Το σαλιγκάρι που ακούει Κ.Βήτα

Κά(ποτε)
όταν όλα θα έχουν τελειώσει
κι όλα θα στάζουν ποίηση από πόνο κι από κόκκαλα βγαλμένη
θα γίνομαι άμορφο κουβάρι στην πιο κοφτερή γωνία του κρεβατιού
αγκαλιά με το ποτισμένο από τη φωνή του Κ.Βήτα δέρμα μου
(ναι, θα μείνω μοναχός στη χρυσή λοφοσειρά)
βλέποντας τα ίδια επεισόδια σε επανάληψη
το χαμόγελο προς τα πάνω
το χαμόγελο προς τα κάτω
κι εκείνο που έμεινε μισό στη μέση, στο μίσος.

Κά(ποτε)
όταν όλα θα έχουν αρχίσει
έτσι όπως πάντοτε αρχίζουν από το κάθε τέλος
(όταν δεν υπάρχεις εσύ, υπάρχει η απώλεια)
θα γίνομαι σαλιγκάρι σε ένα δρόμο εκκίνησης
παλεύοντας για κάθε χιλιοστό μακριά
πολύ μακριά
βαθιές ανάσες μακριά
από ό,τι (...)