Οι άνθρωποι έχουν αλλεργία στις καταλήξεις. Μην πεις «ζωούλα», ούτε «σπιτάκι», ούτε «αμαξάκι». Φόβος και τρόμος έγινε μια -ούλα και ένα –άκι. Τόσα πράγματα μπορεί να παίζουν πόκερ μέσα στο μυαλό σου, κι όμως υπάρχουν κάποιοι τύποι που θέλουν να αφισοκολλήσουν στην κεφάλα τους ότι δήθεν διαφέρουν από την υπόλοιπη αγέλη.
Αυτοί δεν έχουν ακούσει ποτέ στην ζωή τους για καμία –ούλα και για κανένα –άκι. Μάλλον όχι στη ζωή τους. Καλύτερα να πούμε στη ζωάρα τους…Είναι αυτές οι γνωστές άγνωστες φάτσες που βλέπουν έναν κόσμο να καίγεται και δεν τους καίγεται καρφί. Εκείνοι που αναπνέουν για έναν υπερθετικό βαθμό που δεν τους αξίζει.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το μικρό πρέπει να τρομάζει, και να σοκάρει, και να απελπίζει. Οτιδήποτε μικρό. Για μένα η –ούλα και το –άκι είναι καταλήξεις που με αγκαλιάζουν. Τελειώματα που μου προσφέρουν σιγουριά χωρίς πλήξη. Αγάπη χωρίς δέσμευση. Αλήθεια χωρίς φούμαρα και αρώματα.
Γιατί ο μικρόκοσμος μόνο μπορεί να υπάρχει. Για μεγαλόκοσμο ποτέ δεν πήρε το αυτί μου. Μικρό και κόσμος, ένα συνθετικό που στενεύει και ένα που ανοίγει διάπλατα παράθυρα. Μπορείς να τα πεις και στενά παράθυρα. Τουλάχιστον όμως παράθυρα που υπάρχουν, ακόμα και αν χάσεις την πόρτα.
2 σκέψεις:
Όντως χωρίς πλήξη;
Μιλώντας για συνθετικά, η πλήξη μπορεί να γίνει πάντοτε κατάπληξη...
Δημοσίευση σχολίου