30/4/10 0 σκέψεις

Φύλλο sickης.


 ''...Ετσι κι αν κάποιος δεν έμενε στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη του 2010, δεν θα μπορούσε να αποκωδικοποιήσει τον χαοτικό κόσμο αυτού του τόπου, και δεν θα ένιωθε την ανάγκη να τον περάσει γραπτά σε ένα χαρτί. Δεν θα συνέδεε δημοσιεύματα για διεθνή νομισματικά ταμεία και ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες με έναν 35χρονο στο Βαρδάρη και ένα φύλλο συκιάς. Με τον άντρα που κρατούσε στο ένα του χέρι το πράσινο φύλλο και με το άλλο το χτυπούσε με τις ίδιες, νευρωτικές κινήσεις ανά πέντε δευτερόλεπτα. Το φύλλο συκιάς που φέρνει φαγούρα, το μένος ενός άντρα που την ανέχεται, τις αράδες για την οικονομία που την μεγενθύνουν.
Σε μια συνέντευξη του, ο Αμερικανός καλλιτέχνης Μπομπ Γουίλσον είπε ότι «η τέχνη δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο». Ο κόσμος πάντως, αν παραμείνει στα ίδια χαοτικά επίπεδα, ίσως και να προλάβει εκείνος να σώσει την τέχνη. Την τέχνη του λόγου τουλάχιστον''.
29/4/10 0 σκέψεις

Θα πουντιάσω.

Πώς να σου εξηγήσω πού μένω για να το καταλάβεις; Μένω κοντά σε εκείνο το πολυκατάστημα με την μεγάλη πινακίδα που γράφει «Saturn» και προφέρεται Σατούρν, για να ταιριάζει στα στόματα των δυτικών συνοικιών. Κάτω από την ίδια στέγη, απλώνονται και τα «Intersport». Δεξιά κι αριστερά του, το «Aldi» και το «Lidl», τα φθηνά σουπερμάρκετ με την υπερπληθώρα άχρηστων προϊόντων. Μένω κοντά και σε ένα ακόμη σουπερμάρκετ, που διαβάζεται «Μασούτης» και μάλιστα είναι Grand. Μεγάλη η τιμή για την γειτονιά μας. Από το σπίτι μου, λοιπόν, έχω θέα και το «Πλαίσιο». Το κατάστημα ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, με την κοπέλα στο ταμείο να σε ρωτάει κάθε φορά που φτάνεις μπροστά της «αν έμεινες ικανοποιημένος από την εξυπηρέτηση». Το μονοπώλιο στην περιοχή σπάει η «Ηλεκτρονική Αθηνών» και το «Ε - shop», από το οποίο μπορείς να ψωνίσεις μόνο με πιστωτική κάρτα. Εδώ πλαστικοποιήσαμε τη ζωή μας, στο χρήμα θα κάνουμε πίσω; Παρακάτω υπάρχουν και τα «Jumbo», για να νιώθουμε ότι γεμίζουμε μια τεράστια σακούλα άσκοπα μόλις με δέκα ευρώ, πως καταναλώνουμε, άρα υπάρχουμε για να καταναλώνουμε.

Εκεί μένω, κι εδώ μένω. Ανίκανη να προλάβω τις εξελίξεις. Ολο τρέχω και δεν τις φτάνω, όλο αυτές με προλαβαίνουν. Το μόνο που κάνω είναι να φυσάω και να βλέπω μια σφιχτά δεμένη παλάμη να ανοίγει απότομα και ειρωνικά. 1,2,3,4,5 δάχτυλα...14ος, 13ος...1ος μισθός.
0 σκέψεις

Who is next?


Παπανδρέου vol 1: «Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε επώδυνα μέτρα. Οι μεγάλες και επώδυνες αλλαγές θα μας βρουν πολύ καλύτερους μετά το τέλος αυτής της πορείας».

Παπανδρέου vol 2: «Περνάμε μια δύσκολη φάση στη ζωή μας για καθένα από εμάς χωριστά, αλλά και για την ίδια τη χώρα μας».

Παπανδρέου vol 3: «Είναι ένα μεγάλο άλμα για ένα καλύτερο κράτος».

Παπανδρέου vol 4: «Πάμε να αναγεννήσουμε την πατρίδα. Ή τώρα ή ποτέ. Πάμε στη μάχη με το κεφάλι ψηλά».

Ραγκούσης: «Στόχος του Καλλικράτη είναι να αποκτήσουμε ένα κράτος - νοικοκύρη που σέβεται τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου».

Σαμαράς: «Η Ελλάδα δεν θα βουλιάξει. Και όλοι μας θα βάλουμε πλάτη για να μην βουλιάξει. Σύντομα θα σταθεί στα πόδια της και θα βρει το βηματισμό της».

Εφραίμ: «Δεν είμαι προφήτης, αλλά έρχεται πείνα στην Ελλάδα. Και ήδη την απολαμβάνουμε. Και θα το δείτε κι εσείς».
0 σκέψεις

No money, no χάνει

25/4/10 0 σκέψεις

Κλουvie en rose

19/4/10 0 σκέψεις

Κατάληψη από αράχνες



Από το απόγευμα της προηγούμενης Πέμπτης και για δυο ημέρες, το τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου τελούσε υπό κατάληψη. Αντιεξουσιαστές αποφάσισαν να καταλάβουν συμβολικά το κτίριο αφού ομάδα εξήντα ατόμων του χώρου τους δέχτηκε επίθεση από αστυνομικούς την ώρα που έγραφε με σπρέι υβριστικά συνθήματα κατά των δημοσιογράφων στους δρόμους. Με αυτήν τους την κίνηση, θέλησαν να εναντιωθούν στην «τρομολαγνεία των ΜΜΕ» και στην «σαπίλα που αυτά διαιωνίζουν». 

Την παραπάνω εκδοχή παρουσίασαν οι ίδιοι οι αντιεξουσιαστές σε ανακοίνωσή τους. Φαντάζομαι πως την άλλη πλευρά του νομίσματος δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να την γνωρίσουν. Πάντοτε δημοκρατικά και πολυφωνικά, τακτική δηλαδή τελείως αντίθετη από εκείνη των «τηλεκανίβαλλων» που κατηγορούν. 

Στην σχολή μου δεν πηγαίνω πολύ συχνά. Δεν πιστεύω ότι μου προσφέρει και πολλά, πέρα από τους ορίζοντες που αργά και μεθοδικά μπορεί να μου διευρύνει. Το πανό όμως που έγραφε με κεφαλαία, κόκκινα γράμματα το σύνθημα «Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι», μου έτσουξε τα μάτια. Ο τύπος με το σκισμένο τζιν μιλούσε μέσα από το μεγάφωνο για «συνεχιστές διεφθαρμένων πολιτικών» και έγω έψαχνα να δω αν λειτουργεί ακόμα με κασέτα ή αν έχει ενσωματωθεί στην τεχνολογία usb. 

Πώς μπορείς να κάνεις λόγο για οποιαδήποτε μορφή αδικίας και την ίδια στιγμή να μην συνειδητοποιείς πως εσύ ο ίδιος διαπράττεις μία με τα λόγια σου; Στην σχολή Δημοσιογραφίας υπάρχουν φοιτητές που αλλάζουν κανάλι στην θέα καλοπληρωμένων μεγαλοδημοσιογράφων και έχουν σαν πρότυπο ανεξάρτητους επαγγελματίες που υπηρετούν την έρευνα. Παιδιά που ήθελαν από μικρά να ενημερώνονται για να ενημερώνουν, παιδιά που δεν έκαναν πίσω ούτε στιγμή στην επιλογή τους, κι ας τους ζέσταναν για καιρό καρέκλες δημοσίου. 

Κυρίως είναι παιδιά που δεν επέλεξαν να αφιερώσουν τέσσερα χρόνια σε αυτήν την σχολή για να γίνουν «αλήτες» ή για να μεταμορφωθούν σε «ρουφιάνους». Σημάδεψαν με το στυλό τους αυτό το Τμήμα στο μηχανογραφικό τους δελτίο για να γίνουν «δημοσιογράφοι» σκέτο. Σκέτο και απαράλλαχτο. Κι όπως φαίνεται, αυτοί που αποφάσισαν να καταλάβουν το κτίριο, μάλλον δεν τους έχουν καταλάβει. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν είναι σε θέση να καταλάβουν γενικότερα τίποτα και κανέναν. Ισως στο δικό τους μυαλό να έχουν κάνει κατάληψη οι αράχνες. Κι αυτό φτάνει.

11/4/10 0 σκέψεις

Πρέπει χωρίς


«Αν έπρεπε να ζήσεις με ένα μέλος του σώματος σου λιγότερο, ποιο θα ήταν αυτό;»[Κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξω την συνήθειά μου  να κάνω υποθετικές ερωτήσεις στον εαυτό μου που περιλαμβάνουν την λέξη «πρέπει» σε οποιονδήποτε χρόνο]. 

Η Σ. λέει πως απεχθάνεται τις μύτες. Θα ήταν καλύτερα αν οι άνθρωποι γεννιόντουσαν δίχως μύτη. Μόνο με μάτια και στόμα, κι ας έλειπε η όσφρηση από τις αισθήσεις. Κι ας το μετάνιωσε και η ίδια αυτό που είπε όταν είδε κάποτε σε ένα βιβλίο έναν πραγματικό άνθρωπο πραγματικά χωρίς μύτη.

Εγώ πάλι δεν θα ΄θελα τα δάχτυλα των ποδιών. Από μικρή τα φοβόμουν, δεν ξέρω πώς και γιατί. Ελεγα ότι είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που με τρομάζουν. Χαζή σκέψη, ακόμα την κάνω.

Τώρα τελευταία, θα ήθελα να αλλάξω την απάντηση μου σε αυτήν την υποθετική ερώτηση που περιέχει την λέξη «πρέπει» και που κάποια στιγμή θα πρέπει - πάλι πρέπει - να σταματήσω να κάνω στον εαυτό μου. Καλύτερα οι άνθρωποι να γλιστρούσαν από την κοιλιά της μάνας τους χωρίς μυαλό. Αυτό το όργανο που το βάζεις σε λειτουργία και αυτό με την σειρά του ξέρει μόνο να σε βάζει σε μπελάδες. Αν δεν είχα μυαλό, οι επιλογές μου θα στρώνονταν μπροστά μου σε σειρά, σε ένα μεταξένιο μωβ χαλί κι αυτές θα είχαν χρώμα μαύρο. Γιατί μαύρο; Δεν θα είχα μυαλό, δεν θα έπρεπε να εξηγήσω το γιατί. Θα είχαν όλες το ίδιο ύψος και θα ήταν στρόγγυλες σαν φρεσκογυαλισμένα βότσαλα. Οχι τετράγωνες, οι ορθές γωνίες ταιριάζουν μόνο στην λογική, κι εγώ δεν θα είχα μυαλό για να το κατοικήσει. Το συναίσθημα θα ήταν αυτό που θα κινούσε νήματα και θα άλλαζε θέση τις πέτρες στον χώρο, στον χρόνο, θα τις στοίχιζε στην σωστή σειρά πάνω στον μωβ τους φόντο. 

Σωστή; Πώς ξέρω αν θα ήταν σωστή; Δεν θα ήξερα και ούτε θα με ένοιαζε. Οταν δεν έχεις μυαλό, δεν αναρωτιέσαι τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, είναι δυο έννοιες που δεν υπάρχουν. Κι οι πέτρες θα είχαν όλες το ίδιος ύψος μέχρι την στιγμή που το συναίσθημα θα τις έπλαθε ξανά στα χέρια του, σαν να ' ταν από πλαστελίνη. Και μετά θα γίνονταν άλλες ψηλότερες κι άλλες κοντύτερες. Και το μυαλό, αφού δεν θα υπήρχε, δεν θα μπορούσε να πει πως οι πέτρες είναι πέτρες και όχι πλαστελίνη, πως κανείς δεν μπορεί να τις πάρει και να τις αλλάξει σχήμα. Το συναίσθημα θα το κατάφερνε με το μυαλό να απουσιάζει...
8/4/10 2 σκέψεις

Βυθίζομαι...




Οι τοίχοι παγωμένοι
η πρωινή υγρασία
στα βάζα λόγια χθεσινά
ακόμα φρέσκα
Κι η ειρωνεία:
Τ' αγάθια πάντα πιο πολλά
από τα πέταλα
Αφήνω το κρεβάτι
και περπατάω στο νερό
Θεός εν ανεργία
μέχρι να φτάσω στο λουτρό
Βυθίζομαι

Κι έχω ένα μίσος πιο βαθύ απ΄ την αγάπη
κι έχω μια αγάπη πιο μεγάλη απ' το μίσος
Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι πιο πολύ
δεν προλαβαίνω να σκεφτώ
με παρασέρνει το νερό
Βυθίζομαι

Λευκό παντού απλωμένο
πραγματική ηρεμία
Απ' το καυτό στο χλιαρό
μετά στο κρύο
Κι η ειρωνεία:
Τα δάκρυα μέσα στο βυθό
δεν έχουν νόημα
Κρατιέμαι απ' τη μορφή σου
κλείνω τα μάτια να σε δω
δε δίνεις παρουσία
μέχρι να φτάσω στο σαλόνι πνίγομαι

Κι έχω ένα μίσος πιο βαθύ απ' την αγάπη
κι έχω μια αγάπη πιο μεγάλη απ' το μίσος
Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι πιο πολύ
δεν προλαβαίνω να σκεφτώ
με παρασέρνει το νερό
Βυθίζομαι

Περνάω στο σαλόνι
σε υποδέχομαι
και πνίγομαι

«Το τέλος στο σαλόνι, Νατάσσα Μποφίλιου, 2010» 
Φωτογραφία χαρισμένη από τη Marion Barfs.

