25/8/16 3 σκέψεις

Ένα κάθε καλοκαίρι στην Αλόννησο



Θα έβαζα ένα χρόνο στον πάγο για τρεις μέρες στην Αλόννησο.

Για να δω την Παλιά της Χώρα από το πλοίο ακόμα, μια υπόσχεση σε υψόμετρο. Για να ξαπλώσω στην σκιά των βράχων της, να μου πάρουν την ανάσα τα γαλαζοπράσινα νερά της, να πρηστούν τα χείλη μου από το αλάτι τους.

{- γιατί έχεις τόσο μεγάλα χείλη; - για να σε φιλάω καλύτερα}

Για να πιω κοκτέιλ του Καμύ, του Καβάφη και του Κάφκα σε ένα σύμπαν από ράφια με βιβλία. Για να πιω – ένα άλλο βράδυ, εκείνο το βράδυ – βινσάντο και προσέκο κάτω από ένα δέντρο με τη φωνή της Billie Holiday. Για να σταματήσω να πίνω και να χαθώ στα στενά της και να φωτογραφίσω τις λωρίδες από φως. Για να βγω από το σκοτάδι. Για να χαζέψω χειροποίητα κοσμήματα, χειροποίητα σουβενίρ, κάδρα με ονόματα, μπλούζες με μεσογειακές φώκιες, εμαγιέ κούπες και πόστερ από παλιές ταινίες. Για να διαβάσω επιγραφές στα μαγαζιά σε άπταιστα ιταλικά.

Για να φωνάξω τις γάτες με ονόματα που θέλω και αυτές να γυρίσουν. Για να έρθουν στα πόδια μου, να απαθανατίσουμε τη στιγμή. Για να δω τον ήλιο να δύει από το Χαγιάτι. Για να γευτώ φρέσκο τόνο και φρέσκο καλαμάρι με τις βάρκες απέναντι και τις αιώρες επάνω τους. Για να ζηλέψω έναν ανεμόμυλο και ένα σπίτι.

Για να νιώσω ζωντανή. 


 
;