Στο παραμύθι που ακολουθεί, ο Γιώργος και ο Τίμης, δυο φίλοι από τη Θεσσαλονίκη, αποφασίζουν στα είκοσί τους χρόνια να δημιουργήσουν μια μπάντα. Της δίνουν το όνομα «Plastic Flowers» και ξεκινούν συνεργασία με την πορτογαλική εταιρεία «Cakes and Tapes». Το συγκρότημα κυκλοφορεί τα ατμοσφαιρικά του κομμάτια με τη στήριξή της ενώ λίγο αργότερα καταλήγει σε ένα σόλο project του Γιώργου. Τώρα πια, το ανανεωμένο και πιο συμπαγές σχήμα περιμένει την κυκλοφορία του δεύτερου υλικού του και τις live εμφανίσεις του χειμώνα.
Μια φορά κι ένα καιρό, η εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου για καλλιτεχνική έκφραση οδηγούσε στη δημιουργία. Για το καλό όλων μας, αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει. Ακόμη και τώρα, ακόμη και στη Θεσσαλονίκη. Τουλάχιστον, το παράδειγμα του Γιώργου Σαμαρά αυτό αποδεικνύει. Ο φοιτητής της Γερμανικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου ασχολείται με τη μουσική εδώ και τρία χρόνια, δηλώνει αυτοδίδακτος και τον Απρίλη του 2010 ίδρυσε τους «Plastic Flowers», μαζί με τον καλό του φίλο, Τίμη Χαρίση.
«Το σχήμα γεννήθηκε επίσημα στην Αγγλία όταν πήγα να συναντήσω τον Τίμη στο Μπέρμινχαμ, όπου και σπούδαζε. Το συζητήσαμε και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ηχογραφήσεις, ο δίσκος ήταν ήδη στο μυαλό μας. Ήξερα ότι αυτό που ήθελα ήταν να φτιάξω μια ορχηστρική μπάντα, έχοντας προσανατολισμό από την ηλεκτρονική μουσική που άκουγα πολύ αλλά και από κλασικές επιρροές».
Χρειάστηκαν μερικοί μήνες για να ηχογραφήσουν μόνοι τους τα έξι αγγλόφωνα κομμάτια που συμπεριλαμβάνονται στην πρώτη τους δουλειά, στο παρθενικό «Meltdown». Συνθέσεις με τίτλους που γαργαλούν τη φαντασία, όπως «Delicious Timebomb», «Japanese Vegetables» και «Town Monsters» ήταν πανέτοιμες να επικοινωνηθούν το καλοκαίρι του 2010. Σύντομα, η πορτογαλική εταιρεία «Cakes and Tapes» ανέλαβε την προώθηση του διδύμου και την κυκλοφορία των τραγουδιών με τη μορφή της παλιάς γνώριμης και αγαπημένης κασέτας.
«Για μένα, η συνεργασία με τη συγκεκριμένη εταιρεία ήταν σωτήρια. Έκανε τα απαραίτητα για να αρχίσει να γίνεται η μπάντα γνωστή σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πράγμα που δεν θα μπορούσαν να πετύχουν οι ελληνικές εταιρείες που δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμα στα δεδομένα της Ευρώπης. Η μουσική μας κυκλοφόρησε και δωρεάν στο διαδίκτυο και σε μορφή κασέτας, για όσους αγαπούν την vintage κατάσταση. Καταφέραμε να μπούμε κατά καιρούς σε μεγάλες playlists μαζί με μεγάλα ονόματα της διεθνούς μουσικής βιομηχανίας. Ακόμη και πρόσφατα, συμπεριληφθήκαμε σε αντίστοιχη λίστα της Guardian».
Δύο. Ένα. Τέσσερα «λουλούδια»
Οι «Plastic Flowers» ξεκίνησαν ως ένα αμιγώς recording project, πράγμα που σημαίνει ότι οι συναυλίες δεν υπήρξαν ποτέ ο στόχος τους. Άλλωστε, κάτι τέτοιο φαίνεται και στην εγκεφαλική φύση των κομματιών του «Meltdown». Οι μελαγχολικές ιστορίες που αφηγείται το καθένα και βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες του Γιώργου, γίνονται ευκολότερα αντιληπτές εάν κάποιος προσπαθήσει να τις αφουγκραστεί σε ένα μοναχικό και βραδινό άκουσμα ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους. Ωστόσο, το μικρόβιο των lives εμφανίστηκε γρήγορα στο μυαλό του ως μια επιτακτική ανάγκη και τα χιλιόμετρα που τον χώριζαν από την Αγγλία και τον φίλο του, Τίμη, ήταν ένα συνεχές εμπόδιο.
«Η απόσταση με τον Τίμη ήταν τεράστιο πρόβλημα όταν θέλησα τόσο πολύ να μοιραστώ ζωντανά τη μουσική των ‘’Plastic Flowers’’ και να ηχογραφήσω και νέα κομμάτια που είχα βάλει μπρος. Κάποια στιγμή, η δυσκολία ξεπεράστηκε επειδή οδηγηθήκαμε τελικά στο να το αναλάβω μόνος μου. ‘Έτσι έγινε και ηχογράφησα εγώ ο ίδιος όλα τα όργανα στο νέο, δεύτερο υλικό που πρόκειται να κυκλοφορήσει μετά τον Οκτώβρη». (Το νέο υλικό θα κυκλοφορήσει τελικά στις 21 Μαρτίου)
Μέσα στο καλοκαίρι του 2011, η σύσταση της μπάντας αλλάζει, γίνεται τετραμελής. Ο Γιώργος και τα νέα μέλη της δουλεύουν σκληρά για να βρει ο καθένας τον ακριβή ρόλο του στο σχήμα, για να προσαρμοστούν με επαγγελματισμό στα νέα κομμάτια που θα έχουν να διαχειριστούν σε πολλές εμφανίσεις από εδώ και πέρα.
