24/1/12 0 σκέψεις

Ένα αριστούργημα με δαμάσκηνα



Είναι μερικές ταινίες που τις βλέπεις με όλα σου τα κύτταρα στραμμένα στην μεγάλη οθόνη. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα», μια ταινία που δεν κατάφερα να παρακολουθήσω στο τελευταίο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αλλά μου φανερώθηκε με όλο της το μεγαλείο στην μικρή αίθουσα του cine «Βακούρα».

Ο Νασέρ Αλί, ένας ταλαντούχος βιολιστής στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 1950, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν το αγαπημένο του βιολί σπάει. Ανίκανος να διαχειριστεί την απώλεια, αποφασίζει να κλειστεί στο δωμάτιό του, περιμένοντας τον θάνατο να τον επισκεφτεί. Οι ημέρες που ακολουθούν ξετυλίγουν με σπιρτόζικα αφηγηματικά ταξίδια στο παρελθόν του ήρωα τα συναισθήματά που τρέφει για τη σύζυγό του, τα δυο παιδιά τους αλλά κυρίως, για μια γυναίκα που του σημάδεψε ολόκληρη τη ζωή.

Με μια σκηνοθεσία αυθεντικού γαλλικού αέρα βουτηγμένου με το κεφάλι στον σουρεαλισμό, το «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα» είναι πράγματι ένα παραμύθι για μεγάλους. Οι πολύ καλές ερμηνείες σχεδόν περνούν απαρατήρητες μπροστά στην εξαιρετική συρραφή των στιγμών που συνθέτουν τη ψυχοσύνθεση του άκρως συναισθηματικού μουσικού.

Μιας και δεν μπορώ να διαλέξω ποια συγκεκριμένη εικόνα ή ποιο στην εντέλεια φροντισμένο φωτογραφικό κάδρο θα κρατήσω από αυτήν την γλυκιά ταινία, επιλέγω μια φράση. Μια συμβουλή που δέχεται ο Νασέρ Αλί από τον δάσκαλό του, όταν ο δεύτερος απογοητεύεται από την έλλειψη πάθους στο παίξιμο του πρώτου. 

«Η ζωή είναι ένας αναστεναγμός και αυτό τον αναστεναγμό πρέπει να αρπάξεις». Ίσως αυτό να είναι κι ολόκληρο το νόημα της ταινίας και της ζωής: η εκπνοή μιας βαθιάς ανάσας που κουβαλάει ό, τι νιώθουμε είναι και η δύναμή μας να συνεχίζουμε όταν τα πάντα γύρω μας (και μέσα μας) καταρρέουν. 
22/1/12 0 σκέψεις

Η ξανθιά. Ο εκδότης. Η νέα εποχή*



Εκείνη είναι ξανθιά. Ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο. Δε χαμογελούσε πολύ για να μην κάνει ρυτίδες και μόλις εμφανίστηκε η πρώτη, τρομοκρατήθηκε και τον παντρεύτηκε. Δηλώνει πιστή σύζυγός του, μητέρα των παιδιών του, κριτής σε τηλεοπτικό show  και πρόσφατα, παρουσιάστρια.  

Εκείνος είναι εκδότης. Ίδρυσε στο τέλος της cult δεκαετίας του ’80 ένα πετυχημένο περιοδικό και από τότε, πιάνει χώρο στα ράφια των περιπτέρων και με άλλα έντυπα που υποδεικνύουν στη μέση νοικοκυρά να πηγαίνει στη λαϊκή με δωδεκάποντα. Σήμερα, παρουσιάζει τη δική του τηλεοπτική εκπομπή αλλά είναι και μέλος της κριτικής επιτροπής ενός τηλεοπτικού show που παρουσιάζει η γυναίκα του.

Εγώ μισώ τα ημερολόγια. Μόλις πάω να τα εμπιστευτώ και να πιστέψω ότι βρισκόμαστε στο τέλος του 2011, ανοίγω την τηλεόραση και παθαίνω πολλαπλές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Η ξανθιά χορεύει τσιφτετέλι στην εκπομπή του εκδότη άντρα της και ο εκδότης φιλάει με πάθος τη ξανθιά γυναίκα του στα παρασκήνια της εκπομπής που συμμετέχουν και οι δύο.

Η παράνοια, που θέλει να στρογγυλοκαθίσει πάνω στη νοημοσύνη μου μέχρι να της προκαλέσει ασφυξία, εξακολουθεί να μονοπωλεί τα βράδια της Κυριακής. Και τα μεσημέρια της επόμενης μέρας. Στην εποχή που ο καθένας ψάχνει να βρει τη νέα θέση του σε μια πραγματικότητα που γκρεμίζεται και είναι έτοιμη να χτιστεί και πάλι από την αρχή, η τηλεόραση γυρνά στον τόπο του εγκλήματος. Στα early 90’ s, εκεί από όπου ξεκίνησε.

Το μόνο που λείπει είναι τα μπαλέτα που πνίγονται στην παγέτα και τα πούπουλα και το μπορντό μολύβι πάνω στο κεραμιδί κραγιόν. Κατά τα άλλα, η prime time αισθητική που προωθεί αυτός ο δέκτης εξακολουθεί να μένει κολλημένη στο παρελθόν, σαν να απευθύνεται σε ένα κοινό που αποτελείται από καρικατούρες του «Ρετιρέ» και των «Μικρομεσαίων».

Δυστυχώς για όσους αγαπάνε να βουλιάζουν στον αναπαυτικό τους καναπέ απέναντι από το σύνθετο με τα σεμεδάκια, τα μπιμπελό και την μονίμως ανοιχτή τηλεόραση, η αυτοκρατορία του ντεκαπάζ έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μπορεί, βέβαια, ένα γρήγορο ζάπινγκ να μην αποδεικνύει κάτι τέτοιο αλλά για αυτό υπάρχει ο πραγματικός κόσμος εκεί έξω. Για να του ρίχνουμε πού και πού καμιά ματιά και να βλέπουμε ότι άνθρωποι ως μονάδες και άλλοι ως ομάδες προτείνουν, δημιουργούν και εξελίσσονται ακριβώς μέσα στα χρονικά πλαίσια της δεκαετίας που τους ανήκει. Καμιά φορά, τραβάνε με δύναμη προς τα μπρος, ποτέ όμως προς τα πίσω. Γι’ αυτό, λοιπόν, (δεν) λυπάμαι που το λέω αλλά: Early 90’s, its too late for you!

* Κείμενο: Κική Μουστακίδου. Δημοσιεύθηκε στο Pepper Magazine #13, Δεκέμβρης 2011

15/1/12 2 σκέψεις

One day (2011)


Μια μέρα

θα τρέξω μαζί σου στην κατηφόρα των αγρών.

Τα στάχυα θα' ναι χρυσά από ήλιο και χαμόγελο.

Εσύ σίγουρος από πάντα.

Εγώ με τα σύννεφά μου,

όπως πάντα.

Μπροστά η πόλη θα μοιάζει με τεράστια τρύπα που θέλει να μας καταπιεί.

Μπροστά η πόλη θα είναι μια τεράστια τρύπα που θέλει να μας καταπιεί.

Καθόλου, όμως, δεν θα με νοιάζει

γιατί στις χούφτες μου θα κλείνω ένα σπασμένο κουκουνάρι,

μια ποίηση

και μια μέρα.

Με λίγα λόγια, μια ολόκληρη ζωή.
 
;