Ξερό κεφάλι.

Πώς να στο εξηγήσω;

Όσο εσύ λαξεύεις με το σώμα σου το διθέσιο καναπέ για να νιώθεις προστατευμένος στο καλούπι σου, κάποιοι άλλοι αγκαλιάζουν τα χαρτόκουτα που ‘χουν για σπίτια για να μη τα λιώσει η βροχή.

Όσο εσύ τρως ένα ολόκληρο ψωμί στην καθισιά για να διασκεδάσεις την πείνα στο στομάχι σου που εξακολουθεί να γουργουρίζει δυσοίωνα για τα ασχημότερα που έρχονται, κάποιοι άλλοι τρέφονται με ψίχουλα χωρίς να είναι περιστέρια.

Όσο εσύ, φύσει δουλοπρεπής, δε διαμαρτύρεσαι που η σύνταξή σου αργεί δέκα μέρες να φανεί στο λογαριασμό σου, κάποιοι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να εξηγήσουν στο 5χρονο παιδί τους για ποιο λόγο δεν υπάρχει γάλα στο ψυγείο.

Όσο εσύ κατηγορείς τη νεολαία ότι φταίει για τα δεινά της χώρας επειδή δεν κάνει βήμα χωρίς κινητό και ίντερνετ, κάποιοι άλλοι αυτοοργανώνονται, στήνουν δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και ψάχνουν δρόμους να περιθωριοποιήσουν τη μιζέρια.

Όσο εσύ συμβουλεύεις το είδωλο του Αντώνη Σαμαρά να διατάξει την αστυνομία να σπάσει τα κεφάλια κάθε λογής απεργών και αντιφρονούντων, κάποιοι άλλοι που αγαπούν την ελευθερία, τη διεκδικούν σαν παθιασμένοι έφηβοι.

Όσο εσύ ηδονίζεσαι με την ανάπτυξη που προβλέπει το φωτεινό κουτί που ‘χεις όλη τη μέρα ανοιχτό απέναντί σου, κάποιοι άλλοι είναι αναγκασμένοι να ζουν την απουσία της καθημερινά με τον πιο σκληρό τρόπο.

Πώς να στο εξηγήσω;

Όσο εσύ κοιμάσαι, κάποιοι άλλοι ΖΟΥΝ τον χειρότερο εφιάλτη σου.