29/6/12 0 σκέψεις

Εκλογές θέλαμε. Τι καταλάβαμε;*



Τα πνευματικά δικαιώματα της ερώτησης του τίτλου δεν ανήκουν σε μένα. Είναι μια απορία που εξέφρασε υπάλληλος δημόσιου οργανισμού, μία μέρα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου και ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια γκάριζαν αφηνιασμένα ότι είμαστε ακυβέρνητοι. «Τι μας πείραζε ο Παπαδήμος; Εκλογές θέλαμε. Τι καταλάβαμε; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα. Με ποιο κριτήριο;».

Πολλές ερωτήσεις διατυπωμένες στην ίδια ανάσα, σκέφτηκα. Τόσο ρητορικές, μάλιστα, που καταπίεσα τη διάθεση μου να απαντήσω επειδή το θεώρησα πολύ πιθανό να γυρίσει ο συγχυσμένος δημόσιος υπάλληλος και να μου πει: «σε ρώτησε κανείς;». Χαμογέλασα συμπονετικά μέσα μου, και το ίδιο συμπονετικά γράφω για τον οργισμένο για λάθος λόγους αλλά, σε γενικές γραμμές, ανεκτό και δημόσιο υπάλληλο.

Αφήνω στην άκρη τον Παπαδήμο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας είναι πια στο σκοτάδι κι ο άλλος στο υπερβολικό φως. Πιάνω τη δεύτερη ερώτηση. Αυτό το «τι καταλάβαμε» ενός απορημένου ανθρώπου, που με έκανε για λίγο να σκεφτώ ότι όλα τα υπόλοιπα που βιώνει από την ώρα που ξυπνάει μέχρι την τελευταία καληνύχτα στη γυναίκα του, τα κατανοεί σε ικανοποιητικό βαθμό (ή ακόμα καλύτερα, σε ποσοστό αυτοδυναμίας).

Καταλάβαμε, λοιπόν, ότι όταν ένας λαός βάζει τη βούλησή του σε έναν λευκό φάκελο και τη σφραγίζει για να φτάσει ανέγγιχτη στον προορισμό της, προκαλεί θρεπτική για την σκέψη αναταραχή στην ήδη ταραγμένη κοινωνική του πραγματικότητα. Καταλάβαμε ότι είναι πολύ ωραία τα καφενεία, τώρα που έριξαν και τις τιμές στον ελληνικό, αλλά είναι προτιμότερο να πράττεις σιωπηρά με τη ψήφο σου παρά να χτυπάς τα τραπέζια και να ανεβάζεις πίεση «επειδή είναι όλοι ίδιοι». Τέλος, αγαπητέ δημόσιε και πανελλαδικής εμβέλειας υπάλληλε, αισθανθήκαμε (και το να νιώθεις όταν είσαι άνθρωπος δεν είναι λαϊκισμός, αλλά δικαίωμα και υποχρέωση ταυτόχρονα) τι σημαίνει να στέκεσαι όρθιος σε ένα παραβάν με ευθύνη για το μέλλον.

Αυτή είναι η απάντηση στην καθόλου δικαιολογημένη ερώτηση. (Σ)τα είπα και ξετύλιξα τη δική μου απορία που φύτρωσε με σπόρο τη δική σου. Μια συμβουλή, μόνο, επειδή έτυχε να κρυφακούσω τη μίνι συνομιλία που είχες στα πεταχτά με συναδέλφους, το ίδιο απορημένους με τις αποφάσεις της κάλπης: μη συζητάς για απεργίες διαρκείας σε περίπτωση που, όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, επιχειρήσει να σας κλείσει το «μαγαζί». Δεν συνάδει με τους σηκωμένους από απορία ώμους στο άκουσμα της ακυβερνησίας.

*Κείμενο: Κική Μουστακίδου. Δημοσιεύθηκε στο Pepper Magazine #15, Ιούνης 2012. 

18/6/12 0 σκέψεις

Γιατί, κύριοι; Γιατί;




Δε θα το κρύψω. Μόλις επέστρεψα χθες το βράδυ σπίτι κι άκουσα τον Αντώνη Σαμαρά να πανηγυρίζει τη νίκη της «μεγάλης» κεντροδεξιάς παράταξης με εκείνη την εκνευριστική φωνή, που παλεύει να φανεί μαχητική, έκλαψα. Με γαλάζιο δάκρυ.

Ένιωσα πάλι την αδυναμία αυτής της χώρας πρώτα να θυμηθεί κι ύστερα να αποφασίσει. Κι ύστερα να καταδικάσει. Δεν μπορώ να τα βάλω με κανένα γαλάζιο και πράσινο στρατόπεδο. Οι στρατιώτες τους εξέφρασαν ξανά, για μία ακόμη φορά, την αφοσίωσή τους. Με τα πόδια τους να είναι κολλημένα στη λάσπη, κατάφεραν να τους εμπιστευτούν τις τύχες τους.

Τους.

Τις δικές τους.

Στο εκλογικό τμήμα, στο οποίο ήμουν γραμματέας σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, 159 άτομα ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Σε μια περιοχή της δυτικής Θεσσαλονίκης. Ο Δ. κλήθηκε να είναι μέλος της εφορευτικής επιτροπής, ήρθε από το πρωί να βοηθήσει κι δεν έφυγε παρά αργά το μεσημέρι. Θα μπορούσε να κάτσει σπίτι του, αλλά ξύπνησε στις επτά το πρωί και ήρθε. Συμπλήρωσε στα χαρτιά την επαγγελματική του κατάσταση: άνεργος. Ένιωσα ότι ήθελε να νιώσει ότι δουλεύει αλλά δεν συνεχίζω με τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η εικόνα του. Κινδυνεύω να πέσω στο λόμπι του λαϊκισμού.

Ήρθαν παππούδες με κατεβασμένα μούτρα και τρεμάμενα χέρια να ρίξουν τη ψήφο τους. Ήρθαν γιαγιάδες που, αφού πίεζαν τον φάκελο μέσα στην κάλπη, χαιρετούσαν κι έλεγαν «άντε, κι ο θεός βοηθός». Χρυσαυγίτες με μαύρα μπλουζάκια και μαύρα γυαλιά έλεγχαν αν τα ψηφοδέλτιά τους είναι εντάξει και φώναζαν έξω από την αίθουσα «αγωνιστικά» συνθήματα. Ο Νεοδημοκράτης επόπτης με το καλοσιδερωμένο πουκάμισο έλεγε συνωμοτικά στον κόσμο γύρω του (αλλά και αρκετά δυνατά, για να τον ακούσουν κι άλλοι) να μην κάνουν καμιά χαζομάρα και δεν στηρίξουν τον Αντώνη επειδή αλλιώς «θα βγει η αριστερά».

Κι ύστερα ήρθε η καταμέτρηση. 
Ήρθαν τα αποτελέσματα. 
Ήρθε η απογοήτευση. 
Ήρθε όμως και κάτι άλλο. 
Και θα είναι εκεί έξω για όποιον το ψάξει από εδώ και πέρα. 


10/6/12 0 σκέψεις

Καλοκαιρίζον.




Το καλοκαίρι έχει μεγαλύτερη δύναμη κι από τη ψήφο. Ξέρεις τι είναι να το περνάς κάθε χρόνο στον ίδιο δρόμο και να μη σκέφτεσαι να το «μαυρίσεις» ποτέ;

Τα τζιτζίκια να μπερδεύονται με τα βατράχια. Ο γάτος μου να είναι άφαντος στο ποτάμι με την καινούργια, τρίχρωμη φίλη του. Εγώ να κατεβάζω τρία λίτρα νερό μαζί με τόνους σαλάτας για να σβήσω τη δίψα μου και να ανακαλύπτω ξανά μουσικά album από Camera Obscura και Tracey Thorn.

Να γράφω, χωρίς να υπάρχει λόγος, μόνο και μόνο για να ξεφύγω από το κλίμα των ημερών. Και να είμαι σίγουρη πως ό, τι κι αν γίνει, θα έχουμε πάντα το καλοκαίρι (μας). 
 
;