Η βία στις 2.45

«Με χτύπησε στις 2.45». Έφερα τα δάχτυλά μου στο κεφάλι. Χώρισα τα μαλλιά σε δυο μαύρα ποτάμια, το ένα να ακουμπά το δεξιό μου ώμο, το άλλο τον αριστερό. Τα ένωσα σε ένα χείμαρρο κάτω από το λαιμό μου. Στενός φιόγκος από σκληρές τρίχες. Σήκωσα το ακουστικό. Τηλεφώνησα στους όλους μου. Κανείς δεν είχε να μου πει μια ευχάριστη ιστορία. Έκοψα το καλώδιο και έμεινα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Με το ένα χέρι χτένιζα τα μαύρα ποτάμια και με το άλλο πάσχιζα να πιάσω το είδωλο του ματιού μου στο βρεγμένο τζάμι. Δεν μπόρεσα. Μόνο χτυπούσα τα νύχια μου στη λεία επιφάνεια κι ακουγόταν ένας θόρυβος σαν φρένο της τελευταίας στιγμής.

«Συνέχισε να με χτυπά δίχως έλεος». Κοίταξα κάτω στο δρόμο. Είδα στρατιώτες να προστατεύουν ένα πτώμα από την ίδια του τη σήψη. Ένιωθαν περηφάνια, έκαναν το καθήκον τους. Ήθελα να φωνάξω, να τους πω ότι αν δεν το αφήσουν να βρωμίσει, δε θα καταλάβουν ποτέ πόσο σάπιο γεννήθηκε. Φοβήθηκα. Η πραγματικότητα εξακολουθούσε να μου ρίχνει τσιμπιές στο μυαλό κι εκείνοι ήταν υπνωτισμένοι από μια φαντασίωση που τους χάιδευε το μάγουλο και τον κώλο.

«Θα με χτυπά για πάντα, αν δεν τον/την/το σταματήσω». Άνοιξα το παράθυρο. Στάθηκα στο χείλος της τρύπας που ‘χα για μπαλκόνι. Περίμενα να ευθυγραμμιστεί το άνοιγμα του σώματός μου με την υπόσταση του πτώματος. Πήδηξα. Το διέλυσα, διαλύθηκα κι εγώ μαζί του.

Ήρθε η σήψη και για τους δυο μας.

Μάντεψε ποια αποσύνθεση βρώμισε λιγότερο.

*Κείμενο με αφορμή την παράσταση «Με χτύπησε στις 2.45», που παρουσιάστηκε από την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» στο δημοτικό θέατρο «'Ανετον», στο πλαίσιο των 47ων Δημητρίων (23 - 25 Οκτωβρίου 2012). Ένα έργο επικεντρωμένο στην κακοποίηση των γυναικών και την ενδοοικογενειακή βία, που εγείρει συζητήσεις για κάθε μορφή βίας. Ακόμη και από εκείνη που προέρχεται από τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας προσώπων που κανένα ρόλο δεν έχουν πια στο κάδρο της Θεσσαλονίκης του 2012.