6/4/10 0 σκέψεις

κυρίως ΕΣΥ.


Οχι...Δεν στεναχωρήθηκα για την ταλαιπωρία του υπουργού εργασίας, για τον Ανδρέα Λoverdose που «έπεσε θύμα του ΕΣΥ»...

Γιατί ΕΣΥ πέφτεις θύμα του δικού σου ΕΣΥ και τους ψηφίζεις..

Και ΕΓΩ πέφτω στην δίνη του ΕΓΩ μου, περιμένοντας να αλλάξουν τα πράγματα, να αλλάξεις και ΕΣΥ, να αλλάξει και το ΕΣΥ.

Κι ΕΜΕΙΣ ζούμε, περιμένοντας να ζήσουμε...
5/4/10 0 σκέψεις

Συναρπάχτηκα.



Στις στάσεις των αστικών λεωφορείων, υπάρχει πάντοτε μια διαφήμιση. Πολλές φορές και δύο. Σε εκείνα τα σκέπαστρα, που σε προστατεύουν από τις κατακόρυφες σταγόνες της βροχής κι όχι από αυτές που ο αέρας φέρνει από δεξιά κι αριστερά, υπάρχει πάντα μία αφράτων διαστάσεων ρεκλάμα για να θολώνει την αναμονή σου. Για να φορτώνει με καταναλωτικά μηνύματα την σκέψη σου, την ώρα που περιμένεις για διψήφιο αριθμό λεπτών να περάσει το λεωφορείο.

Αυτές τις μέρες, στις στάσεις διαφημίζεται ένα καινούριο περιοδικό. Στην πρώτη διαφημιστική εκδοχή, βλέπεις ένα ποπ τραγουδιστή, μία ποπ τραγουδίστρια και μίας επίσης ποπ, τηλεοπτική παρουσιάστρια. Οι σειρές που συνοδεύουν τα πρόσωπά τους, γράφουν: «Συναρπαστικοί άνθρωποι, καθημερινές ιστορίες». Στην δεύτερη αφίσα, καταφέρνεις να διακρίνεις έναν αγρότη πάνω στο όχημά του και μια νεαρή κοπέλα καθισμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Από κάτω, διαβάζεις: «Καθημερινοί άνθρωποι, συναρπαστικές ιστορίες».

Το μήνυμα χτυπάει φλέβα και το λογοπαίγνιο αποτυπώνεται. Οι αστέρες της ελληνικής σόουμπιζ θα μοιραστούν τις απλές τους στιγμές μέσα από τις ιλουστρασιόν σελίδες του περιοδικού. Οι καθημερινά απαρατήρητοι άνθρωποι θα έχουν την τιμή να βρεθούν δίπλα τους. Να διηγηθούν τις ιστορίες τους, εκείνες που υπό άλλες συνθήκες και υπό διαφορετικό κόνσεπτ, θα παρέμεναν αδιάφορες.

Ισως το πιο εξοργιστικό στην όλη υπόθεση υπήρξε το μέρος και η συγκεκριμένη στάση που επέλεξαν να διακοσμήσουν με αυτές τις εξιδανεικευμένες κόπιες της ζωής. Σε μια περιοχή στα δυτικά που τα βράδια δεν φωτίζεται, που ο ήχος από το ίδιο το περπάτημά σου σε ανατριχιάζει. Εκεί που για να φτάσεις στην στάση πρέπει να διασχίσεις έναν δρόμο χωρίς φανάρια. Να πατήσεις πάνω σε μια πέτρα για να περάσεις το τσιμεντένιο διαχωριστικό του δρόμου και μετά να ισορροπήσεις σε ένα τούβλο. Να περιμένεις να περάσει και το τελευταίο αμάξι, να τρέξεις σε ένα πεζοδρόμιο, να περιμένεις και πάλι. Να τρέξεις στο επόμενο πεζοδρόμιο και στο τέλος να έχεις φτάσει στην στάση.

Μια διαδικασία δηλαδή, που το κορίτσι στο αναπηρικό καροτσάκι της διαφήμισης δεν θα μπορούσε να φέρει σε πέρας. Ούτε θα μπορούσε να ανέβει με ευκολία στο λεωφορείο, ούτε να κατέβει από αυτό. Αλλά τι σημασία έχει κάτι τέτοιο; Σε κάποιο περιοδικό, θα μπορούσαμε να διαβάσουμε την συναρπαστική ιστορία αυτού του καθημερινού ανθρώπου.Και μετά να πετάξουμε το περιοδικό και να συνεχίσουμε τον ύπνο μας. Το ίδιο καθημερινά και συναρπαστικά.
 
;