Έξω δεν χιονίζει. Μόνο με φύλλα γέμισαν οι δρόμοι. Κίτρινα και πλατιά, σαν να ‘ναι φθινόπωρο. Σε λίγες μέρες θα αλλάξει ο χρόνος και δεν είδα ούτε μια λευκή νιφάδα. Στεναχωριέμαι. Νομίζω φαίνεται στο χαμόγελό μου που άλλαξε καμπύλη και κοιτάζει προς τα κάτω. Γι’ αυτό σταματούν οι άνθρωποι μπροστά μου και με καρφώνουν με το βλέμμα τους. Πώς είναι δυνατόν να είναι θλιμμένη μέσα στις γιορτές, αυτό θα σκέφτονται. Δε με νοιάζει όμως. Προχθές μόνο με πείραξε που μια κυρία με σημάδευε με το δάχτυλό της και τραβούσε δυο φίλες της από τα μανίκια για να με δείξει και σε αυτές. Έκαναν μια γκριμάτσα, σαν να αηδίασαν από μια ξινισμένη μυρωδιά και άλλαξαν δρόμο. Ακόμα το θυμάμαι αλλά θα μου περάσει. Θα γίνω πιο δυνατός άνθρωπος.
Έχω δίπλα μου ένα κηροπήγιο με εφτά χρυσά κεριά, δυο κόκκινες μπάλες με ασημόσκονη και ένα κουκουνάρι. Καμιά φορά, όταν βαριέμαι πολύ, κάθομαι και τα μετράω. Εφτά και δύο και ένα κάνουν δέκα. Μετά αφαιρώ, μετά πολλαπλασιάζω. Κι όταν θέλω να κοιμηθώ κάνω το ίδιο. Είναι λίγο άβολα επάνω στη συρταριέρα αλλά αυτή είναι η θέση μου και θα είναι γρουσουζιά να την αλλάξω. Το άκουσα που το έλεγαν δυο κοπέλες που καθάριζαν τα τζάμια. Έλεγαν πως αν μετακινήσεις τις κούκλες σε άλλη μεριά της βιτρίνας δεν πουλιούνται τα ρούχα που φοράνε, έτσι είχαν προσέξει πως γίνεται. Τρόμαξα τότε, μπορεί και να ανατρίχιασα από την κορφή μου ως τα νύχια και είπα να μείνω εδώ για πάντα.
Τώρα που σκέφτομαι ότι με είπαν κούκλα, νιώθω καλύτερα. Η καμπύλη στα χείλη μου στράφηκε προς τον ουρανό. Να και η πρώτη νιφάδα, πέφτει.
Καληνύχτα.
*Δημοσιεύθηκε στο Pepper Magazine #13, Δεκέμβρης 2011
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου