31/5/10 0 σκέψεις

Skip the Giant




Γύρω στα έξι με επτά μου χρόνια, παραπάνω δεν θα ήμουν. Κάθε απόγευμα βουτούσα στο κρεβάτι της γιαγιάς μου και βλέπαμε μαζί τη «Λάμψη». Θυμάμαι μια το Γιάγκο να σφίγγει το ποτήρι με το ουίσκι στις παλάμες του και μια τη γιαγιά μου να της τρυπά το χέρι το τσιγκελάκι. Μια να ζορίζεται ο Γιάγκος, μια να γλύφει το αίμα η γιαγιά.

Και το ποτήρι τελικά του Δράκου έσπαγε, κι εγώ εκείνη την εικόνα αιχμαλώτιζα στην ελεφάντινη μνήμη μου. Περίμενα να σβήσουν τα φώτα, να κοιμηθούν όλοι, να στάξω λίγο νερό αντί για ουίσκι σε ένα γυάλινο, χαμηλό ποτήρι και να το σφίγγω με όλη μου τη δύναμη. Μια το ποτήρι έσφιγγα και μια τα δόντια μου. Και δεν έσπαγε ποτέ το γυαλί στο χέρι μου. «Ευτυχώς», θυμάμαι ανακουφισμένη τώρα. Εφυγε αναίμακτα η σαπουνόπερα από τη ζωή μου.

Γύρω στα οκτώ με εννιά μου χρόνια, παραπάνω δεν θα ήμουν. Μια διαφήμιση στη τηλεόραση έδειχνε ένα σεντόνι κρεμασμένο σε σχοινί, πλυμμένο με το τάδε λευκαντικό απορρυπαντικό. Ο κύριος που μιλούσε έκανε ένα σάλτο και έμπαινε μέσα στο σεντόνι, περπατούσε τις ίνες και ισορροπούσε σε κλωστές.

Και εγώ περίμενα να απλώσει η μαμά μου τη μπουγάδα, τα «άσπρα» κατά προτίμηση. Εκεί που κουλουριάζονταν τα σεντόνια μέχρι να τεντωθούν στα σχοινιά. Κι έπαιρνα φόρα κι έτρεχα με το κεφάλι να προλάβω να μπω στον κόσμο της Φαντασίας μου. Κι ήταν με το κεφάλι πάλι που έπεσα στο πραγματικό μου Τσιμέντο και έμαθα, καθόλου αναίμακτα αυτή τη φορά, πως μάλλον δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό που βλέπουμε με τα θνητά μας μάτια..

Γύρω στα είκοσι με είκοσι ένα μου χρόνια, παραπάνω δεν είμαι και ούτε θα ήθελα να γίνω ποτέ. Η «Λάμψη» δεν παίζεται πια τα απογεύματα. Η γιαγιά δεν παρακολουθεί τηλεόραση και δεν πλέκει τα προικιά με το τσιγκελάκι. Αλλωστε, δεν βλέπει καλά ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Στα χέρια μου δεν θέλω να σπάσω ένα ποτήρι με ουίσκι αλλά τον τέρμα μεθυσμένο κόσμο. Κι όσο για τα σεντόνια, ακόμα κι αν απλώνονται δεν τα προσέχω καν, μιας και το Τσιμέντο επικράτησε μόνιμα της Φαντασίας μου.
30/5/10 0 σκέψεις

Τα κομμένα φτερά, Νατάσσα Μποφίλιου



Μικρό παιδί στην πρώτη τάξη
και το θυμάμαι σαν και τώρα
μου είπε η μαμά μου «θα 'σαι εντάξει
κάποτε φτάνει αυτή η ώρα
άσε το χέρι μου και μόνη σου προχώρα
ήρθε η στιγμή κάποιο σπουργίτι να πετάξει».

Το 'ξερα πως ο ουρανός δεν θα με χώραγε εμένα
και χάθηκα μες τα παιδιά, για να μην πάρουν μυρωδιά
πως και τα δυο μου τα φτερά ήταν κομμένα.

Κι ήρθε η καρδιά να με διδάξει
το παραμύθι πώς τελειώνει
μου είπε «μην κλαις, θα είσαι εντάξει
είναι κακό να μένεις μόνη,
ένα σπουργίτι δεν αντέχει τόσο χιόνι
μ' άλλα σπουργίτια μια φωλιά πρέπει να φτιάξει».

Το 'ξερα πως ο ουρανός δεν θα με χώραγε εμένα
κι ήταν η σκέψη μου σωστή
πετάνε φίλοι και γνωστοί
και τους κοιτάζω με τα δυο φτερά κομμένα.

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Κώστας Τσίρκας
0 σκέψεις

Πού πηγαίνει η Γη, όταν χάνεται κάτω από τα πόδια μου;

27/5/10 0 σκέψεις

«Small Pleasures (Μικρές χαρές), 2008»



«Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, ζούσε ένα αγόρι. Διαφορετικό από όλα τα άλλα. Τον έλεγαν Ευτύχη. Ολα κυλούσαν ήρεμα στη ζωή του ώσπου κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, ένα γεγονός έγινε η αιτία για να δει τη ζωή με άλλα μάτια.

Τότε, του αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο μυστικό. Η λύση σε ένα γρίφο που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να λύσουν εδώ και χιλιετίες. Του αποκαλύφθηκε  τ ο  ν ό η μ α  τ η ς  ζ ω ή ς. Ο Ευτύχης τώρα ξέρει πως η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο από στιγμές μικρές, ασήμαντες, αδιόρατες στιγμές.

Οπως το να σε σκεπάζει κάποιος μέσα στη νύχτα. Να ονειρεύεσαι. Να ξυπνάς από το τραγούδι ενός σπουργιτιού, πάνω σε φρεσκοπλυμμένα μυρωδάτα σεντόνια. Δίπλα σε κάποιον που αγαπάς, να τον αγγίζεις, να τον μυρίζεις.

Να αισθάνεσαι το ζεστό νερό να πέφτει με δύναμη στο πρόσωπό σου. Το σπίτι να γεμίζει μυρωδιά από φρεσκοψημένο κέικ. Να κρατάς μια ζεστή κούπα όταν έξω κάνει κρύο. Να κόβεις ένα λεμόνι κατευθείαν από το δέντρο. Να νιώθεις τον δροσερό φθινοπωρινό άνεμο να σου χτυπάει το πρόσωπο. Να αισθάνεσαι ελαφρύς και άδειος από σκέψεις, μέσα στην απόλυτη ηρεμία. Κάτω από το νερό.

Να συνεχίζεις να κάνεις πράγματα που έκανες μικρός. Οταν όλοι τρέχουν κάτω από τις ομπρέλες, εσύ να στέκεσαι κάτω από τη βροχή. Να περπατάς ξυπόλητος άνω στο φρεσκοβρεγμένο, δροσερό γρασίδι. Να βγάζεις βόλτα ένα μπαλόνι. Να πιστεύεις σε πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν, πως μια πασχαλίτσα είναι ένας καλός οιωνός. Να μη φοβάσαι. Να κάνεις πράγματα που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου.

Να ακούς τα κύματα να σκάνε στην ακτή. Να νιώθεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Να μη σκέφτεσαι τίποτα. Να σου ψιθυρίζει κάποιος ένα μυστικό. Να βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα, ακόμα κι αν οι άλλοι ξέρουν πως... δεν μπορείς να το δεις». 
22/5/10 0 σκέψεις

Γατ es


Οι «γάτες της Rue d' Hauteville» δεν διαφέρουν από τις γάτες της οδού Καραϊσκάκη. Οι πρώτες γίνονται βιβλίο, γιατί ανήκουν στον «πιο πολυμεταφρασμένο Ελληνα συγγραφέα μετά τον Καβάφη». Οι δεύτερες, εκείνες που δεν ανήκουν πουθενά και σε κανένα, θα εξακολουθούν να περνούν απαρατήρητες, να μπήγουν τα νύχια τους σιωπηλά μέσα στο χώμα. Μέχρι τουλάχιστον να αντιληφθούν ότι οι σκύλοι της γειτονιάς έχουν πεθάνει. Εδώ και καιρό.
17/5/10 0 σκέψεις

Θα αν τος


Κάποια μέρα, η ζωή θα γίνει παιχνίδι. Θα πάψουμε να είμαστε εξαρτήματα μιας μηχανής. Οι λέξεις θα κάνουν τη δουλειά τους χωρίς νοηματικές συνδέσεις. Οι άνθρωποι θα μάθουν ποιοι είναι και μόνο τότε θα επιθυμήσουν να γνωρίσουν και όλους τους υπόλοιπους. Κάποια μέρα, τα πουλιά που κελαηδούν στα παρακάτω δέντρα θα σταματήσουν να μου προκαλούν άγχος και μόνο άγχος. Η ακτινοβολία της οθόνης δεν θα κουράζει τα μάτια, αλλά θα γίνει η ασημόσκονή τους. Οι έντονοι ήχοι που αλληλοσυγκρούονται γύρω μου, θα διυλίζονται μέσα από το ακριβό μου φίλτρο. Αλλοι θα μπαίνουν από το ένα αυτί και θα βγαίνουν από τ’ άλλο, άλλους θα επεξεργάζομαι συνειδητά και θα αξιολογώ στεγνά.  

Κάποια μέρα, θα ξεπεράσω τη φάση του θα.

Ξεπερνάω τη φάση του θα.
___ μπορέσω, ___ ξεπεράσω τη φάση του θα. Μαζί με το αν.
14/5/10 1 σκέψεις

Τα 5 πράγματα που οφείλει να έχει στο νου του ένας πιστός κομμουνιστής

1. Διατηρείς το δικαίωμα να διαφωνείς, όποτε το θελήσεις, με όλους όσοι ανήκουν σε διαφορετικούς κομματικούς χώρους. Σε ότι αφορά μέλη του κόμματος, εξακολουθείς να διατηρείς το δικαίωμα να διαφωνείς, με την αυστηρή προϋπόθεση να μην το κάνεις ποτέ.

2. Θυμήσου πως η κάθε μορφής γενίκευση ισοδυναμεί με φασισμό. Προς Θεού όμως (λέμε τώρα),  εσύ εξαιρείσαι και καλείσαι πρώτος να γενικεύσεις όσους δεν ανήκουν στο «κόμμα σου, λαέ».

3.  Να αναρωτιέσαι δύο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ, γιατί οι διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ δεν καλύπτονται από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Προσοχή: εάν πέσει στην αντίληψή σου η αναφορά τους από οποιοδήποτε μέσο, είσαι υποχρεωμένος να κλείσεις τα μάτια ή τα αυτιά σου. Σε περίπτωση που κάποια πληροφορία καταφέρει και εισχωρήσει μέσα σου, πες το όνομα αγαπημένου σου λαϊκού αγωνιστή 100 φορές κανονικά και άλλες 100 ανάποδα.

4. Μην τολμήσεις να νιώσεις συγκίνηση για τρεις συνανθρώπους σου που πέθαναν από μολότοφ μέσα σε μια τράπεζα. Εαν δεν καταφέρεις να θάψεις βαθιά μέσα σου το συντηρητικό σου υποσυνείδητο, σκέψου τα παρακάτω: Οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν εκεί επειδή τα αφεντικά τους - καπιταλιστικά γουρούνια τους επέβαλαν να δουλέψουν εκείνη την αποφράδα μέρα. Μιλάμε για αποτέλεσμα συγκυριών και είναι άτοπο να μεταμορφώνει κανείς σε μνημείο τον τόπο του «εγκλήματος», καθώς και να φωνάζει τη λέξη «αθάνατος».

5. Μην σε ακούσει κανείς να χρησιμοποιείς πρώτο πληθυντικό, όταν η συζήτηση στην οποία θα συμμετέχεις αφορά ευθύνες. Η κατάληξη - ούμε επιτρέπεται μόνο όταν απαιτ - ούμε να διατηρήσουμε ανέγγιχτα τα δικαιώματά μας. 

(Credits στην πηγή έμπνευσης Λ.Κ)
12/5/10 0 σκέψεις

Της Ελλάδος τα pixel

Κι όταν αναρωτιέμαι ποιος φταίει..
Κοιτάζω τις παρακάτω φωτογραφίες.





11/5/10 0 σκέψεις

Σε μένα.



Σε μια κουβέντα, κάποιος μου είπε: «Είναι κακό που δεν ανήκεις πουθενά. Θα ήταν προτιμότερο να ανήκεις κάπου».

Ανήκω. Σε κάτι ορίζοντες που προσπαθώ απρόσκοπτα να διευρύνω...
0 σκέψεις

No rest (in peace)



I was walking down the street,
When out the corner of my eye
I saw a pretty little thing approaching me.
She said "I've never seen a man
Who looks so all alone,
Could you use a little company?

If you can pay the right price
Your evening will be nice,
And you can go and send me on my way."
I said "You're such a sweet young thing
Why you do this to yourself?"
She looked at me and this is what she said:

"Oh, there ain't no rest for the wicked,
Money don't grow on trees.
I got bills to pay,
I got mouths to feed,
There ain't nothing in this world for free.
I know I can't slow down,
I can't hold back,
Though you know, I wish I could.
No there ain't no rest for the wicked,
Until we close our eyes for good".

Not even fifteen minutes later
I'm still walking down the street,
When I saw a shadow of a man creep out of sight.
And then he sweeps up from behind
And puts a gun up to my head,
He made it clear he wasn't looking for a fight.

He said "Give me all you've got
I want your money not your life,
But if you try to make a move I won't think twice."
I go like "You can have my cash
But first you know I got to ask
What made you want to live this kind of life?"

He said "There ain't no rest for the wicked,
Money don't grow on trees.
I got bills to pay,
I got mouths to feed,
There ain't nothing in this world for free.
I know I can't slow down,
I can't hold back,
Though you know, I wish I could.
No there ain't no rest for the wicked,
Until we close our eyes for good".

Now a couple hours have passed
And I was sitting at my house,
The day was winding down and coming to an end.
So I turned on the TV
And flipped it over to the news,
And what I saw I almost couldn't comprehend.

I saw a preacher man in cuffs he'd taken money from the church,
He stuffed his bank account with righteous dollar bills.
But even still I can't say much
Because I know we're all the same,
oh yes we all seek out to satisfy those thrills

"Oh, there ain't no rest for the wicked,
Money don't grow on trees.
We got bills to pay,
We got mouths to feed,
There ain't nothing in this world for free.
I know we can't slow down,
We can't hold back,
Though you know, we wish we could.
No there ain't no rest for the wicked,
Until we close our eyes for good"


2 σκέψεις

Ο,τι και να πεις, δεν θα ' χεις δίκιο



Στο μυαλό μου γυρνά εκείνος ο πατέρας που είχε σχολιάσει σε ερώτηση για το μέλλον και τα νέα οικονομικά μέτρα: «Τι θα πω στο παιδί μου όταν θα μεγαλώσει και θα με ρωτήσει ''Εσύ, μπαμπά, τι έκανες''»;.

Για πολλούς, όλες αυτές οι συζητήσεις για τις νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, τους τρεις ανθρώπους που έχασαν την ανάσα τους για πάντα από μια μολότοφ, την κρίση αξιών και τόσα άλλα, εντάσσονται στην υπερβολή που ρέει άφθονη στο αίμα του Ελληνα.

Κι όμως, δεν είναι έτσι. Εκείνος ο πατέρας δεν βουρκώνει μονάχα μπροστά στην κάμερα, βουρκώνει και πίσω από αυτή. Και δεν λέει ψέμματα, θα νιώσει άσχημα που επέβαλε στο παιδί του και στο εγγόνι του ένα αβέβαιο μέλλον ψηφίζοντας επί χρόνια ηθικά χρεοκοπημένες κυβερνήσεις. Τουλάχιστον ο γιος του ή η κόρη του, όταν φτάσουν στο σημείο να ψάξουν απαντήσεις, ας μην χαθούν στο κυνήγι τους αλλά ας φροντίσουν να δημιουργήσουν μόνοι τους, με το δικό τους χέρι πάνω από τη σχισμή, τις απαντήσεις.
7/5/10 0 σκέψεις

Παθητική σιωπή.



Τρεις άνθρωποι πέθαναν. Κάποιος σκότωσε τρεις ανθρώπους.

Πρώτα ήταν το τζάμι που διαλύθηκε. Πρώτα αυτός ο κάποιος διέλυσε το τζάμι.

Μετά ρίχτηκε η μολότοφ. Μετά έριξε την μολότοφ.

Μετά οι τρεις τους χάθηκαν, έγιναν μαύρα κουφάρια, νεκρά. Κάποιος έχασε τον δρόμο του και γι' αυτό μετέτρεψε τρεις συνανθρώπους του σε μαύρα κουφάρια, νεκρά.

Οι δρόμοι δεν ταρακουνήθηκαν από αγανακτισμένες υπάρξεις για το τραγικό γεγονός. Αγανακτισμένες υπάρξεις δεν ταρακούνησαν τους δρόμους. Κι αν το έκαναν, θα θεωρούνταν φασίστες μικροαστοί. Δεν το έκαναν για να μην τους θεωρήσουν (συμπληρώστε το υποκείμενο) φασίστες μικροαστούς.
5/5/10 3 σκέψεις

Ελλάδα μπαλαντέζα

Γιατί όσες πορείες κι αν γίνουν, δεν θα αλλάξουν ποτέ τα πράγματα σε αυτήν την χώρα: (με τυχαία σειρά)

Γιατί η γλώσσα του κομμουνισμού δεν είναι καν ξύλινη αλλά αγγίζει επίπεδα μαρμάρου. Δεν χρειάζεται να βγάζουν λόγους ζωντανά μέσα από μεγάφωνα και να κουράζονται. Θα μπορούσαν άνετα να ηχογραφήσουν μία και μοναδική φορά τους βαρύγδουπους μονολόγους τους, μιλώντας όσο αργά ή όσο γρήγορα θέλουν. Ετσι κι αλλιώς, δεν βιάζεσαι όταν δεν έχεις να πας πουθενά.

Γιατί οι γκόμενες που αποφασίζουν να πάρουν μέρος σε μια πορεία, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν και τελικά το παρακάνουν. Εντυπωσιάζουν με την συμμετοχή τους αυτή καθεαυτή, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με τα δωδεκάποντα και τους τόνους μέικ απ. Βέβαια, μπορεί να περιμένουν να τους δει κάποιος στα τηλεοπτικά πλάνα και να τους καλέσει να δουλέψουν και οι ίδιες στην τηλεόραση. Τότε αλλάζει το πράγμα, μιας και τα 8,25 κιλά μάσκαρας είναι αποτέλεσμα ακαδημαϊκής συμβουλής για πετυχημένη σταδιοδρομία στον χώρο των Μη Μη Εψιλον.

Γιατί όταν ένας διαδηλωτής φωνάζει «ανοίγουμε» εννοεί «ανοίγουμε χώρο για να περάσει ασθενοφόρο» ενώ όλοι δικαίως καταλαβαίνουν «απλωνόμαστε στον χώρο για να καλύψουμε όλο το πλάτος του δρόμου». Το γεγονός από μόνο του αποδεικνύει ότι όταν κάποιος μιλά και οι υπόλοιποι τον κοιτούν απορημένα και αυτός ο κάποιος τους επιστρέφει ένα βλέμμα εξίσου απορημένο χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί τι έχει κάνει λάθος, θεωρώντας αυτομάτως δεδομένο ότι οι άλλο έχουν κάνει το λάθος, ε, τότε αυτός ο τόπος δεν μπορεί να πάει μπροστά. Με μαθηματική ακρίβεια.

Γιατί ένας άλλος διαδηλωτής περνά μπροστά από ένα πολυκατάστημα και κάνει τη γνωστή χειρονομία της αυτοϊκανοποίησης στις πωλήτριες που βρίσκονται μέσα σε αυτό. Ο λόγος; Οι κοπέλες προσπαθούν να κλείσουν τις πόρτες και τα στόρια προκειμένου να μην τις πετύχει στο κεφάλι καμιά αδέσποτη πέτρα από τα επεισόδια που συμβαίνουν εκατό μέτρα πιο πέρα. Ο διαδηλωτής τις ειρωνεύεται επιδεικτικά, νιώθωντας ο ίδιος περήφανος για την επαναστατική του πράξη. Και εις ανώτερα εσύ, και μη χειρότερα εμείς.

Γιατί στην Αθήνα, σκοτώθηκαν τρεις άνθρωποι.Αντιεξουσιαστές πέταξαν μολότωφ μέσα στην τράπεζα που δούλευαν και δεν πρόλαβαν να βρουν μια διέξοδο και να πάρουν καθαρό αέρα. Πέθαναν από ασφυξία, εγκλωβισμένοι σαν ποντίκια. Σε μια διαδήλωση κατά των οικονομικών μέτρων, πολίτες σκότωσαν πολίτες. Στην Ελλάδα ποτέ δεν θα αλλάξει τίποτα, όσες πορείες κι αν γίνουν γιατί είμαστε ανεγκέφαλοι. Ξεκινάμε έχοντας τον ίδιο εχθρό και στη συνέχεια μεταλλασσόμαστε ο ένας στον εχθρό του άλλου. Χτίζουμε δρόμους παράλληλους που δεν συναντιούνται πουθενά και βαράμε στα τυφλά. Είμαστε τελικά «τυφλά ζώα που χτυπιούνται».
3/5/10 0 σκέψεις

Μέτρα χωρίς άρθρο



Στον ελεύθερο σου χρόνο, το συνηθίζεις να παίζεις με τις λέξεις. Το παιχνίδι αυτό είναι που έχει και τη μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Μπορείς απλά να διαλέγεις λέξεις και να τις μεταμορφώνεις. Να τις αλλάζεις περιβάλλον, να τις τοποθετείς σε άλλο πλαίσιο και να δημιουργείς από την αρχή ένα νέο νοήμα.

Η λέξη «μέτρα», για παράδειγμα, μπορεί να σταθεί και χωρίς άρθρο. Σήμερα, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης συνοδεύεται από εκείνο το ενοχλητικό «τα» που με τη σειρά του συνοδεύεται από νέες συνθήκες που ήλπιζες ποτέ να μη ζήσεις, από ευθύνες, ηθικές κυρίως, που δεν ήθελες ποτέ να αναλάβεις. Από τον ίδιο σου τον εαυτό που καλείσαι να αναθεωρήσεις.

Στον ιδανικό κόσμο του ασυνάρτητου παιχνιδιού των λέξεων, «τα μέτρα» χωρίς άρθρο γίνονται ένα σκέτο «μέτρα». Γίνονται αυτόματα η προστακτική του ρήματος μετράω, μετρώ. Σε λεξικό που διατίθεται στο διαδίκτυο δωρεάν – δωρεάν, λέξη που επίσης προσφέρεται για ιδανικό παιχνίδι και ερμηνευτικό γκρέμισμα – καταγράφονται τρία συνώνυμα. Τα ρήματα απαριθμώ, υπολογίζω, εκτιμώ.

Μετράω όπως λέμε απαριθμώ. Το λεξικό δίνει ως παράδειγμα τη φράση «μετράω μέχρι το δέκα». Στην Ελλάδα του 2010, μέτρα μέχρι να φτάσεις στο δέκα. Ακόμη και αν σε φοβίζει αυτό που θα φέρει μαζί του ο πρώτος διψήφιος αριθμός, εσύ πρέπει να φτάσεις από το ένα μέχρι το δέκα. Ηρθε η σειρά σου να το κάνεις, ακόμη κι αν ποτέ δεν στάθηκες στην ουρά για αυτό το μέτρημα.

Μετράω που σημαίνει υπολογίζω. Το παράδειγμα που δίνεται είναι η φράση «μετράω τα κέρδη». Εδώ είναι που νομίζεις πως σε αυτήν την περίπτωση το ρήμα θα έπρεπε να είναι αμετάβατο. Το αντικείμενο της συγκεκριμένης πρότασης, η λέξη «κέρδη», τείνει πια να εκλείψει. Μια λέξη που δεν θα βρίσκει θέση πια σε κανένα λήμμα και σε καμιά μικρομεσαία τσέπη.

Τέλος, μετράω ίσον εκτιμώ. «Μετράω την πρόοδο», γράφει το λεξικό. Σε ενεστώτα χρόνο τολμά και στέκεται η πρόταση μέσα στα εισαγωγικά. Η τελευταία ανανέωση της σελίδας έγινε πριν ένα χρόνο, έτσι εξηγούνται τα ανεξήγητα. Ο δημιουργός της μέτρησε μέχρι το εννιά. Οταν φτάσει στο δέκα, θα έχουν αλλάξει και τα μέτρα και τα σταθμά.

0 σκέψεις

Limit up, limit off



«Στους δύσκολους καιρούς, η ιδεολογία είναι καύσιμο». 

 Ελα όμως που αυξάνεται και ο δικός του (της) ειδικός φόρος κατανάλωσης κατά 10%.
2/5/10 2 σκέψεις

Α- τέχνως.

Από τη συνέντευξη του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο «Βήμαmen», 01.05.2010 (Δέσποινα Λαδή):

«Ονειρεύομαι έναν κόσμο που δεν θα χρειάζεται καθόλου την τέχνη. Οσοι ασχολούνται με τη τέχνη είναι συνήθως άνθρωποι πληγωμένοι, που θέλουν να καλύψουν μια έλλειψη. Αλλά η τέχνη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι δεκανίκι. Τα ωραιότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι κατα πιο απλά: ένα ποτήρι κρύο νερό, ένας σύντροφος, ένα ηλιοβασίλεμα».
 
;