Τη
μέρα που ήρθα και σε βρήκα τα μάτια σου ήταν καρφωμένα στα χαλίκια.
Έψαχνες
ανάμεσά τους να βρεις σφηνωμένες τις λέξεις που δεν μπορούσες να πεις.
Ένα
πετραδάκι γλίστρησε στο παπούτσι μου, το ανεπαίσθητό μου «αχ» σήκωσε το βλέμμα
σου και τινάχτηκες να με προστρέξεις.
«Όλα καλά» σου είπα, «θέλω να είσαι καλά»
μου είπες και εκεί που το φεγγάρι τόνιζε την περισπωμένη των χειλιών σου, τα
σφάλισες με οξεία αναταραχή και μ’ άφησες με ένα χαρτί στη χούφτα.
Το άσπρο
σύννεφο που άφησε πίσω το απότομο φευγιό σου, με εμπόδιζε να διαβάσω καθαρά το
γράμμα που κι εκείνο άφησες πίσω και έτσι γύρισα στο κρεβάτι μας, πίσω κι εγώ,
να σε περιμένω για να σου φωνάξω με θυμό που πάλι ξέχασες ότι είμαι αλλεργική
στην σκόνη.
Εργασία #1
1 σκέψεις:
Η σκόνη είναι το μόνο που αφήνει πίσω του ο χρόνος...Ούτε μνήμες, ούτε συναισθήματα...Άλλο τίποτα.
Δημοσίευση σχολίου