Και εκείνο το κορίτσι, με τα μάτια στο χρώμα της βρεγμένης γης, άνοιξε τη καρδιά της στο πεζούλι όπου στάθηκε. Βρήκε ποιος έφταιγε. Τα χρόνια πίσω από την κλειδαρότρυπα έκαναν το βλέμμα της πιο σκούρο και θαμπό. Κι η χαραμάδα φως, αυτή που μόνο έβλεπε διπλωμένη στη γωνία, δεν ήταν ελπίδα. Το φως εκείνες τις φορές δεν έμοιαζε με ελπίδα αλλά με αέναο πανικό.
Μάτια σαν βρεγμένη γη από τα δάκρυα. Σε μια γωνία. Με σβηστό το φως. Πίσω από την κλειδαρότρυπα. Κλειστοφοβική. Αυτή κι η χαραμάδα της.
2 σκέψεις:
Αν πω ότι μου αρέσει(όντως, μου αρέσει) , θα ισχύσει άραγε εκείνο το "πνεύμα αντιλογίας, όπως πάντα"; Αν ναι, πρέπει να αποφεύγω τα σχόλια, γενικώς. Αν όχι, πρέπει να αποφεύγω μόνο τα αρνητικά σχόλια. Κάνε την αυτοκριτική σου και απάντησέ μου, για να κανονίσω κι εγώ ο κακομοίρης τη στάση μου.
Εκανα σύσκεψη με τον εαυτό μου και αποφάσισα..Θα δέχομαι και τα θετικά και τα αρνητικά, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στα πρώτα :-).
Δημοσίευση σχολίου