9/12/13 0 σκέψεις

Ο πρόλογος του Μπορίς Βιαν...

...και το οπισθόφυλλο της επόμενης ζωής μου.


«Ο αφρός των ημερών»

«Εκείνο που έχει σημασία στη ζωή είναι να κρίνει κανείς τα πάντα a priori. Φαίνεται, πραγματικά, ότι οι μάζες έχουν άδικο και τα άτομα έχουν πάντα δίκιο. Ας μη βιαστούμε ωστόσο να εξάγουμε κανόνες συμπεριφοράς απ' αυτό το αξίωμα: ο έρωτας, κάθε λογής, με όμορφες κοπέλες κι η μουσική της Νέας Ορλεάνης ή του Ντιουκ Έλιγκτον. Τα υπόλοιπα θα 'πρεπε να πάψουν να υπάρχουν, γιατί τα υπόλοιπα είναι αντιαισθητικά και οι λίγες σελίδες που ακολουθούν, σαν απόδειξη, στηρίζονται στο γεγονός ότι ολόκληρη η ιστορία είναι αληθινή αφού την έπλασα εγώ με τη φαντασία μου, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία λέξη. Η υλική της πραγματοποίηση αποτελείται ουσιαστικά από μια πλάγια προβολή της πραγματικότητας πάνω σ' ένα παραμορφωμένο επίπεδο αναφοράς με ακανόνιστους κυματισμούς. Όπως βλέπετε, πρόκειται για βολικό σύστημα, και το συνιστώ ανεπιφύλαχτα».


21/11/13 0 σκέψεις

«Rien ne va plus», Μαργαρίτα Καραπάνου

Αποσπάσματα από τη μαγευτική γραφή της:



(Σχεδόν αντί προλόγου)

«Οι άνθρωποι ερμηνεύουν μία πράξη και κάθε ερμηνεία είναι διαφορετική. Γιατί, με το να τη λένε και να τη ξαναλένε, οι άνθρωποι δεν αποκαλύπτουνε την πράξη, αλλά τον εαυτό τους». | Rashomon, Akira Kurosawa
.............................................................................................................................................................

«Και λέει ο Θεός: Ο άνθρωπος έχει χώρους μέσα στην καρδιά του που δεν υπάρχουνε ακόμα. Και μέσα σε αυτούς τους χώρους εισχωρεί ο πόνος, ώστε επιτέλους να υπάρξουνε».
..............................................................................................................................................................

«Γιατί κι οι άνθρωποι που μας αγαπούν μας γδέρνουνε, σαν τον Καίσαρα. Πρέπει να αφήνουμε στον άλλο την ελευθερία να μας δείχνει την αγάπη του όπως θέλει, όπως ξέρει, όπως μπορεί, αρκεί να μη μας καταστρέφει. Κι ο έρωτας τι είναι; Νυχιές αγάπης είναι, σημάδια, ίχνη που αφήνει ο άλλος μέσα σου».
...............................................................................................................................................................

«Μα ποια ζωή; Μιλάς σαν παιδί. Δεν υπάρχει μια ζωή. [...] Τη ζωή μας τη φτιάχνουμε. Αν θέλεις τη δυστυχία, θα την έχεις. Η ευτυχία τρομάζει, συμφωνώ, είναι πολύ πιο δύσκολη. Πρέπει να σπάσεις πολλές αντιστάσεις για να πλησιάσεις τους άλλους. Φαίνεται παράδοξο, αλλά η δυστυχία είναι εύκολη. Ενώ πρέπει να αγαπάς πολύ τον εαυτό σου για να τον αφήσεις ελεύθερο να ευτυχήσει. Πρέπει να αισθάνεσαι ότι το αξίζεις. Αλλιώς δεν αντέχεις τη χαρά». 
4/9/13 1 σκέψεις

Τα Πουκάμισα.


Δεν άλλαζε τους άντρες σαν τα πουκάμισα. Άλλαζε τα πουκάμισά τους. Έκλεβε ένα από τον καθένα την μέρα που έκλεινε οριστικά την πόρτα πίσω της. Τα φύλαγε στο συρτάρι των διαλυμένων σχέσεων. Μύριζε τα δανεισμένα χρόνια της στα ανακατεμένα αρώματα, σαν άλλη ηρωίδα του Πάτρικ Ζίσκιντ. Τα φορούσε και χόρευε ουρλιάζοντας στις ταράτσες του ύψους και τους βάθους της.

