Τα χέρια μου κομμάτια πάγου.
Προέκταση καρδιάς.
Ανέκαθεν ικανά να με χαράξουν βαθιά.
Μέχρι το ψαίμα να στάξει από τις φλέβες μου, αν αυτές υπάρχουν.
Αλλωστε, το ψαίμα μπορεί να κυλά ακόμη και μετέωρο, και μόνο.
Κάποτε, τα πάνω άκρα του πάγου μου κρύβονταν στις τσέπες σου.
Κρύβονταν από όλους και από όλα.
Οι παλάμες μου έλιωναν στη βαμβακερή σου αφοσίωση.
Το μείγμα των ανασφαλειών μου έβρισκε τη μοναδική του κρυψώνα.
Και χόρευε σε εκείνο το εμπριμέ σακάκι που αγαπούσε να μισεί.
Τώρα οι παλάμες μου, πάγος. Δυο άψυχες ψυχές σε ψύξη.
Υποκύπτουν σε νέα σύνδρομα.
Για ώρες κάτω από καυτό νερό.
Λιώνουν και πάλι, αλλά καθόλου βαμβακερά.
Περισσότερο παραδομένα σε μια παραίτηση,
που δεν λέει να παραιτηθεί.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου