23/11/16 0 σκέψεις

Ανάγκη τρέμουσα


Δεν είναι τρομακτικό το πόσο χρειαζόμαστε τους ανθρώπους; Το διαπιστώνεις κάθε μέρα στο δρόμο. Κοιτάζεις, παρατηρείς, λυπάσαι για αυτούς, γελάς μαζί τους, κάτι λένε, κάτι θα σκεφτείς, όλο και κάποια ανάμνηση θα ανασυρθεί και ύστερα θα θέλεις να πας και να γράψεις κάτι υπό τους ήχους του Λέοναρντ Κοέν. [Επίσης τρομακτικό είναι το πόσο χρειαζόμαστε τον Κοέν αφού έχει πια φύγει]. Γράφω και θα έπρεπε να σκέφτομαι το τσάι δίπλα μου που θα κρυώσει, αλλά εγώ σκέφτομαι πόσο χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, πώς χρωματίζουμε με την παρουσία μας, πώς αποχρωματίζουμε με την απουσία μας και πόσο μεγάλη ευλογία είναι να ξερνάς λέξεις και πάντα να χρησιμοποιείς αυτό το ρήμα για την παραγωγή τους και πως στην αυτόματη γραφή, καμιά φορά από λάθος, η «ευλογία» γίνεται «ετυμολογία» και το «ρήμα» γίνεται «ρήγμα», αλλά υποθέτω ότι έτσι είναι οι λέξεις, όπως και οι σχέσεις, εύθραστες, χρειάζονται ένα χάδι, ένα βλέμμα, κάτι ζεστό που να πηγάζει από μέσα και ας χάσκει ο Κορτάσαρ πως η τρυφερότητα είναι μια οντολογική γρατζουνιά.

Υπό τους ήχους του:


(φωτό: Deviantart/ StineJ)


 
;