλλεκτικό είναι να μπορείς να κρίνεις νηφάλιος αν μια χρονιά που πέρασε ήταν καλή ή κακή. Να εξακολουθείς να πιστεύεις ότι τα καλύτερα έπονται. Μερικά καλοκαιρινά βράδια που ξέρεις να τα ζήσεις ακόμα και πάνω στην ταράτσα σου, συντροφιά με δυο καλά χαμόγελα καλών φίλων. Παθιασμένα ζευγάρια στα Κάστρα να χορεύουν τανγκό. Τα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα γνωριμίας σου με έναν άνθρωπο. Συλλεκτικά είναι όσα προλάβουν και ρουφήξουν οι κεραίες σου από αυτόν. Οσα έχουν τη δύναμη να σε αλλάξουν. Τελικά, το πιο συλλεκτικό από όλα είναι η αλλαγή.

* Δημοσιεύθηκε στο Pepper magazine #9, Ιούνιος 2011

20/6/11 1 σκέψεις

Η Αλίκη στη Χώρα των Βλεμμάτων



Μια φορά κι έναν καημό, σε έναν κόσμο κοντινό, ήταν η Αλίκη. Όχι μόνη της, και αυτό (αργότερα θα μου πεις πως) είχε σημασία. Ισως. Ηταν με τη συντροφιά βλεμμάτων που μέρα με τη νύχτα και νύχτα με τη μέρα, πολλαπλασιάζονταν. Με έναν καλοδεχούμενο τρόπο. Αργό και σταθερό, όπως οτιδήποτε υπόσχεται να γίνει μέλλον. Με βλέμματα – εικόνες, από εκείνα που κάποιοι εξισώνουν με χίλιες λέξεις. Με βλέμματα που δεν γίνονται λέξεις γιατί αγκιστρώνονται στην εξίσωση. […]

Η Αλίκη κοιμόταν μερικές βραδιές. Το είχε ανάγκη όταν ήθελε να ονειρευτεί. Φύτρωναν χέρια στα βλέμματα. Και στόματα. Την έπιαναν από τους ώμους και την τράνταζαν. Χωρίς να την κοιτάνε, της μιλούσαν. Της έλεγαν. Ότι και πως και αν και αφού και ενώ και παρά και εφ’ όσον και ωστόσο και άλλωστε και μήπως. Και πάντα. Και ποτέ.

Στο «ποτέ» ξυπνούσε. Και δεν ξανακοιμόταν. Ποτέ.
4/6/11 5 σκέψεις

ΑγανακτΏ



Δεν είναι αυτοί καιροί για σένα και για μένα. Είναι καιροί για μας. Τρίψε στη μούρη μου το γεμάτο σου στομάχι. Κι αν αύριο σου γίνει κόμπος, μη με ψάξεις για να μου κλαυτείς. Εγώ δεν θα υπάρχω. Θα με έχει κάνει σκόνη η αδικία και το iPad. Είναι εύκολο να προσπαθείς να σκοτώσεις κάτι που δεν έχει γεννηθεί. Σου πάει η καρδιά να το κάνεις, όταν δεν σου έχει απομείνει καρδιά. Κορόιδεψε τους ανθρώπους που μαζεύονται στις πλατείες. Πες τους αργόσχολους. Πες τους καμένους. Νιώσε ανώτερος, ασκώντας κριτική. Αλήθεια, πώς μπορείς και ασκείς κριτική χωρίς να έχεις ίχνος κριτικής σκέψης; Διάλεξε πλευρά. Διχοτομήσου. Αυτό έφερε τη χώρα στη σημερινή σύγχυση. Ένα στρατόπεδο, ένα κόμμα, μια ομάδα. Μια πλευρά κάποιοι, μια πλευρά οι υπόλοιποι. Δεν σου φτάνει να μη συμμετέχεις. Θέλεις και να αμαυρώσεις. Θέλεις να μειώσεις. Δε σέβεσαι, δε συμμερίζεσαι και μειώνεις. Μόνο που αυτά, δυστυχώς για σένα, δεν είναι αντιστρόφως ανάλογα. Οσο μειώνεις τους άλλους, δεν προστίθεται καμιά παραπάνω αξία σε σένα. Εσένα, σιγά σιγά, θα σε καταπιεί το φιρμάτο είδωλό σου, όταν δεν θα υπάρχει πια καθρέφτης για να κοιταχτείς. Μαλάκα. 
 
;