Perfect Sense (2012)

«It's dark now but they feel each others breath

and they know all they need to know,

they kiss and they feel each others tears on their cheeks 

and if there had been anybody left to see them

then they would look like normal lovers, 

caressing each others faces, 

bodies closed together, 

eyes closed, 

oblivious to the world around them, 

because that is how life goes on.

Like that».



της Κικής Μουστακίδου*

«Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμια ένωση. Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει. Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου». Αν ο Μάικλ (Γιούαν Μακγκρέγκορ) μπορούσε να απαγγείλει στίχους του Γ. Ρίτσου πάνω από τον ώμο της Σούζαν (Έβα Γκριν), θα το έκανε. Θα φώναζε την πείνα του, τη δίψα του για εκείνη κι όλες οι ανθρώπινες αισθήσεις θα ανάβλυζαν ακόμη πιο ποιητικές σε αυτή την ταινία του Μακένζι.

Όχι πως δεν τα κατάφερε ο Βρετανός. Σκάρωσε ένα μελαγχολικό και συνάμα υπέρμετρα αισιόδοξο ποίημα με φόντο τη διαλυμένη από μια παγκόσμια πανδημία Γλασκώβη. Όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να χάνουν τις αισθήσεις τους, μία προς μία, ένας άνδρας και μια γυναίκα ερωτεύονται και παλεύουν να κρατήσουν την ένωσή τους ζωντανή, έστω και με την απώλεια της όσφρησης, της γεύσης, της ακοής. ακόμη και της όρασης.

Οι δυο τους είναι το πρόσχημα. Το ζήτημα που τελικά θίγεται ξεπερνά το μοναδικό μεγαλείο του έρωτα. Είναι το σφίξιμο των δοντιών του ανθρώπου που στέκεται ξανά στα πόδια του μετά από κάθε κατάρρευση. Είναι τα όρια του, οι αντοχές που διαρκώς δοκιμάζονται μέσα από τη θλίψη της απώλειας. Η ζωή απέναντι στο θάνατο, η εξέλιξη απέναντι στη στασιμότητα, το μέλλον ενάντια στο παρελθόν. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κινηματογραφικό περιβάλλον που δεν σου επιτρέπει να αποφύγεις την ταύτιση, όχι τόσο με τους ήρωες, αλλά με την ίδια την κατάσταση. Με τη γλυκόπικρη λύτρωση που σε γεμίζει υπαρξιακά ερωτηματικά: «That is how life goes on. Like that».

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Φιλμ Νουάρ