2/7/12 0 σκέψεις

Δεν «Φοβάμαι»

Ο καθένας διαλέγει κάτι δικό του από τη σάρκα του πνεύματος του κάθε ποιητή. 


«Εμείς - άνθρωποι των Ιδεών.
Η ιδεολογία, οι ιδέες, οι κοσμοθεωρίες, κάτι πιο πάνω από το ένστικτο και την ανάγκη.
Προϋποθέτουν χρόνο, δραστηριότητα, καταβολή δυνάμεων, πέρα από το καμίνι της καθημερινότητας.
Για τους περισσότερους - οι ιδέες: μια πολυτέλεια. Δεν έχουν τον καιρό, το προνόμιο της ανάσας.
Αγώνας του ενστίκτου και της ανάγκης. 
Πίστη τυφλή, ασάλευτη σε μια "Ιδέα", κι ως τη θυσία, από απελπισία, από απόγνωση. 


(Όχι πια το πώς θα ζήσεις καλύτερα, αλλά αν θα ζήσεις καν).».


{...}


«Δέχτηκες τελικά, στο βάθος, κάθε αναθεώρηση, κάθε αλλαγή πορείας, κάθε αποστασία. Δεν είναι πάντα η θέληση λίγη - είναι πολλές φορές ο πόνος μεγάλος. Κρίνεις γνωρίζοντας μόνο ως εκεί που έχεις φτάσει, όχι ως εκεί που θα μπορούσες να φτάσεις αν και αν και αν...


Δεν πιστεύεις πια στα ατσάκιστα ψυχικά ελάσματα. Στο βολταϊκό τόξο λιώνει και το ευγενέστερο μέταλλο. Κριτήριο μοναδικό ειλικρίνειας, βάθους πόνου, συνέπειας στον εαυτό σου και μόνο: τι ωφελήθηκες από την "αλλαγή" ή τι ζημιώθηκες. Όχι τυχαία, συμπτωματικά, από κακό υπολογισμό. Τι περίμενες να ζημιωθείς, τι εν γνώσει σου ζημιώθηκες. Και δε δίστασες.». 


Μανόλης Αναγνωστάκης
«Το Περιθώριο '68 - '69»
Εκδόσεις «Νεφέλη»

 
;