31/1/13 0 σκέψεις

Ξερό κεφάλι.




Πώς να στο εξηγήσω;

Όσο εσύ λαξεύεις με το σώμα σου το διθέσιο καναπέ για να νιώθεις προστατευμένος στο καλούπι σου, κάποιοι άλλοι αγκαλιάζουν τα χαρτόκουτα που ‘χουν για σπίτια για να μη τα λιώσει η βροχή.

Όσο εσύ τρως ένα ολόκληρο ψωμί στην καθισιά για να διασκεδάσεις την πείνα στο στομάχι σου που εξακολουθεί να γουργουρίζει δυσοίωνα για τα ασχημότερα που έρχονται, κάποιοι άλλοι τρέφονται με ψίχουλα χωρίς να είναι περιστέρια.

Όσο εσύ, φύσει δουλοπρεπής, δε διαμαρτύρεσαι που η σύνταξή σου αργεί δέκα μέρες να φανεί στο λογαριασμό σου, κάποιοι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να εξηγήσουν στο 5χρονο παιδί τους για ποιο λόγο δεν υπάρχει γάλα στο ψυγείο.

Όσο εσύ κατηγορείς τη νεολαία ότι φταίει για τα δεινά της χώρας επειδή δεν κάνει βήμα χωρίς κινητό και ίντερνετ, κάποιοι άλλοι αυτοοργανώνονται, στήνουν δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και ψάχνουν δρόμους να περιθωριοποιήσουν τη μιζέρια.

Όσο εσύ συμβουλεύεις το είδωλο του Αντώνη Σαμαρά να διατάξει την αστυνομία να σπάσει τα κεφάλια κάθε λογής απεργών και αντιφρονούντων, κάποιοι άλλοι που αγαπούν την ελευθερία, τη διεκδικούν σαν παθιασμένοι έφηβοι.

Όσο εσύ ηδονίζεσαι με την ανάπτυξη που προβλέπει το φωτεινό κουτί που ‘χεις όλη τη μέρα ανοιχτό απέναντί σου, κάποιοι άλλοι είναι αναγκασμένοι να ζουν την απουσία της καθημερινά με τον πιο σκληρό τρόπο.

Πώς να στο εξηγήσω;

Όσο εσύ κοιμάσαι, κάποιοι άλλοι ΖΟΥΝ τον χειρότερο εφιάλτη σου. 
15/1/13 0 σκέψεις

ΟΑΣΘ: «Θάψε τον πλησίον σου, μπορείς»*



Το ρεπερτόριο της γίνεται όλο και σκληρότερο όσο περνούν οι μήνες. Αυτή την περίοδο, η γυναικεία φωνή των αστικών λεωφορείων επιμένει: «να δέχεστε έλεγχο των εισιτηρίων σας από τον οδηγό, εφόσον σας ζητηθεί». Όταν την άκουσα για πρώτη φορά, ένιωσα ένοχη χωρίς να υπάρχει λόγος. Το εισιτήριο μου, τσαλακωμένο και επικυρωμένο, επέπλεε στον ακατάστατο σωρό της τσάντας μου.

Προς τι η ενοχή που τείνει να γίνει συνήθεια;

Λεωφορειακή γραμμή , αριθμός 28. Μεσημέρι, κάπου στα Μετέωρα και λίγο πριν το τέρμα του δρομολογίου. Ένας νεαρός μαθητής ανεβαίνει στο όχημα από τη μεσαία πόρτα του. Κάθεται στην πρώτη θέση που βρίσκει μπροστά του και ακουμπά τη σάκα του ανάμεσα στα γόνατα. Το λεωφορείο σταματά απότομα (κώδικας υποχρεώσεων και δεοντολογίας ΟΑΣΘ: «Οι οδηγοί υποχρεούνται να οδηγούν χωρίς επικίνδυνους ελιγμούς, να μην αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες, ούτε να ξεκινούν ή να σταματούν απότομα»).

«Πήγες να κόψεις εισιτήριο και τελευταία στιγμή το μετάνιωσες; Κατέβα κάτω». Σιωπή. «Κατέβα κάτω». Ο μαθητής χαμογέλασε και κατέβηκε (κώδικας υποχρεώσεων και δεοντολογίας επιβατικού κοινού: «να συμπεριφέρεται με ευγένεια προς τα υπηρεσιακά όργανα του Οργανισμού»). Οι υπόλοιποι σαστίσαμε και αδρανήσαμε. Η πόρτα έκλεισε, το λεωφορείο ξεκίνησε. Το υποσυνείδητο του οδηγού είχε πια αλλοιωθεί από τη γυναικεία φωνή που του επαναλάμβανε να πατάξει την εισιτηριοδιαφυγή.

Ο οδηγός είχε πια αλλοτριωθεί.

Ας αναπαύεται η συνείδηση του στους απλήρωτους λογαριασμούς που 'χει στοιβαγμένους στο κομοδίνο του. 

Υ.Γ1: Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Ντόνιας Κανιτσάκη για την λαθρεπιβίβαση στον ΟΑΣΘ (Αγγελιοφόρος, 18.09.2012): «Σε πρώτη φάση, το βάρος ρίχνεται σε ένα απλό και εύκολα εφαρμόσιμο μέτρο. Πρόκειται για την υποχρεωτική επιβίβαση μόνο από την μπροστινή πόρτα των λεωφορείων, ώστε ο οδηγός να ελέγχει αν ο επιβάτης ακυρώνει εισιτήριο ή αν διαθέτει κάρτα απεριορίστων διαδρομών. […]Όπως είναι επόμενο, ο έλεγχος εισιτηρίων από τους ειδικούς ελεγκτές του ΟΑΣΘ θα μειωθεί σημαντικά στις 35 λεωφορειακές γραμμές, αφού το ρόλο αυτό θα παίζει ουσιαστικά ο οδηγός. Έτσι, η δύναμη των περίπου 80 ελεγκτών του Οργανισμού θα διατεθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου στις υπόλοιπες γραμμές, στις οποίες και θα υπάρξει εντατικοποίηση ελέγχων». 

Τα λεωφορεία της γραμμής 28 επιτρέπουν την επιβίβαση από όλες τις εισόδους. Επομένως, μήπως αρμόδιος για τον έλεγχο των εισιτηρίων είναι ο ελεγκτής, και όχι ο οδηγός;

Υ.Γ2: Ιδιωτικός και ταυτόχρονα επιδοτούμενος από το κράτος είναι ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης. Ξεκινώντας από αυτό το link, μπορεί κανείς να εντοπίσει και άλλα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο που αφορούν τα θολά νερά του ΟΑΣΘ. 

*Φράση αλιευμένη από το «Παιχνίδι της Σφαγής» του Ε. Ιονέσκο

5/1/13 1 σκέψεις

Μετά την κατηφόρα


«Στην αρχή ο κόσμος με άφηνε κατάπληκτο. Κι εγώ κοίταζα γύρω κι έλεγα «Τι είναι όλα αυτά!». Και μετά ρωτούσα, «Ποιος είμαι εγώ;», κι έμενα κατάπληκτος όταν ανακάλυπτα τον εαυτό μου. Και με γέμιζε ο κόσμος, και με γέμιζε ο εαυτός μου, κι ένιωθα την ανάγκη να το πω, να το φωνάξω. Αλλά σε ποιον; 

Σ' εμένα για μένα και μετά για τους άλλους.

Όμως, το «Ποιος είμαι εγώ;» είναι μια πολύ προσωπική ερώτηση. Μπορείς να την απευθύνεις μόνο στον εαυτό σου. Ένα μοναχικό άτομο κάνει ερωτήσεις σ' ένα απρόσωπο σύμπαν. Μετά από το «Τι είναι όλα αυτά!» και το «Ποιος είμαι εγώ;» αναπόφευκτα έρχεται το ερώτημα

«Τι γυρεύω εγώ εδώ, περιστοιχισμένος απ' όλα αυτά;».

Αυτό το ερώτημα είναι σαφώς ελλιπέστερο. Δεν είναι και τόσο μεταφυσικό, είναι περισσότερο πρακτικό, ιστορικό. Όμως, ήδη, στην προηγούμενη κατάπληξη υπήρχε μια αόριστη αίσθηση απειλής, γιατί και ο κόσμος και ο εαυτός μου με ανησυχούσαν και με γέμιζαν τρόμο. Έτσι ξεκινά η ζωή μας. 

Είναι γοητευτική όσο ισχύουν τα ερωτήματα. 

Μετά, όταν παύεις να θέτεις ερωτήματα, έχεις αρχίσει να κουράζεσαι». 

Το Παιχνίδι της Σφαγής, Ε. Ιονέσκο

Δε ρωτάω. Εδώ και καιρό. Αφήνω τις ώρες μου να κυλάνε στο πάτωμα σαν χαραμισμένο κόκκινο κρασί. Με όλη τη σημειολογία των λέξεων, όπως επιτάσσει ο Ιονέσκο. Και προσπαθώ να γράψω, να απελευθερωθούν τα κακά πνεύματα μέσω των δαχτύλων μου. Και το μόνο που καταφέρνω είναι μερικά γρατζουνίσματα, κανένα ποτάμι σαν άλλοτε. 

Εκείνες οι ευτυχισμένες μέρες που το φώναζα πρώτα για μένα και μετά για τους άλλους. Τόσο γεμάτη από όσα έχτιζα μέρα με τη μέρα. Κανένας δεν ήταν ικανός να μου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια. Μόνη μου το ύφαινα και με κρατούσε ζεστή και ζωντανή. Προσπαθώ να φυτέψω στο κεφάλι μου την απόλυτη ιδέα των ημερών που έφυγαν και των υπολοίπων που έρχονται: τόσοι και τόσοι άνθρωποι αποχωρίστηκαν την καθημερινότητά τους. Πολλοί από αυτούς ένιωθαν να είναι ο εαυτός τους μέσα σε αυτήν, απαντούσαν με ευκολία στην ερώτηση «Ποιος είμαι εγώ;». 

Τώρα αυτή η ερώτηση δεν τίθεται καν. Έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε. Έχουμε ήδη κουραστεί αλλά είμαστε πολλοί. Κάπου δεν πρέπει να μας οδηγήσει αυτός ο δρόμος; 

Ορίστε. Ήδη μια ερώτηση.

Πίνω στον ουρανό του 2013 μετά την κατηφόρα. Ας πιούμε μαζί.
 
;