Σκότωσέ τους γλυκά (2012)

*της Κικής Μουστακίδου 

Με μια αρχική σκηνή που θα μπορούσε να είναι φινάλε και το αντίστροφο, η τρίτη ταινία του Άντριου Ντόμινικ προσφέρει δυνατές στιγμές που δυσκολεύονται να «δέσουν» σε ένα τελικό, εξίσου δυνατό σύνολο. Ξεκάθαρα πολιτικό και αλληγορικό, το φιλμ που διαγωνίστηκε για τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ των Καννών, φέρνει σε αντιπαραβολή την αμερικανική οικονομία που βρίσκεται υπό κατάρρευση  με τη δράση του υποκόσμου που εξακολουθεί να απολαμβάνει τη δική της άνθηση, μέσα σε ένα καθεστώς επικράτησης του μεγάλου ψαριού και πίστης στο χρήμα.

Ο Τζάκι Κόγκαν (Μπραντ Πιτ) είναι ένας επαγγελματίας μπράβος που αναλαμβάνει να εντοπίσει και να σκοτώσει τους δράστες που λήστεψαν ένα παιχνίδι πόκερ, το οποίο διεξαγόταν υπό την προστασία της Μαφίας. Αυτή είναι με μια φράση η σύνοψη της ταινίας που θα βάδιζε στα βαρετά χνάρια του άφθονου αίματος αν δεν συνοδευόταν από αποσπάσματα προεκλογικών ομιλιών του Ομπάμα. Εύστοχη επιλογή ως σχόλιο επάνω στο αμερικανικό όνειρο που έχει πια πεθάνει αλλά εξυπηρετεί να μοιάζει ζωντανό, την ίδια στιγμή που ένας πληρωμένος δολοφόνος συνηθίζει να κάνει ό, τι και οι κυβερνήσεις της χώρας του: να σκοτώνει γλυκά. Το casting της ταινίας είναι εξαιρετικό, όπως και η φωτογραφία της, συλλαμβάνοντας με ειλικρίνεια τα κάδρα της εξαθλίωσης ενός κράτους που αρέσκεται να είναι γνωστό για τα φώτα και τη λάμψη του.  Ωστόσο, πέφτει στην παγίδα της «κοιλιάς» περίπου στη μέση της διάρκειάς της, κατά την έλευση ενός βοηθού εκτελεστή και από εκεί και έπειτα, το μόνο αξιομνημόνευτο είναι η τελευταία ατάκα του Μπραντ Πιτ: «Η Αμερική δεν είναι χώρα, είναι μπίζνες».  

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Φιλμ Νουάρ», 01.11.2012