27/2/11 0 σκέψεις

Για (παγω)μένα



Τα χέρια μου κομμάτια πάγου.
Προέκταση καρδιάς.
Ανέκαθεν ικανά να με χαράξουν βαθιά.
Μέχρι το ψαίμα να στάξει από τις φλέβες μου, αν αυτές υπάρχουν.
Αλλωστε, το ψαίμα μπορεί να κυλά ακόμη και μετέωρο, και μόνο.

Κάποτε, τα πάνω άκρα του πάγου μου κρύβονταν στις τσέπες σου.
Κρύβονταν από όλους και από όλα.
Οι παλάμες μου έλιωναν στη βαμβακερή σου αφοσίωση.
Το μείγμα των ανασφαλειών μου έβρισκε τη μοναδική του κρυψώνα.
Και χόρευε σε εκείνο το εμπριμέ σακάκι που αγαπούσε να μισεί.

Τώρα οι παλάμες μου, πάγος. Δυο άψυχες ψυχές σε ψύξη.
Υποκύπτουν σε νέα σύνδρομα.
Για ώρες κάτω από καυτό νερό.
Λιώνουν και πάλι, αλλά καθόλου βαμβακερά.
Περισσότερο παραδομένα σε μια παραίτηση, 
που δεν λέει να παραιτηθεί.

26/2/11 2 σκέψεις

Ελλάδα: χώρα ελεύθερη από τσίρκο με Τζούλια


- Μπες μέσα.
- Δεν μπαίνω. Θέλω το ροζ μου σύννεφο.. Πού είναι το ροζ μου σύννεφο;
- Μπες μέσα. Ροζ είναι και το τζιπ, δεν βλέπεις;
- Ναι. Το βλέπω. Δεν είναι όμως σύννεφο.

Την πέταξε στο πίσω κάθισμα με βία, αλλά και λιγάκι αδιάφορα. Σχεδόν διαδικαστικά. Σαν να πέταξε σε μια κρύα αποθήκη ένα σακί πατάτες. Εκείνη δεν είχε δάκρυα για να κλάψει. Από τα νεύρα της, άρχισε να λιμάρει τα νύχια της. Από δέκα εκατοστά που ήταν, τα έφτασε στα οκτώ. Μέσα σε λίγα λεπτά, είχε χάσει και το ροζ της σύννεφο και δυο εκατοστά από το ακριβοπληρωμένο της μανικιούρ. Τσίριζε και τραβούσε τα μαλλιά της. Εμειναν μερικές τούφες στα χέρια. Ξέρασε πάνω τους. Ξέρασε κονσίλερ και δυο κιλά κραγιόν στο χρώμα του δέρματος.

Εκείνος άνοιξε την πόρτα του απειλητικά ροζ αυτοκινήτου και μπήκε μέσα. Στη θέση του οδηγού. Εβαλε μπρος και της έκανε νόημα να μην βγάλει τσιμουδιά. Πέταξε στα πόδια της μια σακούλα με σάπια χαρτονομίσματα.
Αρπαξε τον αναπτήρα της και ξεκίνησε να τα καίει, από την μιαν άκρη τους έως την άλλη. Ο καπνός τους στην εισπνοή, το ροζ της σύννεφο στην εκπνοή. Σχημάτιζε στα φιμέ της τζάμια το σύννεφο που χρειαζόταν για να ταξιδεύει. Το ζωγράφιζε με στρώματα βρώμικου καπνού και κάπως έτσι πέρασαν οι ώρες.

Το τζιπ, εκείνος και εκείνη πλησίαζαν στον τελικό προορισμό τους. Η κίνηση στους δρόμους ήταν απελπιστική. Ουρές και αγανακτισμένοι οδηγοί χιλιομέτρων. Βροχερό απόγευμα Παρασκευής. Εκείνη σιγομουρμούριζε πως το σύννεφό της έφερε τη βροχή και εκείνος της είπε να σκάσει. Ανοιξε το ραδιόφωνο. «Σε εξέλιξη βρίσκεται πορεία φιλοζωικών σωματείων σε δρόμους της δυτικής Θεσσαλονίκης. Με σύνθημα ‘’Ελλάδα: Χώρα ελεύθερη από τσίρκο με ζώα’’, διαμαρτύρονται για την εκμετάλλευση των ζώων στα τσίρκο και απαιτούν να θεσμοθετηθεί νόμος ο οποίος θα απαγορεύει την είσοδο ανάλογων τσίρκο στη χώρα».

Κόρναρε αναίτια, έβριζε την τύχη του, κι ας ήξερε πως την είχε καθορίσει μόνος του. Εκείνη δεν άντεχε τις εντάσεις. Ηθελε να κλάψει αλλά δεν είχε δάκρυα. Αρχισε να λιμάρει τα νύχια της, να τσιρίζει, να τραβάει τα μαλλιά της και να ξερνάει. Το ροζ της σύννεφο έλιωσε κι έσταξε πάνω στα ακριβά, δερμάτινα καθίσματα. Δυο διαφορετικά υλικά ενώθηκαν μεταξύ τους κι εκείνη ένιωθε ακόμη πιο μόνη.

- Θέλω πίσω το ροζ μου σύννεφο.
- Φωνάζουν για μας.
- Χάθηκε, σου λέω.
- Τους ακούς;
- Ελιωσε.
- Θέλουν τσίρκο, αλλά χωρίς ζώα.
- Χωρίς σύννεφο δεν ταξιδεύω.
- Χωρίς ζώα, πώς θα νιώθουν άνθρωποι;
17/2/11 0 σκέψεις

Αποτοξίνωση είναι...



... η φυσιολογική διαδικασία αποβολής από τα όργανα των άχρηστων ουσιών οι οποίες, αν συσσωρευτούν, γίνονται βλαβερές για την υγεία

«She was lying on the floor and counting stretch marks
She hadn't been a virgin and he hadn't been a god
So she names the baby Elvis
To make up for the royalty he lacked

And from then on it was turpentine and patches
From then on it was cold Campbell's from the can
And they were just two jerks playing with matches
Cause that's all they knew how to play

And it was raining cats and dogs out side of her window
And she knew they were destined to become
Sacred road kill on the way
And she was listening to the sound of heavens shaking
Thinking about puddles, puddles and mistakes

Cause it's been turpentine and patches
It's been cold, cold Campbell's from the can
And they were just two jerks playing with matches
Cause that's all they knew how to play

Elvis never could carry a tune
She thought about this irony as she stared back at the moon
She was tracing her years with her fingers on her skin
Saying why don't I begin again
With turpentine and patches
With cold, cold Campbell's from the can
After all I'm still a jerk playing with matches
It's just that he's not around to play along

I'm still an ass hole playing with candles
Blowing out wishes blowing out dreams
Just sitting here and trying to decipher
What's written in Braille upon my skin». 

Regina Spektor, «Braille».

14/2/11 0 σκέψεις

Re(gina) Spekt(or)




Στην περίπτωση της Regina Spektor, ισχύει μετά βεβαιότητας το γνωστό διαφημιστικό σλόγκαν, λιγάκι παραφρασμένο: «Ποτέ δεν μπορείς να ακούσεις μόνο ένα». Κάθε τραγούδι αυτού του 30χρονου πια κοριτσιού που γεννήθηκε στη Ρωσία και μεγάλωσε στην Αμερική είναι ένα ξεχωριστό παραμύθι. Μπορεί να γνωρίζεις την υπόθεση, την κεντρική ιδέα του αλλά είναι σίγουρο πως ποτέ δεν το έχεις ακούσει με αυτόν τον τρόπο.

Γιατί το δυνατό χαρτί της μουσικής πορείας της Spektor  έως τώρα είναι οι ευφάνταστοι στίχοι, που ακουμπούν βέβαια σε μία απολύτως ταιριαστή και συχνά ρυθμική μελωδία. Τα επιμελείται η ίδια. Γράφει στίχους, μουσική και ερμηνεύει. Τραγουδά για μουσικά κουτιά, για δυο πουλιά πάνω σε ένα καλώδιο, για τις σταγόνες της βροχής, για τον Υδροχόο, για δυο πτυσσόμενες καρέκλες σε μια παραλία. Για ο,τιδήποτε μπορεί να περνά απαρατήρητο, για ο,τιδήποτε μπορεί να είναι ασυνήθιστο ή γεννημένο και μεγαλωμένο μέσα στη φαντασία της.

Η ίδια, σε αυτά τα δέκα χρόνια που βρίσκεται στη δισκογραφία, σκύβει πάνω από κάθε τραγούδι που δημιουργεί με εξαιρετική προσοχή. Ομολογεί πως προτιμά να έχει κάθε κομμάτι το δικό του, ιδιαίτερο στυλ παρά να χαρακτηρίζεται συνολικά η μουσική της ως φολκ ή αντιφόλκ. Και το καταφέρνει αφού καθένα από αυτά εκφράζει διαφορετικές ψυχικές διαθέσεις με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Με στίχους που απαντούν σε όλα εκείνα που δεν μπορείς να συμπεριλάβεις σε μια ερώτηση ή που θέτουν ερωτήματα όταν νομίζεις ότι έχεις βρεις όλες τις απαντήσεις.

«I'm still an ass hole playing with candles/blowing out wishes, blowing out dreams/Just sitting here and trying to decipher/what's written in Braille upon my skin». Με την ίδια ευκολία που «χτίζεις» μια εικόνα στο μυαλό ακούγοντας αυτούς τους στίχους, κατασκευάζεις μια ακόμη, ολότελα διαφορετική, απορροφώντας τους παρακάτω: «Let's get a silver bullet trailer and have a baby boy/ I'll safety pin his clothes all cool and you'll graffiti up his toys/ I've got a perfect body, but sometimes I forget/ I've got a perfect body, 'cause my eyelashes catch my sweat». Αυτό αγαπά να κάνει η Regina Spektor. Να σε περιμένει στη γωνία για να σε περάσει, με γέφυρα τα τραγούδια της, από την απογοήτευση στον ενθουσιασμό κι από τον προβληματισμό σε μια νέα, αισιόδοξη αρχή.

Υ.Γ: Με τη Regina έχουμε την ίδια μέρα γενέθλια. Δεν τραγουδά τυχαία «Born of a sign that carries vessels/but in a month that's cold as ice/I know I question things too quickly/but I have never questioned if I've loved».

 
;