Δεν άλλαζε τους άντρες σαν τα πουκάμισα. Άλλαζε τα πουκάμισά τους.
Και κανείς δεν μπορούσε να πιάσει πέτρα στο χέρι του.

8/8/13 0 σκέψεις

Summer(it's)time.

 *Από το «Νορβηγικό Δάσος» του Χαρούκι Μουρακάμι

  
Κορίτσι: Περιμένω τόσο καιρό, αλλά μάλλον ψάχνω το τέλειο, αυτό που δεν υπάρχει. Γι' αυτό αργώ να το βρω. 

Αγόρι: Την απόλυτη αγάπη;

Κορίτσι: Όχι, ακόμα κι εγώ το ξέρω πως δεν υπάρχει απόλυτη αγάπη. Αυτό που ψάχνω είναι ένας άνθρωπος που θα 'κανε τα πάντα για μένα. Αυτός που θα μου επέτρεπε να είμαι απόλυτα εγωίστρια. Θα έλεγα, ας πούμε, ότι θέλω μια τάρτα φράουλα και εσύ θα σταματούσες ό, τι κι αν έκανες, θα έτρεχες, θα την έβρισκες και θα μου την αγόραζες. Ύστερα θα ερχόσουν και θα μου την έφερνες λαχανιασμένος, θα γονάτιζες μπροστά μου και θα μου την έδινες. Κι εγώ θα σου έλεγα ότι δεν τη θέλω πια και θα την πετούσα έξω απ' το παράθυρο. Αυτό ψάχνω.

Αγόρι: Δεν είμαι σίγουρος ότι όλο αυτό έχει στ' αλήθεια σχέση με την αγάπη.

Κορίτσι: Και βέβαια έχει. Απλώς εσύ δεν το καταλαβαίνεις. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός κοριτσιού που πράγματα σαν αυτό γίνονται πολύ σπουδαία. 

Αγόρι: Πράγματα, όπως το να πετάει τάρτες φράουλα απ΄ το παράθυρο;

Κορίτσι: Ακριβώς. Όταν θα το κάνω αυτό, θέλω ο άντρας να μου ζητήσει και συγνώμη. Να μου πει: Συγνώμη. Τι ανόητος που ήμουν! Θα έπρεπε να το καταλάβω ότι μετά από τόση ώρα θα σου είχε κοπεί πια η όρεξη για τάρτα φράουλα. Είμαι σκέτος γάιδαρος. Για να με συγχωρέσεις, θα πάω και θα σου φέρω κάτι άλλο. Ό, τι θέλεις. Τι θέλεις; Μους σοκολάτα; Τσιζκέικ;

Αγόρι: Και μετά;

Κορίτσι: Μετά θα του χαρίσω όλη μου την αγάπη που θα την έχει κερδίσει με το σπαθί του


22/6/13 0 σκέψεις

Ο έρωτας στα χρόνια της παντιέρας





Θα σου βγάλω τις λέξεις τρίχα τρίχα.
Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Αυτό θα διαβάσεις.
Ένα κείμενο ξεριζωμένο από τα μαλλιά, ξεριζωμένο και μ’ απαρχή τον τίτλο του. 

Π α ρ α φ ρ ά ζ ο ν τ α ς 

Τα χρόνια της χολέρας πέρασαν,
Τα χρόνια της παντιέρας έρχονται. 

Π α ρ α κ μ ά ζ ο ν τ α ς

Στην ειλικρίνεια συμπεριλαμβάνεται και η ευκρίνεια
ή οι μπαταρίες δεν δωρίζονται με τη συσκευασία;
Όχι, τα δώρα δεν δωρίζονται.
Κι εγώ σε σένα, εσύ σε μένα;
Ποιος αχάριστα μας χάρισε ξεχνώντας τις μπλαβιές γραμμές μας;

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΥΜΜΑ

Έκαστος στο είδος του και τέλος. 

Ζ ώ ν τ α ς 

Στο διακείμενο τώρα.
«Να ξέρεις τα πάντα σημαίνει ότι συγχωρείς αλλά όχι ότι αγαπάς. 
Για να αγαπάς, αρκεί να ξέρεις πολλά». 
Ναντίν Γκόρντιμερ / Ο ύστερος αστικός κόσμος

18/6/13 3 σκέψεις

Έλα στην ΕΡΤ3. Δεν δαγκώνουμε.

Πηγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ έξω από την ΕΡΤ3. Όχι για την ψυχή της μάνας μου, για τη δική μου τη ψυχή. Για να ανασυγκροτήσω την ελπίδα μου για αυτή τη(ν) (κωλο)χώρα. Μια τρεμοπαίζει η καημένη και μια αναζωπυρώνεται. Κεράκι έτοιμο να σβήσει και εγώ το ξεγελάω ρουφώντας την τσίκνα από τα σουβλάκια που ψήνουν οι καντίνες στην Στρατού βαθιά μες τα πνευμόνια μου.

Μ’ αρέσουν οι τύποι με τις καντίνες και οι φθηνές μπύρες από το περίπτερο και τα παιδιά με τα πανό και το μπασταρδεμένο με αγωνία για το μέλλον χιούμορ και ο ιδρώτας που γυαλίζει σε καθαρά μέτωπα. Μ’ αρέσουν και οι ματιές που ανταλλάζω με ανθρώπους που ονειρεύονται έναν κόσμο σαν το δικό μου, έτοιμοι από καιρό για εκείνον τον σεισμό που θα προκληθεί εάν πρώτα εμείς (όλοι μαζί και ο Μουρούτης χώρια) επιβάλλουμε το βάρος των σωμάτων μας στη ραγισμένη άσφαλτο.


Ένα πράγμα δε μ’ αρέσει.


Εσύ που μπαίνεις σφήνα στους ανθρώπους έξω από την ΕΡΤ3 επιστρέφοντας σπίτι από τη νυχτερινή σου έξοδο στα ανεκδιήγητα tag yourself μαγαζιά. Και δυσανασχετείς και σουφρώνεις τα χείλη σου (και τη μνήμη σου) σα χρυσόψαρο. Εσύ που παράγεις τόσο εύκολα τον αποδοκιμαστικό  ήχο του «τς τς τς» και τον συνοδεύεις με τη φράση «μια ζωή τα ίδια πρόσωπα σε όλα αυτά».


Εσύ λοιπόν, που το μόνο επαναστατικό που έχεις πάνω σου είναι η νέα τεχνολογία ξυρίσματος τριών λεπίδων εφαρμοσμένη στο στήθος σου, έχεις σκεφτεί ποτέ πως δε θα έβλεπες τα ίδια πρόσωπα αν έκανες την τιμή στο πλήθος να το ανανεώσεις με τη δική σου παρουσία; 


Ε;
7/6/13 0 σκέψεις

Τουρκία. Τάσος Λειβαδίτης.

Οι λέξεις που δε βρήκα για όσα διαδραματίζονται στην Τουρκία είναι τελικά ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη. 


«Ένα ωραίο πρωινό είναι ένας ολόκληρος πόνος
τα παιδιά κλαίνε άξαφνα τρομαγμένα από σκοτεινές προειδοποιήσεις
οι φτωχοί κατακτούν αναίμακτα (;) τα πάρκα
ένας τυφλός προχωράει παίζοντας ακορντεόν, ο δρόμος τον ακολουθεί υπάκουα

μέρα γεμάτη απρόοπτα, λόγου χάρη, ένα παιδί με κίτρινο κασκέτο
σήκωσε το χέρι του και το λεωφορείο σταμάτησε
μια γυναίκα πιο κει τόσο θλιμμένη, που ο κόσμος θα 'πρεπε να ξαναρχίσει

...

Υπήρξαν μέρες που ξύπνησα εντελώς μέσα στο παρελθόν,
κατέβηκα σκάλες που δεν υπήρχαν, 
πιάστηκα απ' το χέρι του πατέρα για να μη χαθώ στο συνωστισμό
ή πέθανα πυροβολημένος από λέξεις που ειπώθηκαν εδώ και είκοσι ή και τριάντα χρόνια

...

Τελικά όλα περνάνε χωρίς να το καταλάβει κανείς σαν να συνέβησαν
κάπου αλλού ή σ' έναν άλλον
όμως κάθε φορά που βλέπω ένα φτυάρι καθώς φτιάχνουν το δρόμο
σκέφτομαι ότι το παιδί που υπήρξα μένει  ά τ α φ ο  ακόμη».



*φωτογραφίες από luben. tv
20/4/13 0 σκέψεις

Κ-τίνος;



«...ράθυμη, θλιμμένη
όπως μια Κυριακή
θέλω να χυμήξω
να γεμίσω τις παλάμες μου
τριαντάφυλλα
να τα χώσω ανάμεσα στα δόντια
να τα πνίξω με το σάλιο και την ανάσα
τα κεφάλια να τους κόψω
και να φτύσω τους μίσχους
που αμέριμνοι στέκονται στα νερά
ενός τενεκεδένιου δοχείου
ενός μοναδικού τριαντάφυλλου
το άρωμα να πιω
που θα με νικήσει
θα με κάνει να ουρλιάξω
γιατί χολή δεν θα 'χω μέσα μου
μόνο ένα κίτρινο γλυκό οξύ
κλεμμένο αίμα». 

Ναταλία Κατσού 
*το υπόλοιπο ποίημα εδώ
13/4/13 0 σκέψεις

Ζάχαρη άχτι.

Εκείνο το ξαγρυπνισμένο πρωινό πάνω στο κύμα
δεν είχαμε προλάβει να βρέξουμε το ξερό το στόμα μας
ούτε με μια γουλιά καφέ
πικρού, όπως τον πίναμε
χωρίς ζάχαρη άχτι.
Ακούγαμε μαύρα πουλιά
να κράζουν αδικοχαμένο το μέλλον
τσιμπώντας δάκρυα από επικίνδυνα ρή(γ)ματα.

Εκείνο

το

πρωινό

μεταμορφώθηκε σε άνοιξης απόγευμα,
έγινε χρυσαλλίδα.
Ένα βήμα πριν το πέταγμα
ένα δέρμα πριν κάτι το ελευθερότερο
κι από την ίδια την επαναστατημένη πεταλούδα.

Εγώ και εσύ άχτιστοι.
Λίγο το 'χεις;


26/3/13 0 σκέψεις

Κυπροβατώντας.


Πήγα για τα ψώνια της ημέρας.
Γυρνώντας, γλίστρησα κι έπεσα μπροστά σε μια Τράπεζα Κύπρου.
Τραντάχτηκαν τα σωθικά μου και
νόμισα θα γίνω δωρήτρια οργάνων παρά τη θέλησή μου.
Χωρίς διαβούλευση,
χωρίς σκληρές διαπραγματεύσεις.
Δυο κιλά ντομάτες και ένα γιαούρτι activia
αποφάσισαν την έξοδό τους από τη σακούλα μου
και χόρεψαν μια σούστα πάνω στο πεζόδρομιο.
Λεβέντικη,
πατριωτική,
υπεύθυνα αριστερή.
Ύστερα έγιναν λιώμα αλλά
παρίσταναν ότι σώθηκαν από την καταστροφή.
Φώναξα: «βοήθεια,
ποιος θα μου προσφέρει το μπράτσο του
να περπατήσουμε μαζί ως το επόμενο ευρώ;».
Δεν απάντησε κανείς. 
Οι μισοί γύρω μου ήταν τραπεζίτες
κι οι άλλοι μισοί ερωτευμένοι με ένα στραγγισμένο ATM.
Δε βαριέσαι.
Σηκώθηκα μόνη μου.
Στάθηκα στα πόδια μου.
Είχαν ατροφήσει πια. 
Δε βαριέσαι.
Βαριέμαι.
Εγώ πάντα το έλεγα,
είναι βαρετό να δουλεύεις σε τράπεζα.
Πόσο μάλλον να περνάς απ' έξω.


28/2/13 1 σκέψεις

Κύκλου τέλος.




Πριν από μερικές μέρες πήρα το πτυχίο μου. Μέσα σε μια ώρα τελείωσαν πέντε χρόνια. Ο τόπος γέμισε φωτογραφικά φλας, ευχές, καλοσιδερωμένα πουκάμισα και αρωματισμένα υφάσματα. Υπογράψαμε το Χαρτί και δίπλα στεκόταν το Ευαγγέλιο. Ορκιστήκαμε σε ένα θεό ζητώντας του να είναι «εν τω βίω βοηθός», αλλά κατά βάθος παρακαλώντας να γυρίσει το χρόνο πίσω. Καθηγητές και Πρυτάνεις μίλησαν με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Τις ήξερα και μπορούσα να φιλτράρω τα λόγια τους. Σε έναν αξιοκρατικά καμωμένο κόσμο κάτι τέτοιο θα ήταν σημαντικότερο από ένα πτυχίο δημοσιογραφίας και η Ανθή Σαλαγκούδη δεν θα έκανε εκπομπή στην ΕΡΤ. 


Δεν έχω ξέφρενες και μεθυσμένες μνήμες από τη φοιτητική ζωή μου αλλά δε λυπάμαι. Χαίρομαι που η σχολή στάθηκε η αφορμή για να προσδιορίσω τη σχέση μου με το χαρτί και τη μυρωδιά του. Μια σχέση συγκρατημένου πάθους. Ήμουν φοιτήτρια όταν, πίνοντας ένα φυσικό χυμό στα γραφεία των «Διαδρομών» και κοιτώντας μια τον πίνακα στον τοίχο απέναντι και μια τα δάχτυλα της Ξανθιάς με το άσπρο πουκάμισο να οργώνουν το πληκτρολόγιο, συνειδητοποίησα ότι εκεί θα μπορούσα να ανήκω. 

Και τα χρόνια πέρασαν. Έμαθα πολλά και άφησα να γλιστρήσουν από την προσοχή μου και άλλα, πολύ περισσότερα. Κυρίως, κατάφερα να ξεχειλώσω τους ορίζοντες μου και αυτό είναι το πιο βαθύ, το πιο σπουδαίο. Έτσι θα πηγαίνει από δω και πέρα, σχεδόν αυτόματα. Με αυτόν τον τρόπο θα πορεύομαι, ακόμη και όταν δυσκολεύομαι να γράψω, όπως τώρα με το άσπρο χαρτί να γίνεται καθρέφτης όπου βλέπω μόνο το πρόσωπό μου, που λέει και η Καραπάνου στον Υπνοβάτη της. 

Υ.Γ: Ο καφές στα γνώριμα μέρη ήταν για ένα ψίχουλο από εκείνη την οικεία ενέργεια που μου έδινε την ώθηση να τερματίσω τη σχολή σαν έναν κύκλο που καιρός του ήταν να κλείσει. 

«Ο νεκρός θ' ανυψωθεί από την πηγή».  
Κ. Βήτα
31/1/13 0 σκέψεις

Ξερό κεφάλι.




Πώς να στο εξηγήσω;

Όσο εσύ λαξεύεις με το σώμα σου το διθέσιο καναπέ για να νιώθεις προστατευμένος στο καλούπι σου, κάποιοι άλλοι αγκαλιάζουν τα χαρτόκουτα που ‘χουν για σπίτια για να μη τα λιώσει η βροχή.

Όσο εσύ τρως ένα ολόκληρο ψωμί στην καθισιά για να διασκεδάσεις την πείνα στο στομάχι σου που εξακολουθεί να γουργουρίζει δυσοίωνα για τα ασχημότερα που έρχονται, κάποιοι άλλοι τρέφονται με ψίχουλα χωρίς να είναι περιστέρια.

Όσο εσύ, φύσει δουλοπρεπής, δε διαμαρτύρεσαι που η σύνταξή σου αργεί δέκα μέρες να φανεί στο λογαριασμό σου, κάποιοι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να εξηγήσουν στο 5χρονο παιδί τους για ποιο λόγο δεν υπάρχει γάλα στο ψυγείο.

Όσο εσύ κατηγορείς τη νεολαία ότι φταίει για τα δεινά της χώρας επειδή δεν κάνει βήμα χωρίς κινητό και ίντερνετ, κάποιοι άλλοι αυτοοργανώνονται, στήνουν δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και ψάχνουν δρόμους να περιθωριοποιήσουν τη μιζέρια.

Όσο εσύ συμβουλεύεις το είδωλο του Αντώνη Σαμαρά να διατάξει την αστυνομία να σπάσει τα κεφάλια κάθε λογής απεργών και αντιφρονούντων, κάποιοι άλλοι που αγαπούν την ελευθερία, τη διεκδικούν σαν παθιασμένοι έφηβοι.

Όσο εσύ ηδονίζεσαι με την ανάπτυξη που προβλέπει το φωτεινό κουτί που ‘χεις όλη τη μέρα ανοιχτό απέναντί σου, κάποιοι άλλοι είναι αναγκασμένοι να ζουν την απουσία της καθημερινά με τον πιο σκληρό τρόπο.

Πώς να στο εξηγήσω;

Όσο εσύ κοιμάσαι, κάποιοι άλλοι ΖΟΥΝ τον χειρότερο εφιάλτη σου. 
15/1/13 0 σκέψεις

ΟΑΣΘ: «Θάψε τον πλησίον σου, μπορείς»*



Το ρεπερτόριο της γίνεται όλο και σκληρότερο όσο περνούν οι μήνες. Αυτή την περίοδο, η γυναικεία φωνή των αστικών λεωφορείων επιμένει: «να δέχεστε έλεγχο των εισιτηρίων σας από τον οδηγό, εφόσον σας ζητηθεί». Όταν την άκουσα για πρώτη φορά, ένιωσα ένοχη χωρίς να υπάρχει λόγος. Το εισιτήριο μου, τσαλακωμένο και επικυρωμένο, επέπλεε στον ακατάστατο σωρό της τσάντας μου.

Προς τι η ενοχή που τείνει να γίνει συνήθεια;

Λεωφορειακή γραμμή , αριθμός 28. Μεσημέρι, κάπου στα Μετέωρα και λίγο πριν το τέρμα του δρομολογίου. Ένας νεαρός μαθητής ανεβαίνει στο όχημα από τη μεσαία πόρτα του. Κάθεται στην πρώτη θέση που βρίσκει μπροστά του και ακουμπά τη σάκα του ανάμεσα στα γόνατα. Το λεωφορείο σταματά απότομα (κώδικας υποχρεώσεων και δεοντολογίας ΟΑΣΘ: «Οι οδηγοί υποχρεούνται να οδηγούν χωρίς επικίνδυνους ελιγμούς, να μην αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες, ούτε να ξεκινούν ή να σταματούν απότομα»).

«Πήγες να κόψεις εισιτήριο και τελευταία στιγμή το μετάνιωσες; Κατέβα κάτω». Σιωπή. «Κατέβα κάτω». Ο μαθητής χαμογέλασε και κατέβηκε (κώδικας υποχρεώσεων και δεοντολογίας επιβατικού κοινού: «να συμπεριφέρεται με ευγένεια προς τα υπηρεσιακά όργανα του Οργανισμού»). Οι υπόλοιποι σαστίσαμε και αδρανήσαμε. Η πόρτα έκλεισε, το λεωφορείο ξεκίνησε. Το υποσυνείδητο του οδηγού είχε πια αλλοιωθεί από τη γυναικεία φωνή που του επαναλάμβανε να πατάξει την εισιτηριοδιαφυγή.

Ο οδηγός είχε πια αλλοτριωθεί.

Ας αναπαύεται η συνείδηση του στους απλήρωτους λογαριασμούς που 'χει στοιβαγμένους στο κομοδίνο του. 

Υ.Γ1: Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Ντόνιας Κανιτσάκη για την λαθρεπιβίβαση στον ΟΑΣΘ (Αγγελιοφόρος, 18.09.2012): «Σε πρώτη φάση, το βάρος ρίχνεται σε ένα απλό και εύκολα εφαρμόσιμο μέτρο. Πρόκειται για την υποχρεωτική επιβίβαση μόνο από την μπροστινή πόρτα των λεωφορείων, ώστε ο οδηγός να ελέγχει αν ο επιβάτης ακυρώνει εισιτήριο ή αν διαθέτει κάρτα απεριορίστων διαδρομών. […]Όπως είναι επόμενο, ο έλεγχος εισιτηρίων από τους ειδικούς ελεγκτές του ΟΑΣΘ θα μειωθεί σημαντικά στις 35 λεωφορειακές γραμμές, αφού το ρόλο αυτό θα παίζει ουσιαστικά ο οδηγός. Έτσι, η δύναμη των περίπου 80 ελεγκτών του Οργανισμού θα διατεθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου στις υπόλοιπες γραμμές, στις οποίες και θα υπάρξει εντατικοποίηση ελέγχων». 

Τα λεωφορεία της γραμμής 28 επιτρέπουν την επιβίβαση από όλες τις εισόδους. Επομένως, μήπως αρμόδιος για τον έλεγχο των εισιτηρίων είναι ο ελεγκτής, και όχι ο οδηγός;

Υ.Γ2: Ιδιωτικός και ταυτόχρονα επιδοτούμενος από το κράτος είναι ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης. Ξεκινώντας από αυτό το link, μπορεί κανείς να εντοπίσει και άλλα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο που αφορούν τα θολά νερά του ΟΑΣΘ. 

*Φράση αλιευμένη από το «Παιχνίδι της Σφαγής» του Ε. Ιονέσκο

 
;