Να τι ακόμα ίσως

Είναι Σάββατο βράδυ, είμαι στα συνηθισμένα μου σκαλιά και αυτό είναι ακόμη post που δεν θα μπεις στη διαδικασία να διαβάσεις. Με το αριστερό μου χέρι φτάνω ένα μισογεμάτο ποτήρι κόκκινο κρασί και με το δεξί το κινητό μου, περιμένοντας μια κλήση, έστω και τυχαία. Είναι Σάββατο, είναι βράδυ και ο εαυτός μου τόλμησε να αντιμετωπίσει τα φαντασματά του, συμβιβάστηκε με τον εγκλεισμό του και παλεύει με νύχια και με δόντια να ξεφύγει από αυτά.

Στην απέναντι αλάνα, η ορχήστρα παίζει παραδοσιακά τραγούδια και λαϊκά άσματα. Οι γυναίκες της γειτονιάς έβαλαν τα καλά τους, λίγη από την κολόνια που φυλάνε για «καμιά καλή περίσταση» και έπιασαν από μια πλαστική καρέκλα στο ετήσιο γλέντι του τοπικού συλλόγου. Οι άντρες αφησαν για μια βραδιά τα καφενεία - που λεφτά για παραπανίσια έξοδα -, κράτησαν μονάχα στα χέρια το κομπολόι και ένιωσαν περηφάνεια γιατί «έβγαλαν επιτέλους την κυρά έξω». Το έξω είναι το απέναντι αφού καθε μέσα είναι και από μία φυλακή.

Τους κοιτάζω από μακριά και η μυρωδιά από τα σουβλάκια έχει γίνει ένα με εκείνη της ξεθυμασμένης κολόνιας και των απύθμενων αδιεξόδων τους. Τους κοιτάζω προσεκτικά και τώρα μπορώ να αντιληφθώ γιατί είναι Σάββατο βράδυ κι εγω προτιμώ το κόκκινο κρασί που αφήνει λεκέ σε ένα χαμόγελο που τρεμοσβήνει και το κινητό τηλέφωνο που φωτίζει μόνο όταν ψάχνω τα βήματά μου στο σκοτάδι. Γιατί η ζωή μου κι η ζωή μας θα ήταν ένα κακοστημένο πανηγύρι, με ατάκτως κουρδισμένα όργανα, μικρόφωνα που τσιρίζουν, γυναίκες που άδικα ελπίζουν, άντρες με αγαπημένη τους συνήθεια να βγαίνουν από υποχρεώσεις, σουβλάκια που θέλουν να βγάλουν φτερά και να αποδράσουν από φθηνές μασέλες, γρασίδια που δεν ανέχονται να ισοπεδώνονται από λανθασμένα χορευτικά κι όμως, γαμώτο, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Να τι θα ήμασταν, να τι θα ήμουνα, να τι ακόμα ίσως είσαι..