Εκλογές θέλαμε. Τι καταλάβαμε;*

Τα πνευματικά δικαιώματα της ερώτησης του τίτλου δεν ανήκουν σε μένα. Είναι μια απορία που εξέφρασε υπάλληλος δημόσιου οργανισμού, μία μέρα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης Μαΐου και ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια γκάριζαν αφηνιασμένα ότι είμαστε ακυβέρνητοι. «Τι μας πείραζε ο Παπαδήμος; Εκλογές θέλαμε. Τι καταλάβαμε; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα. Με ποιο κριτήριο;».

Πολλές ερωτήσεις διατυπωμένες στην ίδια ανάσα, σκέφτηκα. Τόσο ρητορικές, μάλιστα, που καταπίεσα τη διάθεση μου να απαντήσω επειδή το θεώρησα πολύ πιθανό να γυρίσει ο συγχυσμένος δημόσιος υπάλληλος και να μου πει: «σε ρώτησε κανείς;». Χαμογέλασα συμπονετικά μέσα μου, και το ίδιο συμπονετικά γράφω για τον οργισμένο για λάθος λόγους αλλά, σε γενικές γραμμές, ανεκτό και δημόσιο υπάλληλο.

Αφήνω στην άκρη τον Παπαδήμο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας είναι πια στο σκοτάδι κι ο άλλος στο υπερβολικό φως. Πιάνω τη δεύτερη ερώτηση. Αυτό το «τι καταλάβαμε» ενός απορημένου ανθρώπου, που με έκανε για λίγο να σκεφτώ ότι όλα τα υπόλοιπα που βιώνει από την ώρα που ξυπνάει μέχρι την τελευταία καληνύχτα στη γυναίκα του, τα κατανοεί σε ικανοποιητικό βαθμό (ή ακόμα καλύτερα, σε ποσοστό αυτοδυναμίας).

Καταλάβαμε, λοιπόν, ότι όταν ένας λαός βάζει τη βούλησή του σε έναν λευκό φάκελο και τη σφραγίζει για να φτάσει ανέγγιχτη στον προορισμό της, προκαλεί θρεπτική για την σκέψη αναταραχή στην ήδη ταραγμένη κοινωνική του πραγματικότητα. Καταλάβαμε ότι είναι πολύ ωραία τα καφενεία, τώρα που έριξαν και τις τιμές στον ελληνικό, αλλά είναι προτιμότερο να πράττεις σιωπηρά με τη ψήφο σου παρά να χτυπάς τα τραπέζια και να ανεβάζεις πίεση «επειδή είναι όλοι ίδιοι». Τέλος, αγαπητέ δημόσιε και πανελλαδικής εμβέλειας υπάλληλε, αισθανθήκαμε (και το να νιώθεις όταν είσαι άνθρωπος δεν είναι λαϊκισμός, αλλά δικαίωμα και υποχρέωση ταυτόχρονα) τι σημαίνει να στέκεσαι όρθιος σε ένα παραβάν με ευθύνη για το μέλλον.

Αυτή είναι η απάντηση στην καθόλου δικαιολογημένη ερώτηση. (Σ)τα είπα και ξετύλιξα τη δική μου απορία που φύτρωσε με σπόρο τη δική σου. Μια συμβουλή, μόνο, επειδή έτυχε να κρυφακούσω τη μίνι συνομιλία που είχες στα πεταχτά με συναδέλφους, το ίδιο απορημένους με τις αποφάσεις της κάλπης: μη συζητάς για απεργίες διαρκείας σε περίπτωση που, όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, επιχειρήσει να σας κλείσει το «μαγαζί». Δεν συνάδει με τους σηκωμένους από απορία ώμους στο άκουσμα της ακυβερνησίας.

*Κείμενο: Κική Μουστακίδου. Δημοσιεύθηκε στο Pepper Magazine #15, Ιούνης 2012.