12/10/14 1 σκέψεις

Η ουσιαστική ερώτηση



Είχαμε βρεθεί με τη Μαγκαλί στην Καέν. Σ' ένα μικρό ξενοδοχείο. Τρεις μέρες προτού πετάξω για το Τζιμπουτί. Είχαμε κάνει έρωτα. Αργά, ώρες ατελείωτες. Όλη νύχτα. Το πρωί, πριν μπει στο ντους, μ' είχε ρωτήσει: «Τι προτιμάς να γίνω; Δασκάλα ή μανεκέν;» Σήκωσα τους ώμους, χωρίς ν' απαντήσω. Γύρισε ντυμένη, έτοιμη να φύγει.
«Το σκέφτηκες;» είχε πει.
«Γίνε ό, τι θέλεις», είχα απαντήσει. «Εμένα μου αρέσεις έτσι».
«Πονηρέ», αποκρίθηκε με ένα φευγαλέο φιλί στα χείλη μου. Την είχα σφίξει πάνω μου. Την ποθούσα κι άλλο. «Θ' αργήσω στο μάθημα».
«Το βράδυ».
Η πόρτα έκλεισε πίσω της. Δεν ήρθε να με συναντήσει. Δεν κατάφερα να τη ξαναβρώ, να της πω ότι πάνω απ' όλα ήθελα να γίνει η γυναίκα της ζωής μου. Είχα λοξοδρομήσει μπροστά στην ουσιαστική ερώτηση. Την επιλογή. Αλλά ούτε που μου 'χε γίνει μάθημα.

(«Η τριλογία της Μασσαλίας», Ζαν Κλωντ Ιζζό)
photo:  sakiryildirim - deviantart.com 


25/8/14 0 σκέψεις

Ευχή και κατάρα


Οι ποιητές του κόσμου έχουν ξοδέψει τόνους μελάνης υμνώντας τον έρωτα και πάλι, στέκονται αμήχανα αιώνιοι μπροστά στη σύλληψη του δικού σου νου.

«Είσαι ευχή και κατάρα», είπες.

Οι τόποι μας είναι περιορισμένοι. Οι δρόμοι, τα ατμοσφαιρικά μπαρ, τα δυο εν κινήσει τετραγωνικά σου κι όμως, ο λόγος σου ρέει σαν παγωμένο ποτάμι στα έγκατα του Αυγούστου.

«Μερικές φορές νιώθω πως είσαι ευχή και κατάρα μαζί».

Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκα αν παρακολουθώ τη ζωή μου αντί να τη ζω; Κάθε φορά, η ίδια απάντηση: οι σιωπές μου αντιδικούν με τα λόγια σου.

«Αυτό ήταν το ωραιότερο πράγμα που μου έχουν πει ποτέ».

*photo: BlotoAngeles, deviantart.com 

2/6/14 0 σκέψεις

Το αγόρι που αγαπούσε το κορίτσι που αγαπούσε μια βραδιά


Τα καλοκαίρια ανθίζουν στις ταράτσες, εκεί που οι μεγάλοι έρωτες αποδέχονται συνωμοτικά την ήττα τους. Το αγόρι γνώριζε και την εποχή - ήταν Ιούνης, και τη συγκυρία - ήταν πια αργά. Της ετοίμασε το αγαπημένο της ποτό, δυο τρίτα ρούμι, ένα τρίτο λικέρ από φουντούκι, ακούμπησε για λίγο το παγωμένο ποτήρι στο μπράτσο της, όσο για να τη ξαφνιάσει δροσερά και κάθισε δίπλα της.

Το κορίτσι σήκωσε ψηλά τα μαλλιά της σε μια ύστατη προσπάθεια να θυμίσει στο αγόρι πώς χαϊδεύει το φεγγάρι την αριστερή φέτα του λαιμού της. Το αγόρι και το κορίτσι σώπασαν, μόνο το ελαφρύ αεράκι ακουγόταν και τα απλωμένα ρούχα που πάλευαν κρεμασμένα από μια κλωστή, ανάμεσα σε σκιές και ανερμήνευτα σύμβολα.

Κοιτάζονταν βαθιά στα μάτια με την ίδια ένταση που απέφευγαν να διασταυρώσουν τα βλέμματά τους μερικά χρόνια πριν. Οι σκέψεις τους υπερέβαιναν τις λέξεις κι έπαιζαν με χειρουργική ακρίβεια τον λυτρωτικά πένθιμο σκοπό της βραδιάς. Το αγόρι ρηματοποίησε τα σωθικά του, σπάζοντας τη μελωδία της σιωπής.

Το αγόρι είπε: Δε θα μπορέσω ποτέ να σου ξεπληρώσω το καλό που μου έκανες, δε θα μπορέσω ποτέ να βρω κάποια σαν εσένα, δε θα μπορέσω ποτέ να συνηθίσω την απουσία σου.

Το κορίτσι είπε: Αν δε μάθουμε να γυρνάμε τους δείκτες του ρολογιού προς τα εκεί που προστάζουν οι φόβοι μας, δε θα ξέρουμε ποτέ ποια είναι η κατάλληλη ώρα για μας. 
21/4/14 0 σκέψεις

Αναφαιρετικά.


Μακάρι να μη σ’ αγαπούσα.
Όχι γιατί με πλήγωσες αλλά επειδή ξέρω πως ποτέ δε θα με πληγώσεις.
Τα δάκρυα αυλακώνουν το δέρμα μου αναίτια, χωρίς κανένα τραγικό συμβάν να ρέει στη σύνθεσή τους.
Μου λείπουν τα γεγονότα που θα με έκαναν να σε μισήσω.
Ο κόσμος γύρω καταρρέει γερνώντας γύρω από τον εαυτό του και εσύ είσαι ένα δικαίωμα αναφαίρετο δίπλα στο μαξιλάρι μου.
Ποιος νομίζεις ότι είσαι;
Σε μισώ που ξέρω ποιος είσαι.


31/1/14 0 σκέψεις

DOC TV | Θα βγούμε κερδισμένοι από τα λάθη



Εκεί ανάμεσα στα ενεργοβόρα λαμπιόνια των Χριστουγέννων και τις αμήχανες ευχές για το νέο έτος, σε δυο στιγμές ανάμεσα, μια καλή μου φίλη χώρισε από τον άντρα της -μέχρι τώρα- ζωής της. Στο δρόμο προς την αναζήτηση ενός ώμου για να κλάψει, κατέληξε έξω από την πόρτα μου. Ένα μήνα τώρα τα μάτια της κι ο ώμος μου μουλιάζουν από τα δάκρυα για εκείνον που τόσο αγαπούσε και τόσο πλήγωσε.

Με τη σοφία του ανθρώπου που δε βιώνει μια κατάσταση αλλά την ακούει ευλαβικά με φευγαλέο πόνο, μόνο ένα πράγμα μπορώ να τη συμβουλέψω: να μη διστάζει να πληγώνει εκείνον που αγαπά. Ή διατυπώνοντάς το λίγο διαφορετικά, αν αγαπά κάποιον, να τον πληγώνει.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ανορθόδοξο δώρο από αυτό. Όλοι οι θησαυροί του κόσμου δε συγκρίνονται με την ευκαιρία που δίνεις σε έναν άνθρωπο όταν γρατζουνάς τηn ψυχή του. Γιατί με το να του προκαλείς πληγές, μόνο βήματα προς τα εμπρός του προσφέρεις. Ενηλικιώνεται όταν καλείται να συγχωρέσει. Επιστρατεύει το θάρρος του ενώπιον των καταστάσεων. Αν διαθέτει, αναγνωρίζει ότι ο εγωισμός δεν είναι προνόμιο αλλά καταναγκασμός. Αν δε διαθέτει, στέκεται γυμνός μπροστά σε έναν καθρέφτη και αυτοτραυματίζεται μέχρι να σε σκοτώσει. Μόνο που πεθαίνει ο ίδιος, μόνος, και με το αίμα του να ζέχνει απολυτότητα.

Για την ιστορία, η φίλη μου ακόμη κλαίει. Ίσως και τώρα που διαβάζει αυτό το κείμενο να μουσκεύει τα μανίκια της αγαπημένης της ζακέτας (του). Πέρα από την αγάπη μου, της αφιερώνω τα λόγια της Μαργαρίτας Καραπάνου από το βιβλίο «Rien ne va plus»: «Γιατί κι οι άνθρωποι που μας αγαπούν μας γδέρνουνε, σαν τον Καίσαρα. Πρέπει να αφήνουμε στον άλλο την ελευθερία να μας δείχνει την αγάπη του όπως θέλει, όπως ξέρει, όπως μπορεί, αρκεί να μη μας καταστρέφει. Κι ο έρωτας τι είναι; Νυχιές αγάπης είναι, σημάδια, ίχνη που αφήνει ο άλλος μέσα σου».

Ένα (κείμενο) που τελικά έγινε. 
Κική Μουστακίδου.
DOC TV / 21.02.2014
3/1/14 0 σκέψεις

Γράμμα στο(ν) άγνωστο νoημα(τοδότη)

Αγαπημένο μου/ Αγαπημένε μου,


ποτέ δε μου έλειπες περισσότερο. Οι επιθυμίες μου είναι καιρό τώρα νεκρές κι οι στόχοι μου ακόμα άγραφοι. Τριγυρνώ σκοπίμως άσκοπα ψάχνοντας στα σκουπίδια ένα κομμάτι από την ταυτότητά μου. Βρίσκω μόνο στάχτη και φλούδες από φρούτα. Δε ξέρω γιατί αλλά το γκρι ταιριάζει με τα έντονα χρώματα όπως η ζωή μου με τη δική σου. Μόνο που εμείς δε συναντιόμαστε ποτέ. Μονάχα με εγκαταλείπεις με βία αξιομνημόνευτη.

Τώρα σε θέλω. Αν δεν έρθεις τώρα, να ξανάρθεις ποτέ.  Εκεί θα με βρεις, στο εκεί και στο ποτέ, να παραφράζω ό, τι παρθένο βρίσκω στο δρόμο μου για να διαιωνίζω τις εμμονές μου.

Υ.Γ.: Οι καθρέφτες που μοιάζουν τη μάνα μου είναι θαμμένοι στην πίσω αυλή. Πρόσεχε μην πατήσεις τους φόβους.

Αιώνια θύμα σου

photo: Arthur Tress
 
;