«Το νέο άλμπουμ ξεκίνησα να το χτίζω από μουσικές επιρροές που είχα από τον Τίμη και είναι ήχος που μπορεί να παρουσιαστεί άνετα σε ένα live. Πρόκειται για ένα bedroom project, ηχογραφημένο και μιξαρισμένο στο υπόγειο και στη σοφίτα του σπιτιού μου. Ο τίτλος του θα είναι ‘’Natural Conspiracy’’ και σαφώς το όνομα έχει να κάνει με την κατάσταση που επικρατεί την τελευταία χρονιά στην Ελλάδα. Υπάρχουν, λοιπόν, και πολιτικά μηνύματα αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως φαίνεται…».
Κοινό υπάρχει (;)
Με τα κομμάτια του «Natural Conspiracy» θα συστηθεί ουσιαστικά το σχήμα στο κοινό της Θεσσαλονίκης και με τον καιρό, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η μία και μοναδική τους συναυλία έως τώρα σε μαγαζί της πόλης έγινε τον περασμένο Γενάρη και δεν πήγε όπως θα ήθελαν. Η πρώτη επαφή κρίθηκε μουδιασμένη. (Ακολούθησε η εμφάνισή τους στο Residents Bar τον Δεκέμβρη)
«Η μουσική μας χρειάζεται συναυλιακές προδιαγραφές, σωστό εξοπλισμό και πολύ ακριβή προετοιμασία από εμάς. Είναι δύσκολος ήχος κι ο κόσμος ήταν διστακτικός, είναι λογικό. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι εμπιστεύομαι το κοινό της Ελλάδας αλλά από εδώ και πέρα θα φανεί αν υπάρχει κοινό για μας εντός συνόρων. Δικός μας στόχος είναι να αποδείξουμε ότι δένουμε αρμονικά κι ότι είμαστε επαγγελματίες με ένα πολύ προσεγμένο performance, παρά το νεαρό της ηλικίας μας».
Ο Γιώργος παραδέχεται ότι δεν έχει συνδέσει τις εμπνεύσεις του με μέρη, με γωνιές, με εικόνες της Θεσσαλονίκης. Είναι η πόλη που γεννήθηκε, σε αυτή ζει και αναπνέει αλλά δεν υπήρξε ποτέ αφορμή για μια μελωδία του.
«Για να είμαι ειλικρινής, αν με κάτι έχω συνδέσει ποτέ τη Θεσσαλονίκη, αυτό είναι η παρακμή. Και αυτό για να αλλάξει, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε όλοι μας. Δεν λέω, ίσως σε παλιότερες εποχές, η ατμόσφαιρά της να ενέπνεε τους καλλιτέχνες μια άλλης γενιάς. Αυτό πάντως που επηρεάζει εμένα είναι οι μουσικές που έχω ακούσει ως τώρα, όλες εκείνες οι επιρροές που έχουν διαμορφώσει το χαρακτήρα μου. Αυτό είναι και το στοίχημα της μπάντας: να πάει τα ερεθίσματά της ένα βήμα παραπέρα, να εκφραστεί μέσα από αυτά και να ωριμάσει, αφήνοντας την υπογραφή της».
Αν σκέφτεται να φύγει και να μείνει μόνιμα κάποια στιγμή στο εξωτερικό; Αυτή είναι μια ερώτηση που οφείλει να κάνει κάθε συνεντευξιαστής που σέβεται τον εαυτό του. Η απάντηση είναι συνήθως καταφατική. Και αυτή τη φορά ήταν. Το παραμύθι, όμως, των «Plastic Flowers» είναι από εκείνα που έχουν αίσιο τέλος, σε όποια έδρα κι αν τα αφηγηθεί κανείς. Είναι από εκείνα που αυτοί ζουν καλά και όλοι οι άλλοι γύρω τους καλύτερα, ποιοτικότερα και με όμορφα ακούσματα για καλημέρες και καληνύχτες.
INFO
- Ambient. Dream Pop. Post Rock. Shoegaze. Electronica. Με αυτά τα ονόματα, θα βρεις περιγραφές για τις μουσικές των «Plastic Flowers» στο διαδίκτυο. Εναλλακτικά, μπορείς απλά να νιώσεις.
- Για το όνομα της μπάντας ευθύνεται η αγάπη του Γιώργου για τους «Radiohead» και συγκεκριμένα, για το κομμάτι «Fake Plastic Trees».
- «The single, White Walls Painted Black, flows with some artful emdroidery and shines exquisitely», έγραψε η Guardian. Άκουσέ το, μαζί ολόκληρο το Meltdown, εδώ.
- Η επίσημη ιστοσελίδα του σχήματος: www.weareplasticflowers.com
*Κείμενο: Κική Μουστακίδου. Δημοσιεύθηκε στο Pepper Magazine #11, Σεπτέμβρης 2011.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου