της Κικής Μουστακίδου
Τέσσερα χρόνια πριν. Όλοι οι άνθρωποί μου έτρεχαν σαν τρελοί στο θέατρο «Εγνατία». Έβλεπαν και ξανάβλεπαν μια σουρεαλιστική παράσταση με το όνομα «Κατσαρίδα». Το χαμόγελό τους έφτανε μέχρι τα αυτιά όταν μου μιλούσαν για έναν απίστευτο τύπο που έπαιζε ιδανικά τον ρόλο μιας φαντασμένης πεταλούδας. Έβαλα έναν αστερίσκο δίπλα στο όνομα «Γιώργος Παπαγεωργίου» και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τον ανακαλύψω όταν θα ανέβαινε με νέα δουλειά στη Θεσσαλονίκη. Ακριβώς έτσι έγινε. Το αυτοσχεδιαστικό έργο «I will survive» ήρθε για ένα μήνα στην πόλη και τελικά έμεινε για τρεις. Δεν είναι κι εύκολο να χορτάσεις έναν ηθοποιό που με έναν του μορφασμό σε κάνει να πασχίζεις να κρατήσεις το στομάχι σου στη θέση του και σε πείθει τόσο ως νευρωτικός επιστήμονας όσο και ως Βάνα Μπάρμπα μέσα στις δυο ώρες της ίδιας παράστασης.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου είναι μια αεικίνητη πλαστελίνη επί σκηνής. Μεταμορφώνεται και παρασύρεται όσο χρειάζεται για να σε συνεπάρει. Γνήσιος εκπρόσωπος μιας θεατρικής φιλοσοφίας που θέλει τον θεατή συμμέτοχο και όχι ωραία κοιμωμένο στην καρέκλα του. Διαθέτει όλα όσα θα του επέτρεπαν να κυκλοφορεί με καβαλημένο καλάμι κι όμως, δεν το κάνει. Ο γιος της Φιλαρέτης Κομνηνού μπορεί με σιγουριά να πει ότι δεν στηρίχθηκε στις πλάτες της μητέρας του. Μπήκε στο επάγγελμα ξεκινώντας με κομπαρσιλίκια και συνεχίζει σε αυτό με άφθονο θέατρο και δίχως τηλεόραση. Την δουλειά του είναι που θέλει να εκτιμούν, όχι το είδωλό του.
Μεγάλωσε στην Τούμπα και την Καλαμαριά, αλλά ζει πια στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα δουλεύει κι εδώ απολαμβάνει να περπατά στην παραλία, να ξενυχτά στο Residents και να μαγεύεται από το Καπάνι. Αγαπά το Βερολίνο, τα κλισέ και την αποδόμησή τους, τον αυτοσαρκασμό, τους συνειδητά απαισιόδοξους ανθρώπους αλλά όχι εκείνους που παραδίνονται στη μιζέρια τους. Εκτιμά κι όσους υπήρξαν έμμεσοι δάσκαλοι στη ζωή του με την τέχνη και τη σκέψη τους. Όπως ο Ελύτης με μια φράση του. Όπως ο Αγγελάκας με τα τραγούδια του. Γλυκά, χωρίς εκπτώσεις. Αυτό θα ήθελε να κάνει και ο ίδιος σε ό, τι αφορά τη δουλειά του. Να μείνει σταθερός στις αξίες και την αισθητική του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν θα τα έχει πια καταφέρει, το δικό μου χέρι, βέβαιο γαρ, θα βρίσκεται ακόμη στη φωτιά.
* Δημοσιεύθηκε στο Pepper magazine #9, Ιούνιος 2011
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου