23/11/16 0 σκέψεις

Ανάγκη τρέμουσα


Δεν είναι τρομακτικό το πόσο χρειαζόμαστε τους ανθρώπους; Το διαπιστώνεις κάθε μέρα στο δρόμο. Κοιτάζεις, παρατηρείς, λυπάσαι για αυτούς, γελάς μαζί τους, κάτι λένε, κάτι θα σκεφτείς, όλο και κάποια ανάμνηση θα ανασυρθεί και ύστερα θα θέλεις να πας και να γράψεις κάτι υπό τους ήχους του Λέοναρντ Κοέν. [Επίσης τρομακτικό είναι το πόσο χρειαζόμαστε τον Κοέν αφού έχει πια φύγει]. Γράφω και θα έπρεπε να σκέφτομαι το τσάι δίπλα μου που θα κρυώσει, αλλά εγώ σκέφτομαι πόσο χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, πώς χρωματίζουμε με την παρουσία μας, πώς αποχρωματίζουμε με την απουσία μας και πόσο μεγάλη ευλογία είναι να ξερνάς λέξεις και πάντα να χρησιμοποιείς αυτό το ρήμα για την παραγωγή τους και πως στην αυτόματη γραφή, καμιά φορά από λάθος, η «ευλογία» γίνεται «ετυμολογία» και το «ρήμα» γίνεται «ρήγμα», αλλά υποθέτω ότι έτσι είναι οι λέξεις, όπως και οι σχέσεις, εύθραστες, χρειάζονται ένα χάδι, ένα βλέμμα, κάτι ζεστό που να πηγάζει από μέσα και ας χάσκει ο Κορτάσαρ πως η τρυφερότητα είναι μια οντολογική γρατζουνιά.

Υπό τους ήχους του:


(φωτό: Deviantart/ StineJ)


8/10/16 2 σκέψεις

Ποτέ μη λες κάποτε



Τις πιο ωραίες ιστορίες μας τις ξεπουλάμε στο facebook. Κάποτε ήμασταν ρομαντικοί, κάποτε μπαίναμε εδώ και αφήναμε τα σπλάχνα μας. Ύστερα επιστρέφαμε να τα διαβάσουμε ξανά και να τα βάλουμε για ύπνο. Βρίσκαμε τους ήρωες μας στα λεωφορεία και στα τρένα. Τώρα αγοράσαμε αυτοκίνητα και πετάμε Θεσσαλονίκη - Αθήνα με πτήσεις που διαλαλούν ξυστό και αρώματα. Κάποτε θέλαμε την παιδική μας ηλικία πίσω. Τώρα βιαζόμαστε να πνιγούμε μέσα στις ευθύνες, λες και έτσι βαφτίζεσαι ενήλικος. Πιστεύαμε, ελπίζαμε, βγαίναμε στους δρόμους και είχε νόημα. Ένα κάποιο νόημα και ένα ηλιοβασίλεμα με μπύρα στο χέρι που ήταν αρκετό. Λέγαμε ''εγώ ποτέ δεν θα''. Τώρα λέμε ''ποτέ μη λες ποτέ'' και όλα τα κλισέ που μας τάιζαν οι γονείς μας για να μεγαλώσουμε.

Κάποτε αυτό το κείμενο θα είχε περισσότερες λέξεις.

Τώρα η σάρκα είναι πρόθυμη, αλλά το πνεύμα ασθενές.




Photo: oO-Rein-Oo | Deviantart.com


25/8/16 3 σκέψεις

Ένα κάθε καλοκαίρι στην Αλόννησο



Θα έβαζα ένα χρόνο στον πάγο για τρεις μέρες στην Αλόννησο.

Για να δω την Παλιά της Χώρα από το πλοίο ακόμα, μια υπόσχεση σε υψόμετρο. Για να ξαπλώσω στην σκιά των βράχων της, να μου πάρουν την ανάσα τα γαλαζοπράσινα νερά της, να πρηστούν τα χείλη μου από το αλάτι τους.

{- γιατί έχεις τόσο μεγάλα χείλη; - για να σε φιλάω καλύτερα}

Για να πιω κοκτέιλ του Καμύ, του Καβάφη και του Κάφκα σε ένα σύμπαν από ράφια με βιβλία. Για να πιω – ένα άλλο βράδυ, εκείνο το βράδυ – βινσάντο και προσέκο κάτω από ένα δέντρο με τη φωνή της Billie Holiday. Για να σταματήσω να πίνω και να χαθώ στα στενά της και να φωτογραφίσω τις λωρίδες από φως. Για να βγω από το σκοτάδι. Για να χαζέψω χειροποίητα κοσμήματα, χειροποίητα σουβενίρ, κάδρα με ονόματα, μπλούζες με μεσογειακές φώκιες, εμαγιέ κούπες και πόστερ από παλιές ταινίες. Για να διαβάσω επιγραφές στα μαγαζιά σε άπταιστα ιταλικά.

Για να φωνάξω τις γάτες με ονόματα που θέλω και αυτές να γυρίσουν. Για να έρθουν στα πόδια μου, να απαθανατίσουμε τη στιγμή. Για να δω τον ήλιο να δύει από το Χαγιάτι. Για να γευτώ φρέσκο τόνο και φρέσκο καλαμάρι με τις βάρκες απέναντι και τις αιώρες επάνω τους. Για να ζηλέψω έναν ανεμόμυλο και ένα σπίτι.

Για να νιώσω ζωντανή. 


30/4/16 1 σκέψεις

Προσοχή ένστικτο



Το γυναικείο ένστικτο δεν είναι ακριβό άρωμα για να μπει σε μικρό μπουκαλάκι. Δεν είναι καν κλισέ για να χωρέσει σε μια τέτοια φράση. Είναι δικλείδα ασφαλείας. Ενεργοποιείται όταν βρίσκεσαι σε κίνδυνο απροσδιόριστο. Δεν γνωρίζεις την ταυτότητα του εχθρού, αλλά νιώθεις το χνώτο του. Καταλαβαίνεις πως ο εχθρός υπάρχει στον χώρο, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα απουσιάζει. Είναι αυτή η απουσία του που σε κυκλώνει, που σε τυλίγει μέχρι την πλήρη αφαίμαξη.

Το γυναικείο ένστικτο συναντά μόνιμα έναν τοίχο. Τον τοίχο της τρέλας. Είσαι τρελή, πού το σκέφτηκες, πλάθεις ιστορίες απ’ το μυαλό σου, σύνελθε. Παίρνει φόρα το ένστικτο και πέφτει επάνω στις απαντήσεις. Ματώνει, τα κόκαλά του θρυμματίζονται, ο πόνος είναι αφόρητος. Αλλά τελικά τα καταφέρνει: ο τοίχος ισοπεδώνεται. Και πίσω από αυτόν, ξημερώνει μια μέρα που δεν φαντάζεσαι κι εγώ πού να στα λέω.





18/4/16 0 σκέψεις

Να το βάζεις στα πόδια



Να πότε αποκτάς την ανεξαρτησία σου. Όταν αφήνεις μέχρι και τα ταξί να σε προσπεράσουν. Ή όταν τα προσπερνάς εσύ. Όταν κάνεις road trip με τα πόδια. Βασίζεσαι στα μέλη σου. Διαμελίζεσαι. Συναρμολογείσαι. Περπατάς. Φτου κι απ’ την αρχή. Κοφτά βήματα, όπως και οι προτάσεις. Το λιμάνι σε βγάζει στη Λαγκαδά. Συνήθως σε βγάζει σε κάποιο νησί αλλά δε βαριέσαι. Βαριέσαι, για αυτό περπατάς. Το βάζεις στα πόδια. Πόσο παρεξηγημένη φράση. Αφού πραγματικά βάζεις τη δύναμή σου στα πόδια, ποιος της έδωσε αρνητικό πρόσημο; Κάποιος που θα μπορούσε να οδηγήσει αυτοκίνητο. Ή κάποιος που θα είχε στην κατοχή του ένα. Μια κυρία με άσπρο σάλι και μαύρα πέδιλα περπατούσε κι αυτή. Κρατούσε από το χέρι έναν κύριο με γυαλιστερές φόρμες. Δεν ξέρω πού πήγαιναν. Ήταν μεσάνυχτα και περπατούσαν. Μόνο αυτό ξέρω. Το ξέρω γιατί το είδα, έτσι είναι η ζωή. Βλέπεις, ζεις, μαθαίνεις. Εκτός αν έχεις αυτοκίνητο.

Φωτό: deviantart.com




31/3/16 0 σκέψεις

Αμφίρροπη μάχη



Πριν ξημερώσει τινάζεται απ’ το στρώμα
Πίσσα η ανάσα και άφωτος ο δρόμος
Λύκοι στο κατώφλι οι τύψεις, λαιμητόμος
Ουρλιάζουν μέσα της μόλις κοιτά το χώμα.

Πάει πια καιρός που επέστρεψε στο σπίτι
Αφήνοντας σκότη σε μπαρ και ξένες κλίνες
Συνθηκολόγησε με μοίρα και ρουτίνες
Κολλά τα πόδια της στη γη σαν τον μαγνήτη.

Μα σαν η πρώτη ακτίνα δέρμα αγγίζει
Θυμάται πως το φως τον χρόνο διαστέλλει
Λύνει τη ζώνη της, ανθεί, γυμνή βαδίζει

Κατάλευκη σ’ όσων σκουριάσαν την αγέλη
Και δεν γυρνά στο ριζικό που διόλου θέλει
Μόνο μες τ’ όνειρο, όνειρα αναβλύζει.

*«Γράψε ένα Σονέτο» στο πλαίσιο των εργαστηρίων Δημιουργικής Γραφής στον Κήπο - Fb page: Κήπος Σεμινάρια, Φωτό: deviantart.com
23/1/16 3 σκέψεις

Τέσσερα λιπογράμματα για τη νύχτα



Χωρίς «ο»

Η νύχτα εξαντλεί
ερημώνει κι ερημώνεται
μέχρι να σε καταλάβει ημέρας φως
θα σε έχει ήδη καταπιεί
ιδρώτας, άλμη των βλεφάρων.

Χωρίς «κ»

Τα βήματά μου
τελούν υπό την προστασία σου
αδηφάγα ηχεία σε στοές
μένουν χωρίς θύμα.
Σε άφησα ποτέ να μάθεις
πως όλα τα φώτα
σβήνουν με την παρουσία σου;



Χωρίς «π»

Είναι ένα αστέρι
είναι μια ευχή
κρίσιμη η κατάσταση
στην εντατική τ' ουρανού
θερίζει στους αιθέρες ο θάνατος.
Είναι μια ευχή
για ένα αστέρι
σβήνει και χάνεται
κρατάς μιαν ανάσα
και λες ευτυχία
υγεία, λεφτά
με άλλη σειρά
βρώσιμη και θνητή.
Τάζεις στο μέλλον
τρεμάμενες χάρες
στο σώμα ενός νεκρού.
Ας είναι κι αστέρι.
Η αμαρτία είναι όλη δική σου.



Χωρίς «α»

Τις ώρες πίνεις πριν έρθεις
ο χρόνος ρέει στις φλέβες σου
κόκκινος, όπως η πόλη
όπως η οργή που τρέχει στους δρόμους.
Η μέθη σου έχει λεπτοδείκτη.
Τρέμω στη σκέψη
πως το όνειρο νωρίς σε ξημερώνει.




4/1/16 1 σκέψεις

Απονενοημένος απολογισμός



2015. Δύο ανάσες πριν το τέλος. 

Είναι ένα μπαρ που έχει το όνομα ενός θηλαστικού. Είναι τα χαμηλά φώτα και τα ποτά σε χαμηλά ποτήρια. Οι άνθρωποι σχηματίζουν κύκλους, μηρυκάζουν τις παρέες τους. Μιλούν μεγαλόφωνα, γελάνε, αγγίζονται. Όλα κυλούν κατά γράμμα. Τους βλέπω με την άκρη του ματιού μου. Το ουίσκι μου έχει δυο πάγους. Δε θα μάθω ποτέ γιατί επιπλέουν. Ίσως γιατί αγωνίζονται ενάντια στη μοίρα τους μέχρι τέλους. Μέχρι να επιστρέψω θα έχουν ήδη λιώσει. 

Τα πλακάκια στο μπάνιο είναι ορφανά από αισθητική, αλλά έχουν πολλά χρώματα. Μολυβί, λαδί, πορτοκαλί, κίτρινο και η αλληλουχία συνεχίζεται. Στηρίζω το βάρος μου σε μια κρύα συστάδα τους. Ξεκουράζω τη χρονιά που περνά στο παρελθόν. Τραβώ το χαρτί, ασελγώ πάνω στη διαθεσιμότητά του, σχηματίζει βουνό στο πάτωμα. Η πόρτα χτυπά. «Άλλος» κι ας μην επιτρέπονται οι άντρες. Καταπίνω το κλειδί και εξαφανίζομαι.

2015. Μία ανάσα πριν το τέλος. 

«Αν κάτι με παρηγορεί 
Για όλες τις τύψεις μου 
Είναι ότι θα φύγεις 
Χωρίς καμιά υποψία τύψης
Για κάτι που ίσως μου είχες κάνει».

Κάθομαι στο πάτωμα και αρπάζω το πρώτο βιβλίο που βρίσκω μπροστά μου. Γεμίζω κρασί το ποτήρι, να κατέβουν οι λέξεις γουλιά τη γουλιά. Αυτές που γράφτηκαν γιατί οι άλλες που μένει να ειπωθούν, πάει, σώθηκαν. Τύψεις και παρηγοριά κόβουν το νήμα τελευταίες σε μια χρονιά που αποδείχθηκε απάτη. 

Έξω σκάνε πυροτεχνήματα και μέσα η ποίηση. Έξω ο κόσμος υποδέχεται χαρούμενος τους πόνους που δεν μπορεί ακόμα να προβλέψει. Μέσα η σιωπή καταδικάζει τα δευτερόλεπτα σε αιώνες. Στέκεσαι απέναντι ανέκφραστος, σαν πάγος που επιπλέει και δε θα μάθω ποτέ το γιατί. Μια φωνή τραγουδάει πως έχουμε πόλεμο χαρακωμάτων. 

2016. Ο καθένας μας πια θα είναι για τον εαυτό του. 

Υπό τους ήχους του:


Φωτό: Kaslito

 
;