Επιλογικά.

Επιλογές. Εκείνο το κάψιμο στο στομάχι και στον οισοφάγο ένα βήμα πριν από αυτές. Όταν ο χρόνος μέσα σου σταματά να μετρά για έναν λόγο που δεν μπορείς να προσδιορίσεις, έχει έρθει η ώρα να επιλέξεις. Να αφήσεις κάτι πίσω σου και να βρεις κάτι άλλο μπροστά σου. Να μεταβείς από το έναν πόνο στον άλλο, από τη μία αβεβαιότητα στην άλλη. Όταν μεταβαίνεις, κινείσαι. Όταν κινείσαι, ζεις.

Κάψιμο και μια αίσθηση αφυδάτωσης πριν την επιλογή, πριν την απόφαση. Ενηλικιώσεις μέσα στην ενηλικίωση. Είναι φορές που πρέπει να κόβεις διαρκώς ομφάλιους λώρους, τον έναν μετά τον άλλο. Οσο κι αν πονάει. Ζεις και ξέρεις. Και μαθαίνεις και μετά αποφεύγεις τα ίδια λάθη. Μετά βαφτίζεις τα λάθη σου με διαφορετικά ονόματα και ξεγελιέσαι πως δεν είναι τα ίδια. Και εξακολουθείς να τα κάνεις, περιμένοντας να μην νιώσεις το ίδιο κάψιμο στο στομάχι και τον οισοφάγο. Επειτα, δίνεις και σε αυτήν την αίσθηση άλλο όνομα.

Στο άπειρο. Οι βαφτίσεις μπορούν να συνεχιστούν στα βάθη του. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν είσαι μόνος. Βρίσκεσαι ανάμεσα σε εκείνους που οι επιλογές σου επηρεάζουν. Είναι μια αναμέτρηση που μπορείς να αντέξεις. Αυτό που δεν αντέχεται είναι να βλέπεις όσους δεν έχουν ζήσει αυτά που έζησες, όσους δεν έχουν κάνει τα λάθη που έκανες, να βρίσκονται ένα βήμα πριν από αυτά. Να βλέπεις την ιστορία να επαναλαμβάνεται και να μην μπορείς να επέμβεις. Και το κάψιμο να επανέρχεται στο στομάχι πιο έντονα όταν πρόκειται για δικούς σου ανθρώπους που στέκονται με το ένα πόδι στο χείλος των επιλογών τους.

Και πράγματι, δεν έχεις το δικαίωμα να παρέμβεις. Πιο σωστά, έχεις την υποχρέωση να μην παρέμβεις. Να τους επιτρέψεις να σπάσουν τον κυνόδοντά τους. Να νιώσουν το κάψιμο όπως εσύ ή με διαφορετικό τρόπο από εσένα. Να μεταβούν και να κινηθούν για να μπορούν να πουν στο τέλος ότι έζησαν. Βέβαιοι μέσα στις αβεβαιότητες. Όπως όλοι μας.