«Μια φορά άκουσα μια Αφροαμερικάνα συγγραφέα να λέει πως από μικρή ένιωθε ξένη μέσα στην οικογένεια και στο χωριό της, και είχε προσθέσει πως αυτό το νιώθουν σχεδόν όλοι οι συγγραφείς, ακόμα κι αν δεν φύγουν ποτέ από τη γενέθλια πόλη τους. Είναι μια κατάσταση συμφυής μ' αυτό το επάγγελμα, βεβαίωνε.
Χωρίς την αγωνία να νιώθει κανείς διαφορετικός,
δεν θα υπήρχε και η ανάγκη να γράφει.
Η συγγραφή, τελικά, είναι μια απόπειρα να κατανοήσει κανείς τις ίδιες τις περιστάσεις της ζωής του και να ξεκαθαρίσει τη σύγχυση της ύπαρξής του, ανησυχίες που δεν βασανίζουν τους κανονικούς ανθρώπους, αλλά μόνο τους αιώνια αντικομφορμιστές, που πολλοί από αυτούς καταλήγουν να γίνουν συγγραφείς, αφού έχουν αποτύχει σε άλλες δουλειές».
Ιζαμπέλ Αλιέντε, «Η ονειρεμένη πατρίδα μου»
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου