17/12/09 1 σκέψεις

Δυνατό ... not enough



Χθες το βράδυ, στις δύο τα μεσάνυχτα, η μάνα μου άκουσε στον ύπνο της πως κλαίω. Ηρθε έξω από την πόρτα μου και τρύπωσε το μάτι της στην κλειδαρότρυπα. Τέντωσε το αυτί της και το βαλε στην άκρη ενός φανταστικού ποτηριού για να με ακούσει. Και δεν με άκουσε, γιατί δεν έκλαιγα. Τουλάχιστον τότε που πήρε θέση έξω από το δωμάτιο μου, δεν έκλαιγα. Τώρα κλαίω, τώρα και μετά και για πολλές μέρες. Αλλά από μέσα μου γιατί όπως μου είπε όταν ντύθηκα για να φύγω από το σπίτι «είμαι δυνατό κορίτσι». Ετσι με αποκάλεσε η μάνα μου, «δυνατό κορίτσι, δεν έχεις ανάγκη εσύ».

Εχω και πολύ μεγάλη μάλιστα. Ανάγκη να με ρουφήξει το στρώμα την ώρα που ξαπλώνω. Να βρέχει και να ξαπλώσω σε μια πράσινη ταράτσα, περιμένοντας να φυτρώσει ολόκληρο δάσος. Να αποκτήσω ειδικά γυαλιά με ένα κουμπί επάνω, που θα το πατάω και θα τα βλέπω όλα μωβ. Να κλειστώ σε ένα ασανσέρ και να μην βγω από εκεί μέσα μέχρι να καταλάβω πραγματικά σε ποιον όροφο θέλω να με κατεβάσει. Αναγκη να γράψω πάνω στον καθρέφτη που αχνίζει μετά από το καυτό μπάνιο μια ιστορία φαντασίας, με πρωταγωνιστές εμένα και την ίδια την Φαντασία. Γιατί η Φαντασία είναι πρόσωπο που υπάρχει και κάποια στιγμή θα το συναντήσω στον δρόμο μου. Θα πατήσω την άκρη του παπουτσιού της ή θα γρατσουνίσω με την εφημερίδα μου το χέρι της. Οπως και να χει, θα την βρω όπου και να ναι.

14/12/09 0 σκέψεις
Δεν μπορώ, γιατί υπάρχεις στον αέρα . . .
7/12/09 0 σκέψεις

Πόλη Αγγελικά Γελασμένη



Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Πλατεία Αριστοτέλους άναψε και πάλι. Οπως και το καράβι, όπως και τα λαμπιόνια πάνω στους φτερωτούς αγγέλους. Και σε περίπτωση που τα φώτα σβήσουν, θα μείνει μόνη της μια πόλη. Αυτή που ψάχνει αφορμή για να γιορτάζει.

Κοσμοσυρροή. Τόσος κόσμος που κοιτούσες πόδια για να μην τα πατήσεις και όχι πρόσωπα για να τα χαιρετήσεις. Κι αν ξεχνούσες έστω και για λίγο την γιορτή που αφιερώνει η Θεσσαλονίκη σε αγγέλους και φωτοστέφανα, νόμιζες πως θα άκουγες προεκλογικά συνθήματα και θα σκόνταφτες σε κακογραμμένα πλακάτ.

«Πιο πολύ από όσο φαντάζεσαι»

Ταυτισμένη με τα πακέτα ομιλίας, η φωνή του Μιχάλη Χατζηγιάννη ακούγεται μέσα από τα μεγάφωνα της Πλατείας. Τα καλώδια μπαίνουν στην πρίζα και το δέντρο της Αριστοτέλους άστραφτει και πάλι. Τα 100.000 λαμπιόνια παιχνιδίζουν στα μάτια σου και τα 24 μέτρα δεν σου φτάνουν και δεν σου περισσεύουν.

Τα πυροτεχνήματα σκάνε στον αέρα. Το ξανθό κορίτσι στέκεται στους ώμους του πατέρα του και τραβά τα μαλλιά του από ενθουσιασμό. Οι αργοπορημένοι μένουν στην γαλαρία και σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους. Ευάλωτοι στο ανοιχτό θέαμα με ανοιχτό το στόμα. Με λίγη φαντασία θα δεις ποια λέξη ακουμπά στον ουρανό μαζί με τα χρώματα και τις γραμμές που σχηματίζονται. Υπερβολή, άνευ όρων υπερβολή.

«Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω»

Ομπρέλες στο κόκκινο και κεριά αναμμένα σαν κορδέλα. Η παγκόσμια ημέρα κατά του aids ξεθωριάζει από τα σύννεφα καπνού της καντίνας. Εκεί, ανάμεσα στα «βρώμικα», στο μαλλί της γριάς και στο «ότι πάρεις, ένα ευρώ» μπορεί ακόμα μια ζωή να χάνεται. Οπως χαμηλώνουν οι ομπρέλες και λιώνουν τα κεριά.

Κάπου πιο πέρα, τα μέτρα που ράφτηκαν για να τονώσουν την αγορά μένουν σε αναμονή. «Μονοήμερο προσφορών και χαμηλών τιμών», λέει η αφίσα αλλά κανείς δεν την πιστεύει. Κι ίσως κάποιος να την πιστεύει, αλλά μετά σφίγγει τις άδειες τσέπες του και την παραβλέπει. Και ολόκληρο το καταναλωτικό – αναλώσιμο κοινό προσπερνά ακόμα μία πρωτοφανή ευκαιρία, ακόμα μία βιαστική γιορτή των Αγγέλων.
 
;