Ψάχνω εδώ και μέρες εικόνες και καρέ στους δρόμους της πόλης που να εκβιάζουν την φαντασία μου. Δεν βρίσκω, δεν βοηθάει και ο καιρός. Τέλη Δεκέμβρη και αρχές Γενάρη με γυαλιά ηλίου και εκείνο το τζάκετ που πήρες με σκοπό να το φορέσεις την άνοιξη. Μόνο οι σταγόνες της βροχής μπορούν να χορεύουν, να σκηνοθετούν τις σκέψεις. Αυτές να χορεύουν πάνω στα σκονισμένα μαύρα κάγκελα και μαζί τους να χορεύουν και οι σκέψεις τους. Κι άμα κάνεις να τις κοιτάξεις πιο προσεκτικά, αντανακλούν χρώματα και εσύ τα απορροφάς. Δοκίμασες ποτέ να ρουφήξεις χρώματα; Πολύ θα το θέλα... Να έβρισκα ένα καλαμάκι, σαν ουράνιο τόξο, να έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και να γέμιζαν τα σωθικά μου μωβ και μπλε και χρυσαφί ποτάμια χρώματα.
Θέλω να νιώσω τα πόδια μου βουτηγμένα στην λάσπη. Και να σχηματίσω με τις βρώμικες σόλες της μπότας μου την λέξη ''ελπίδα'' σε μια ατέλειωτη επιφάνεια από πάγο. Η λάσπη να ακουμπάει τον πάγο, ο πάγος να μην λιώνει...Και μετά η λάσπη να μένει συμπαγής και μετά ο πάγος να γίνεται το ιδανικότερο λευκό φόντο για μια λέξη που πρέπει να μας γίνει συνήθεια. Από εκείνες τις συνήθειες που δεν τις νιώθεις σαν βραχνά, αλλά από τις άλλες που δεν σου βαστάει η καρδιά να τις ξεχάσεις.
Μόνο ο δρόμος που με γυρνάει σπίτι μου με κάνει πια να σκέφτομαι, σε όποιον βαθμό πλέον κι αν γίνεται αυτό. Δεν είναι από εκείνα τα μονοπάτια που ρίχνεις σπόρους ή γλυκά για να θυμάσαι τον δρόμο της επιστροφής. Σε αυτόν πρέπει να αμολήσεις ενα δυο σκισμένα λαχιστένια παπούτσια και γαριασμένα από τον καιρό και το καυσαέριο κηδειόχαρτα. Να πετάς κόκκαλα για να ξορκίζεις τα σκυλιά που ξαπλώνουν σαν νεκρά σε ένα πάλαι ποτέ νεκρό επίσης καπνομάγαζο και να ξεριζώνεις από τα αυτιά τα ακουστικά σου γιατί στο σκοτάδι μπορεί να μην σου κάνει συντροφιά μόνο ο αέρας.
Για το 2010 λοιπόν, θα ευχηθώ Φαντασία. Κι αν αργήσει, φάτε...
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου