Γιατί, κύριοι; Γιατί;

Δε θα το κρύψω. Μόλις επέστρεψα χθες το βράδυ σπίτι κι άκουσα τον Αντώνη Σαμαρά να πανηγυρίζει τη νίκη της «μεγάλης» κεντροδεξιάς παράταξης με εκείνη την εκνευριστική φωνή, που παλεύει να φανεί μαχητική, έκλαψα. Με γαλάζιο δάκρυ.

Ένιωσα πάλι την αδυναμία αυτής της χώρας πρώτα να θυμηθεί κι ύστερα να αποφασίσει. Κι ύστερα να καταδικάσει. Δεν μπορώ να τα βάλω με κανένα γαλάζιο και πράσινο στρατόπεδο. Οι στρατιώτες τους εξέφρασαν ξανά, για μία ακόμη φορά, την αφοσίωσή τους. Με τα πόδια τους να είναι κολλημένα στη λάσπη, κατάφεραν να τους εμπιστευτούν τις τύχες τους.

Τους.

Τις δικές τους.

Στο εκλογικό τμήμα, στο οποίο ήμουν γραμματέας σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, 159 άτομα ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Σε μια περιοχή της δυτικής Θεσσαλονίκης. Ο Δ. κλήθηκε να είναι μέλος της εφορευτικής επιτροπής, ήρθε από το πρωί να βοηθήσει κι δεν έφυγε παρά αργά το μεσημέρι. Θα μπορούσε να κάτσει σπίτι του, αλλά ξύπνησε στις επτά το πρωί και ήρθε. Συμπλήρωσε στα χαρτιά την επαγγελματική του κατάσταση: άνεργος. Ένιωσα ότι ήθελε να νιώσει ότι δουλεύει αλλά δεν συνεχίζω με τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η εικόνα του. Κινδυνεύω να πέσω στο λόμπι του λαϊκισμού.

Ήρθαν παππούδες με κατεβασμένα μούτρα και τρεμάμενα χέρια να ρίξουν τη ψήφο τους. Ήρθαν γιαγιάδες που, αφού πίεζαν τον φάκελο μέσα στην κάλπη, χαιρετούσαν κι έλεγαν «άντε, κι ο θεός βοηθός». Χρυσαυγίτες με μαύρα μπλουζάκια και μαύρα γυαλιά έλεγχαν αν τα ψηφοδέλτιά τους είναι εντάξει και φώναζαν έξω από την αίθουσα «αγωνιστικά» συνθήματα. Ο Νεοδημοκράτης επόπτης με το καλοσιδερωμένο πουκάμισο έλεγε συνωμοτικά στον κόσμο γύρω του (αλλά και αρκετά δυνατά, για να τον ακούσουν κι άλλοι) να μην κάνουν καμιά χαζομάρα και δεν στηρίξουν τον Αντώνη επειδή αλλιώς «θα βγει η αριστερά».

Κι ύστερα ήρθε η καταμέτρηση. 

Ήρθαν τα αποτελέσματα. 

Ήρθε η απογοήτευση. 

Ήρθε όμως και κάτι άλλο. 

Και θα είναι εκεί έξω για όποιον το ψάξει από εδώ και πέρα.