30/6/10 0 σκέψεις

Αίμα, πάγος και Απάθεια


Από τις άκρες των δαχτύλων μου στάζει το αίμα της Απάθειας. Μου την μετάγγισαν χιλιάδες ζευγαρωτά μάτια που συναντώ έξω και μέσα στα ψυχροκήπιά τους. Την σκοτώνω κάθε φορά που αυτή ανασταίνεται κι είναι κάτι μέρες δίχως ανάσα που επιλέγει να έρθει και πάλι στη ζωή. Την σκοτώνω και με το αίμα της χαράζω μια άλλη πορεία, που φροντίζει και πάλι να εξαφανίσει. Να βάψει τον πάγο μου με χρώμα λευκό, να μην προλάβω να τον δω να λιώνει. Να χάσω και πάλι εκείνα τα ίχνη τα κόκκινα από το αίμα της, πάνω που έμαθα σιγά - σιγά να τα περπατώ ακόμη και μέσα στο σκοτάδι.
28/6/10 0 σκέψεις

Ψωνίζοντας σβέρκο




Η τέλεια λίστα για ψώνια γίνεται πραγματικότητα με δύο προϋποθέσεις. Να ορίσεις με ακρίβεια πόσα χρήματα μπορείς να ξοδέψεις και να ξεκαθαρίσεις από την αρχή αν θα θυσιάσεις την ποιότητα στο βωμό της ποσότητας ή το αντίστροφο.

Αν το σκηνικό του παραπάνω παραδείγματος δεν είναι μια νοικοκυρά και το συνοικιακό της σούπερ μάρκετ, τότε οι προηγούμενες σειρές μπορούν να βρουν ιδανικό αντίκρυσμα στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Η αντιστοίχιση είναι σαφής: το καταναλωτικό κοινό είναι τα πολιτικά πρόσωπα, η λίστα οι δηλώσεις τους και τα ψώνια οι ψηφοφόροι.

Ο καταναλωτής λοιπόν με τη λίστα του πρέπει να ξέρει πόσα μπορεί να ξοδέψει. Ο πολιτικός στις δηλώσεις του δεν κάνει οικονομία. Ξοδεύει αλόγιστα ασύνδετα μεταξύ τους επιχειρήματα, εκφράσεις βουτηγμένες στον στόμφο και στον γύψο και ένα υπεροπτικό ύφος που τον διαφοροποιεί από τους ψηφοφόρους του. Κοινώς, από τα ψώνια του.  

Από την άλλη, σαφώς και η ποσότητα υπερνικά την ποιότητα. Οι δηλώσεις γίνονται λίστες που γεμίζουν πολλές λευκές κόλλες με μελάνι και τα ψώνια ψηφοφόροι που μπαίνουν στο καλάθι είναι πολλά. Αποτέλεσμα ενός καταναλωτή πολιτικού που ξοδεύει χωρίς δεύτερη σκέψη, στήνοντας λίστα και δηλώσεις που του εξασφαλίζουν ανέλπιστα πολλά ψώνια ψηφοφόρους.

Αυτή την τροπή παίρνουν τα πράγματα ακόμη κι όταν ένας άνθρωπος χάνει τη ζωή του ή μάλλον πολύ περισσότερο τότε. Ενας άνθρωπος που τυχαίνει να είναι συνεργάτης ενός υπουργού και που χάνει τη ζωή του όταν το δέμα που κρατά στα χέρια του αποδεικνύεται πως είναι βόμβα και τελικά εκρήγνυται.

Τότε οι δηλώσεις συμπληρώνονται από χέρια εκπαιδευμένα στην αυτόματη γραφή. Γράφουν, ξαναγράφουν και οι ανέμπνευστες προτάσεις τους γίνονται εξώφυλλα εφημερίδων. Σε αυτόν τον τόπο, που οι δηλώσεις των πολιτικών προσώπων για ένα γεγονός παρουσιάζουν μεγαλύτερο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον και από το ίδιο το γεγονός, η μακριά λίστα σχηματίζεται ως εξής:

Ενάμιση κιλό «καταδικάζουμε κάθε εγκληματική ενέργεια», διακόσια γραμμάρια «οι ένοχοι θα βρεθούν και θα πληρώσουν» και για το τέλος, μια συσκευασία «οι πολίτες δεν τρομοκρατούνται». Οντως, δεν τρομοκρατούνται. Μόνο σκοτώνονται.

26/6/10 0 σκέψεις

Κάπου στη μέση.



Ψάχνοντας τη μέση μου κατάσταση, έφυγα από το αντιρατσιστικό φεστιβάλ γιατί φορούσα πουκάμισο. Δεν μπήκα στα χλιδάτα μαγαζιά στο πλακόστρωτο της Παραλίας, γιατί το παντελόνι μου ήταν απομίμηση. Στους μπυρόβιους κάτω από το Λευκό Πύργο δεν είχα κρατημένη θέση, γιατί ακόμη δεν έχω ιδέα από ξανθές και μελαχρινές. Τη μοναδική μου μέση κατάσταση έως τώρα τη βρήκα στα τραγούδια που πρόσφατα ανακάλυψα και αγάπησα. Μου φτάνει που μπορώ να τραγουδώ τις σκέψεις μου. Στο δωδέκατο κομμάτι της Νατάσσας είχα ήδη φτάσει σπίτι. Και σημείωσα, βράδυ Παρασκευής: «Η μέση, ιδανική μου κατάσταση ακόμη αναζητείται».
0 σκέψεις

Ξεβρασθενική.

20/6/10 2 σκέψεις

Γερνώντας..



Το σκυλί μου ξερνάει. Ξερνάει γιατί γερνάει. Βήχει και φτύνει τον πόνο του. Κι ίδιοι οι άνθρωποι που το αγαπήσαμε από μικρό, τώρα αποφεύγουμε να το πλησιάσουμε. Αυτά τα καστανά μάτια, που πάντα μου θύμιζαν τα δικά μου και με στήριζαν σιωπηλά κάτι κρύα, χειμωνιάτικα βράδια, τώρα αντιλαμβάνονται την αποστροφή και χαμηλώνουν. Πάνε περίπου οκτώ χρόνια από τότε που γεννήθηκε, οκτώ χρόνια που αν τα πολλαπλασιάσεις με το επτά φτάνουν τα πενήντα έξι ανθρώπινα χρόνια. Αν το σκυλί μου ήταν άνθρωπος θα περίμενε αδίκως να βγει στη σύνταξη, θα έβηχε, θα έφτυνε και θα ξερνούσε. Στην αποστροφή και στις γυρισμένες πλάτες θα μετρούσε χρόνια προϋπηρεσίας και στα δήθεν καλοπροαίρετα χάδια χρόνια δανεικής και αγύριστης επιστοσύνης.

Τώρα που το σκυλί μου είναι σκυλί, καταφέρνει να ξερνάει καθώς γερνάει, και εμείς μένουμε απλώς να γερνάμε, χωρίς να τα έχουμε καταφέρει ποτέ και σε τίποτα.
19/6/10 0 σκέψεις

Χωρίς.


Χωρίς λόγια.
Χωρίς όνειρα.
18/6/10 0 σκέψεις

Ελεύθερα του ήλιου τα κρεβάτια.







17/6/10 0 σκέψεις

Ηλεκτρικά συγνώμη.



 «Στους δρόμους υπάρχουν άνθρωποι. 
Ας σταματήσουμε ένα λεπτό για να τους κοιτάξουμε». 

Μέσα στα σπίτια μας υπάρχουν άνθρωποι και δεν μοιραζόμαστε τα λεπτά μας. Στα δωμάτιά μας υπάρχουν καθρέφτες και τρέμουμε στην αντανάκλασή τους. Τα λεπτά καταντούν αιώνες και πού καιρός να βιώσεις κάτι αιώνιο; Δίπλα μας κάθονται άνθρωποι, στις στάσεις των λεωφορείων, στα παγκάκια, στα πάρκα και στις ουρές των δημοσίων. Δεν σταματάμε για να τους κοιτάξουμε, έχουμε σταματήσει να τους κοιτάμε, να μας κοιτάμε γιατί το βλέμμα που καρφώνεται προϋποθέτει πόνο και συνειδητοποίηση. Και να υπομένεις με χάπια τον πόνο, για τη συνειδητοποίηση δεν φρόντισε κανένας κολοσσός.

«Σταματήστε να νανουρίζεστε με ψευδαισθήσεις, 
κοιτάξτε τη μιζέρια κατά πρόσωπο».

Δίπλα μας, μέσα μας, πάνω μας, γύρω μας κατοικούν οι άνθρωποι και θέλουν να φωνάξουν δυνατά, να αναβλύσουν αηδία από κάθε ανοιχτό τους πόρο. Και δεν ξέρουν απέναντι σε ποιον, για ποιον ακριβώς λόγο, με ποιο συγκεκριμένο τρόπο και ποιους αναίσχυντους δρόμους θα αποκλείσουν με αυτό το ποτάμι αηδίας που θα ξεχυθεί από μέσα τους. Αν με την ορμή τους θα ξεπλύνουν τη μιζέρια ή αν θα παρασύρουν κι ανυποψίαστα μάτια που τα κατοίκησε αυτή βάναυσα, βίαια και καταλυτικά.

«Η πόλη ζει στο ρυθμό μιας ηλεκτρικής ρίμας». 

Ρίμα, σαν ομοιοκαταληξία. Σαν όλα τα ανόμοια μεταξύ τους πράγματα που υπό συνθήκες σχηματίζουν ομοιοκαταληξία. Οι άνθρωποι μεταξύ τους, εκείνοι οι γύρω μας, οι δίπλα μας, οι πάνω μας, οι μέσα μας που αναγκάζονται να ομοιοκαταληκτούν χωρίς όμως αισθητικό αποτέλεσμα. Να ομοιοκαταλήγουν στην ίδια, όμοια θέση που η μιζέρια τους όρισε, διατηρώντας ανέπαφη, σαν κόρη ωχαδερφισμού, την ομοιογένειά τους.
Ηλεκτρικά συγνώμη.
13/6/10 6 σκέψεις

Να τι ακόμα ίσως


Είναι Σάββατο βράδυ, είμαι στα συνηθισμένα μου σκαλιά και αυτό είναι ακόμη post που δεν θα μπεις στη διαδικασία να διαβάσεις. Με το αριστερό μου χέρι φτάνω ένα μισογεμάτο ποτήρι κόκκινο κρασί και με το δεξί το κινητό μου, περιμένοντας μια κλήση, έστω και τυχαία. Είναι Σάββατο, είναι βράδυ και ο εαυτός μου τόλμησε να αντιμετωπίσει τα φαντασματά του, συμβιβάστηκε με τον εγκλεισμό του και παλεύει με νύχια και με δόντια να ξεφύγει από αυτά.

Στην απέναντι αλάνα, η ορχήστρα παίζει παραδοσιακά τραγούδια και λαϊκά άσματα. Οι γυναίκες της γειτονιάς έβαλαν τα καλά τους, λίγη από την κολόνια που φυλάνε για «καμιά καλή περίσταση» και έπιασαν από μια πλαστική καρέκλα στο ετήσιο γλέντι του τοπικού συλλόγου. Οι άντρες αφησαν για μια βραδιά τα καφενεία - που λεφτά για παραπανίσια έξοδα -, κράτησαν μονάχα στα χέρια το κομπολόι και ένιωσαν περηφάνεια γιατί «έβγαλαν επιτέλους την κυρά έξω». Το έξω είναι το απέναντι αφού καθε μέσα είναι και από μία φυλακή.

Τους κοιτάζω από μακριά και η μυρωδιά από τα σουβλάκια έχει γίνει ένα με εκείνη της ξεθυμασμένης κολόνιας και των απύθμενων αδιεξόδων τους. Τους κοιτάζω προσεκτικά και τώρα μπορώ να αντιληφθώ γιατί είναι Σάββατο βράδυ κι εγω προτιμώ το κόκκινο κρασί που αφήνει λεκέ σε ένα χαμόγελο που τρεμοσβήνει και το κινητό τηλέφωνο που φωτίζει μόνο όταν ψάχνω τα βήματά μου στο σκοτάδι. Γιατί η ζωή μου κι η ζωή μας θα ήταν ένα κακοστημένο πανηγύρι, με ατάκτως κουρδισμένα όργανα, μικρόφωνα που τσιρίζουν, γυναίκες που άδικα ελπίζουν, άντρες με αγαπημένη τους συνήθεια να βγαίνουν από υποχρεώσεις, σουβλάκια που θέλουν να βγάλουν φτερά και να αποδράσουν από φθηνές μασέλες, γρασίδια που δεν ανέχονται να ισοπεδώνονται από λανθασμένα χορευτικά κι όμως, γαμώτο, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Να τι θα ήμασταν, να τι θα ήμουνα, να τι ακόμα ίσως είσαι..
12/6/10 0 σκέψεις

Κοίτα...


«Μια σελίδα λευκή
πώς να φτάσω εκεί
με τι λέξεις;
να 'χα χίλιες φωνές
να ακούς, κι όποια θες
να διαλέξεις

Δυο σελίδες λευκές
σου 'χω κι άλλες να καις
είμαι ανήμπορη, κοίτα..
Δε σε φτάνει καμιά
καραβάκι η μια
και η άλλη σαϊτα».
0 σκέψεις

Τόσο σ - trash


...που δεν αντέχεται.
10/6/10 1 σκέψεις

Ανίατη πάθηση σιαλογόνων αδένων

-->


Πριν
«Οι σιαλογόνοι αδένες είναι όργανα που βρίσκονται κατανεμημένα γύρω από τη στοματική κοιλότητα και παράγουν τη σίελο, κοινώς το σάλιο. Η σίελος είναι υγρό απαραίτητο για την υγειινή θρέψη και διατήρηση της υγείας του στόματος. Αναμειγνύεται με την τροφή κατά τη μάσηση και την προετοιμάζει για την κατάποση. Αποτελείται από νερό, άλας και πρωτεΐνες. Η ποσότητα σιέλου που παράγεται ημερησίως είναι φυσιολογικά περίπου 1,5 λίτρα».
...και μετά 
«Οι σιαλογόνοι αδένες είναι όργανα που βρίσκονται κατανεμημένα γύρω απο τη στοματική κοιλότητα, εκείνη δηλαδή που πλέον βρίσκει σπάνια να φάει και αρκείται στο να δαγκώνει χέρια, και παράγουν τη σίελο, κοινώς το σάλιο. Η σίελος είναι υγρό απαραίτητο για την μαζική εκτόνωση του πλήθους και διατήρηση της υγείας του πνεύματος. Αναμειγνύεται με τα προδωμένα όνειρα κατά τη μάσηση και τα προετοιμάζει για την κατάποση, μη μπορώντας να εγγυηθεί για την πέψη. Αποτελείται από θυμό, οργή και πίκρα. Η ποσότητα σιέλου που παράγεται ημερησίως εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί». 

8/6/10 2 σκέψεις

Γράμματα - αριθμοί σημειώσατε διαχρονικότατο Ενα



Στον επάνω όροφο, υπάρχουν ξανθές κυρίες κλεισμένες πίσω από υποψίες γυάλινων προστατευτικών. Ισως και πλαστικών, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Από τα χέρια τους περνούν λεφτά και αυτό τις κάνει να νιώθουν ότι έχει νόημα η ζωή τους. Τα προστατευτικά ανοίγουν μόνο σε ένα σημείο, εκεί που σκύβεις να τους μιλήσεις και προσπαθούν να σου αρπάξουν την ανάσα για να νιώσουν πώς είναι να αναπνέεις με καθαρά πνευμόνια, ανέγγιχτα από μωβ, πράσινα και πορτοκαλί τοξικά των χαρτονομισμάτων.

Λίγο πιο μέσα, άλλοι τρεις άνθρωποι που ασχολούνται μονάχα με αριθμούς καλούνται να συναναστραφούν με ανθρώπους που όλη τους η ζωή είναι τα γράμματα. Ποτέ στην ιστορία δεν πέτυχε αυτή η συνύπαρξη, γιατί να αλλάξει κάτι τώρα; Τους βλέπω και τους λυπάμαι, αναγκασμένοι να αρκεστούν σε ρηχά 6 ή 7, ανήμποροι να τα διατυπώσουν σαν έξι ή εφτά, ανίκανοι να βάλουν λίγο χρώμα στη ζωή που τους απαρίθμησαν. Αυτοί πάλι με κοιτάζουν και γελάνε, απροκάλυπτα,  μιας και η ανοχή μου τους το επιτρέπει.  Αυτή η ανοχή που σχετίζεται απόλυτα με μια εσωτερική αντοχή, με το «τ» να ενώνει τις δυο λέξεις κι εκείνους να αδυνατούν να αποκρυπτογραφήσουν τη σχέση της ανοχής, της αντοχής, του «τ» και του ανθρώπου που στέκεται απέναντί τους.
7/6/10 2 σκέψεις

«Λένε πως αυτομόλησε ο Θεός αλλά εγώ πιστεύω σε μιαν Έξοδο Κινδύνου».

«Τρέφομαι με τηλεοπτικά προγράμματα. Φορτίζω την καρδιά μου κάθε μέρα.
Οι μπαταρίες πια έγιναν τόσο απαραίτητες, όσο ποτέ δεν υπήρξαν τα οράματα.
Περνάω το χρόνο μου διαβάζοντας e-mail — η ποίηση είναι εξαιρετικά επώδυνη.

Ξεχνάω συνεχώς το password της συνείδησής μου.

Χρειάζομαι τις καταστροφές οπωσδήποτε. Να θυμάμαι ότι είμαι ζωντανή.

Δοξάζω το πλαστικό και το νίκελ, τα κινητά τηλέφωνα και τους σταρ ανεξαιρέτως.
Δεν φαντάζομαι χρόνο χωρίς καλώδια. Πώς να περάσει μια νύχτα στο σκοτάδι;

Έχω εικονικό σπίτι, εικονικά ζωάκια, εικονικούς φίλους κι εικονικό σεξ. Όλο τον κόσμο σε ένα πληκτρολόγιο.

Θα ‘θελα να ταξιδεύω αλλά είναι τόσο τρομακτικό, να κουβαλάς παντού μόνο τον εαυτό σου.
Δεν θέλω ν’ απαντήσω σ’ άλλες ερωτήσεις. Απαιτώ την τετράγωνη λογική.
Να μην ακούω πια, για τις σκουριές των δακρύων και για τους ιριδισμούς των νυσταγμένων τρένων.

Η γενιά μου είναι κουρασμένη. Από αναλύσεις, εξηγήσεις, ιδεολογίες, επαναστάσεις, ετεροπροσδιορισμούς και μισαλλοδοξίες. Κουρασμένη απ’ τα ερωτικά τραγούδια, τις φοβίες, τον αριβισμό και τα πυροτεχνήματα.

Δεν ξέρουμε πως καίει η χαρά το νου και πως σπαράζει η ψυχή στην ωραιότητα.
Απ’ όλα τα χρώματα μας άφησαν το γκρίζο, μα ένα κόκκινο στοιχειώνει τα ονειρά μας.

Λένε πως αυτομόλησε ο Θεός αλλά εγώ πιστεύω σε μιαν Έξοδο Κινδύνου».

« Εξομολόγηση, Αικατερίνη Τεμπέλη»
0 σκέψεις

λάμδα μη νι



Μια φορά και έναν καιρό, σε βασίλειο μακρινό,

ήταν ο Ακριβοθώρητος Κών(/ν)ος

και το λάμδα ήταν στη θέση του νι.
0 σκέψεις

I shot you in my silence.


I can't get that trumpet out of my head
I can't get that trumpet out of my head
I woke up and 
I can't get that trumpet out of my head
Ang you said you can't stand me when I' m quiet,
and so I shot you in my silence.

I can't get that trumpet out of my head.

«Lykke Li, this trumpet in my head»
2 σκέψεις

Πλάνες από αέρα



Από παιδί με φόβιζαν τα αεροπλάνα και συνεχίζουν ακόμη με πείσμα να το κάνουν. Κάθε φορά που τα βλέπω με την άκρη του ματιού μου στην άκρη του ουρανού, κάθε φορά κυρίως που τα ακούω, νομίζω πως θα πέσουν. Πως δεν κινούνται στην προκαθορισμένη τους διαδρομή, πως ακολουθούν μια πτωτική πορεία μέχρι να συντριβούν τελικά κάπου στα ανατολικά, κάπου στα δυτικά ή στο κέντρο, δίπλα μου ή και μέσα μου.

Τα βράδια είναι τα φώτα τους που επαναφέρουν τον μόνιμό μου φόβο. Αναβοσβήνουν ρυθμικά από μακριά κι αντί για αεροπλάνα στις νυχτερινές τους πτήσεις, βλέπω κομήτες και αστέρες που ετοιμάζονται να πέσουν καταγής. Χρειάζονται μερικά δευτερόλεπτα για να μου σφίξουν το χέρι και έτσι όπως περνούν, να μου πουν ότι οι εικόνες καταστροφής ανήκουν στη φαντασία μου.

Ισως η φοβία μου αυτή να αφορά οτιδήποτε μετέωρο, είτε στην κυριολεξία είτε στην μεταφορική του διάσταση. Από τα αεροπλάνα που χωρίς πόδια τριγυρίζουν στους ουρανούς και αμφισβητώ τον τρόπο που το πετυχαίνουν μέχρι τα σύννεφα στα οποία πάντα αναβάλλω να πετάξω, αφού δεν έχουν μια στέρεη επιφάνεια να σταθώ, μόλις σταθεί πάνω μου με τη σειρά της η Πραγματικότητα.

Κι είναι για αυτό που έχω αποφασίσει να πατώ γερά στη Γη, αποφεύγοντας όλα και όσα εκείνα μπορεί να με κάνουν να αποκτήσω ανυψωτικές ψευδαισθήσεις. Κι ας μου υπόσχονται τα χέρια που απλώνονται μπροστά μου και μου γνέφουν ότι θα δω τον κόσμο μου και τον εαυτό μου από ψηλά, ότι πρόκειται «για μια πρωτόγνωρη και αξέχαστη εμπειρία». Εγώ θα σκέφτομαι πάντα το ενδεχόμενο να κοπούν απότομα και χωρίς εγγυήσεις τα αόρατα σχοινιά που θα με κρατούν.

Κι ας λένε οι γλώσσες που με συναντούν τυχαία ότι τα χαμόγελα και τις προοπτικές που μου δανείζουν, δεν θα μου τις ζητήσουν ποτέ πίσω, υπερχρεωμένες με τόκους που θα αδυνατώ να αποπληρώσω. Εγω επιμένω να πατώ στη Γη, κλείνοντας αυτιά και προσδοκίες σε δύσμορφες Σειρήνες, μιας κι είναι το έδαφος ότι πιο στέρεο μου έχει απομείνει.
5/6/10 1 σκέψεις

Ασελγώντας στις λέξεις



Everything happens for a σιχτιreason.
4/6/10 0 σκέψεις

«Τι κατάλαβαν τι τελικά από μένα»;



Κανονικά θα έπρεπε να είχα περάσει όλο το απόγευμα διαβάζοντας για την εξεταστική. Αντί για αυτό, εγώ άκουγα Νατάσσα Μποφίλιου. Αποφάσισα να ξενυχτήσω για να διαβάσω και πάλι ακούω Νατάσσα Μποφίλιου. Θα ξημερώσει και τα «Κομμένα Φτερά» θα βρίσκονται στην 11.888η επανάληψή τους..Τυχαίο; Δεν νομίζω..

Δεν είναι τυχαίο. Τη φωνή και τη μουσική που την συνόδευε την πρόσεξα πρώτη φορά σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Στο πρώτο live που την είδα τα πράγματα ήταν ακόμη δυσκολότερα για μένα και στο τρίτο πια είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους. Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος το θεωρήσει εμμονή, ή χρωματίσει την επιμονή μου στα κομμάτια της με όποιο σκοτεινό τόνο θελήσει. Αν για τους μουσικούς παντογνώστες, το φαινόμενο «Μποφίλιου» είναι αποτέλεσμα ενός καλού promotion ή αν για κάποιους είναι «πολύ κακό για το τίποτα». Για μένα είναι «πολύ καλό για τα πάντα», μιας και το πάντα μου είναι αυτά τα τρία και κάτι άλμπουμ τη δεδομένη χρονική στιγμή. Το σιωπηλό μου ξέσπασμα,  που έτσι και κολλήσει το media player αυτό το ξέσπασμα θα φορτώσει με εκκωφαντικό ήχο και θα σκάσει με κύματα σε μερικά, προς το παρόν, απάνεμα λιμάνια. «Αλλος για την πάρτη τουουουου»...
3/6/10 0 σκέψεις

Αδιεξοδoτούμαι




Interviewing (Writing personality profiles) στην πράξη.

1. Begin by explaining fully in detail who you are, what you want and why.

e.x Είμαι ο Κανένας που ήθελε να γίνει Κάποιος και έμεινε στο τίποτα, θέλω να ξεφύγω από τα αδιέξοδα μου επειδή κουράστηκα να ζω μαζί τους.

2. Whatever you ask, make sure it's a question.

e.x Θα τα καταφέρω ποτέ να ξεφύγω από αυτά; (Fail. Το ερωτηματικό δεν πιστοποιεί την ταυτότητα της ερώτησης. Αν δεν πιστεύεις στην ύπαρξη οποιασδήποτε απάντησης, η ερώτηση δεν υφίσταται. Προσπάθησε στο μέλλον).

3. Do not express an opinion through asking a question.

e.x Μήπως φοβάμαι να τα αποχωριστώ, γιατί στην ουσία είναι κομμάτι μου και θα νιώσω μη εγώ - ποιά, εγώ - μακριά τους; (Οταν λέμε do not, εννοούμε do not. Αμεση επαναδιατύπωση στο μέλλον, επίσης)

4. Open questions are general and allow leeway for the answer.

e.x - Τι μπορείς να μου πεις για τα αδιέξοδά σου;


     - Τα αδιέξοδά  μου είναι χωμάτινοι δρόμοι με αγριόχορτα, μεγάλες πέτρες που από μακριά μοιάζουν χελώνες. Ανα διακόσια μέτρα οι δρόμοι έχουν κι έναν άνθρωπο που κρατά στη χούφτα του μια αράχνη, που υφαίνει και υφαίνει, δίχως τελειωμό αλλά με δίψα για αυτό που κάνει. Και οι ιστοί φτάνουν στο ύψος των γονάτων μου και μόλις κάνω ένα βήμα, σκοντάφτω. Με μια ματιά, μοιάζει αδύνατο να μου τσακίσουν τα πόδια αλλά στην πράξη σκοντάφτω και πέφτω με τα μούτρα στις μεγάλες πέτρες, που θα ήθελα να ήταν χελώνες για να έφτανα αργά μεν αλλά αποτελεσματικά στον προορισμό μου. Οι ιστοί αποδεικνύονται γεροί και δυνατοί, εγώ καθόλου επιφυλακτική και οι χωμάτινοι δρόμοι πανοραμικά χαραγμένοι σε κύκλο και όχι σε ευθεία.

5. Closed questions are specific and call for a specific answer.

e.x - Πιστεύει κανείς, κάποιος, οποισδήποτε, ή εσύ ότι θα ξεφύγεις τελικά, έστω και για λίγο;


     - Κανείς: Οχι.
     - Κάποιος: Οχι.
     - Οποιοσδήποτε: Οχι.
     - Εσύ: Εγώ; Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες.
1/6/10 0 σκέψεις

Εγκαταληπτικότητα

Εικόνες εγκατάλειψης. Εγκατάληψη. Εγκατάπληξη στις ράγες. Ραγίσματα της πλήξης. Αποσκευή, κατασκευή, επισκευή. Ναι. Επισκευή και κλείνω.
 
;