Ζάχαρη άχτι.

Εκείνο το ξαγρυπνισμένο πρωινό πάνω στο κύμα
δεν είχαμε προλάβει να βρέξουμε το ξερό το στόμα μας
ούτε με μια γουλιά καφέ
πικρού, όπως τον πίναμε
χωρίς ζάχαρη άχτι.
Ακούγαμε μαύρα πουλιά
να κράζουν αδικοχαμένο το μέλλον
τσιμπώντας δάκρυα από επικίνδυνα ρή(γ)ματα.

Εκείνο

το

πρωινό

μεταμορφώθηκε σε άνοιξης απόγευμα,
έγινε χρυσαλλίδα.
Ένα βήμα πριν το πέταγμα
ένα δέρμα πριν κάτι το ελευθερότερο
κι από την ίδια την επαναστατημένη πεταλούδα.

Εγώ και εσύ άχτιστοι.
Λίγο το 'χεις;