Κύκλου τέλος.

Πριν από μερικές μέρες πήρα το πτυχίο μου. Μέσα σε μια ώρα τελείωσαν πέντε χρόνια. Ο τόπος γέμισε φωτογραφικά φλας, ευχές, καλοσιδερωμένα πουκάμισα και αρωματισμένα υφάσματα. Υπογράψαμε το Χαρτί και δίπλα στεκόταν το Ευαγγέλιο. Ορκιστήκαμε σε ένα θεό ζητώντας του να είναι «εν τω βίω βοηθός», αλλά κατά βάθος παρακαλώντας να γυρίσει το χρόνο πίσω. Καθηγητές και Πρυτάνεις μίλησαν με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Τις ήξερα και μπορούσα να φιλτράρω τα λόγια τους. Σε έναν αξιοκρατικά καμωμένο κόσμο κάτι τέτοιο θα ήταν σημαντικότερο από ένα πτυχίο δημοσιογραφίας και η Ανθή Σαλαγκούδη δεν θα έκανε εκπομπή στην ΕΡΤ. 

Δεν έχω ξέφρενες και μεθυσμένες μνήμες από τη φοιτητική ζωή μου αλλά δε λυπάμαι. Χαίρομαι που η σχολή στάθηκε η αφορμή για να προσδιορίσω τη σχέση μου με το χαρτί και τη μυρωδιά του. Μια σχέση συγκρατημένου πάθους. Ήμουν φοιτήτρια όταν, πίνοντας ένα φυσικό χυμό στα γραφεία των «Διαδρομών» και κοιτώντας μια τον πίνακα στον τοίχο απέναντι και μια τα δάχτυλα της Ξανθιάς με το άσπρο πουκάμισο να οργώνουν το πληκτρολόγιο, συνειδητοποίησα ότι εκεί θα μπορούσα να ανήκω. 

Και τα χρόνια πέρασαν. Έμαθα πολλά και άφησα να γλιστρήσουν από την προσοχή μου και άλλα, πολύ περισσότερα. Κυρίως, κατάφερα να ξεχειλώσω τους ορίζοντες μου και αυτό είναι το πιο βαθύ, το πιο σπουδαίο. Έτσι θα πηγαίνει από δω και πέρα, σχεδόν αυτόματα. Με αυτόν τον τρόπο θα πορεύομαι, ακόμη και όταν δυσκολεύομαι να γράψω, όπως τώρα με το άσπρο χαρτί να γίνεται καθρέφτης όπου βλέπω μόνο το πρόσωπό μου, που λέει και η Καραπάνου στον Υπνοβάτη της. 

Υ.Γ: Ο καφές στα γνώριμα μέρη ήταν για ένα ψίχουλο από εκείνη την οικεία ενέργεια που μου έδινε την ώθηση να τερματίσω τη σχολή σαν έναν κύκλο που καιρός του ήταν να κλείσει. 

«Ο νεκρός θ' ανυψωθεί από την πηγή».  

Κ. Βήτα