3/11/17 0 σκέψεις

Αυτόματη γραφική


Η εποχή μας είναι γεμάτη από ανθρώπους που πιστεύουν υπερβολικά στον εαυτό τους και από ανθρώπους που πιστεύουν ελάχιστα σε αυτούς.

[Ας πιούμε σε αυτούς]

Οι πρώτοι πίνουν το αίμα των άλλων, οι δεύτεροι τρέφονται από τις πληγές τους.

Είναι άδικο να βρίσκεις σπίτι και να μην έχεις τι να ζήσεις, όπως όταν βρίσκεις τοίχο λευκό και δεν έχεις μελάνι ή δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκεισαι.

[Tο «πρόκεισαι» δεν στέκεται όρθιο χωρίς να ακουμπά στη φαντασία]

Οι λέξεις δεν έχουν δύναμη αν δεν τους τη δώσεις εσύ.

Με σένα ο κόσμος τρέχει με πιο γρήγορες ταχύτητες ώστε και πάλι να καταφέρεις να ζεις το παρόν και να μη γίνεσαι από το παρελθόν σου.

Να μη νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει όταν περνάς έξω από μια κρεπερί και σκέφτεσαι ότι έτσι όπως άνοιξε, έτσι και θα κλείσει.

Και να μην εκνευρίζεσαι όταν σε λένε σοβαρή και μελαγχολική. Αν αυτό είσαι, αυτό πρέπει να γίνεις.

Άλλος ορίζει την ποιότητά σου. Έχεις ελάχιστη ελευθερία κίνησης και με τα νήματα στα πόδια πρέπει να πορευτείς.

[Κι αν πέσεις, επιβάλλεται να σηκώσεις το χέρι σου και να μαστιγωθείς]

Υπό τους ήχους του:



(Photo: deviantart/ birazhayalci)


15/4/17 0 σκέψεις

Πιο Μεγάλη Παρασκευή


Την πιο Μεγάλη Παρασκευή μας δεν την έχουμε ζήσει ακόμα.
Το ‘χει μαντέψει ο ποιητής.
Πατάω πτώματα για να σε βρω απόψε.
Σώματα περιφέρονται σε μια πόλη αναμονής.
Η ουρά είναι τεράστια.
Είμαι το νούμερο που προηγείται.
Αν με πολλαπλασιάσεις με το εκατό,
θα καλέσω την Αστρονομία.
Υπάρχει κάπου ένα αστέρι που περιμένει ακατοίκητο.
Το πιο μεγάλο αστέρι μας δεν το έχουμε κατοικήσει ακόμα.

Υπό τους ήχους του:



(photo: Deviantart/ AdventureIsOutThere)
25/1/17 1 σκέψεις

Η «Σχεδία», η Μάγδα και τα social media


Σήμερα η 60χρονη κυρία Μάγδα, πωλήτρια του περιοδικού δρόμου «Σχεδία», μου χάρισε μια αγκαλιά και ένα φιλί γιατί έτυχε να πάρω το τελευταίο τεύχος που είχε στα χέρια της. Ήταν για αρκετές ώρες έξω, περιμένοντας στο ίδιο σημείο, κι έκανε αρκετό κρύο.

«Μόνο το χαμόγελο των ανθρώπων, μια κουβέντα μαζί τους, μας δίνουν τόση χαρά όση δεν φαντάζεσαι», είπε. Πήγε και στην Γλασκώβη με την Εθνική Αστέγων και έπαιξε ποδόσφαιρο. «Αν πατήσεις το βίντεο στο γιουτιού, με δείχνει λιγάκι από πίσω. Θα δεις μια ξανθιά. Εγώ είμαι. Τα έβαλα με κοριτσάκια που έχουν τη μισή μου ηλικία και άντεξα».

Είχε παράπονο ότι οι νέοι δεν αγοράζουν το περιοδικό. Δεν είναι περίεργο, αν το σκεφτείς; Έχουμε όλα τα social media στα πόδια μας, πιστεύουμε ότι μια ανάρτηση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και ακόμα προσπερνάμε αυτούς τους ανθρώπους σαν να είναι αόρατοι. Δεν είναι, κι έχουν και γαμώ τις ιστορίες να μας διηγηθούν. Στο κάτω κάτω, μπορούμε να βγούμε μια selfie με την κάθε κυρία Μάγδα που φοράει κόκκινο γιλέκο εκεί έξω.

Σπρεντ δε νιουζ.
Νέο τεύχος στους δρόμους.
Τιμή 3 ευρώ, το 1,5 πηγαίνει στον πωλητή.
 
;