Κι ας είχα, κι ας ήμουν, κι ας που...

«Στην γειτονιά μου την παλιά», 

είχα μια φίλη. Που ονειρευόταν από μικρή να γίνει δικηγόρος, όπως ο μπαμπάς της. Την φανταζόμουν πάντοτε χωμένη μαζί του μέσα σε αραχνιασμένους τόμους της καθαρεύουσας και κάτω από εκείνες τις λάμπες με το έντονο και διαπεραστικό φως, που πηγαίνουν και πέρα και δώθε. Και μετά η Χ., ξέχασε τα όνειρα που έκανε από μικρή και μεταμορφώθηκε σε μεγάλη, σκεφτόταν σαν μεγάλη, αποφάσιζε σαν μεγάλη. Και διάλεξε να γίνει στρατιωτικός, ή μάλλον στρατιωτική ψυχολόγος, όποια κι αν είναι η διαφορά. Γιατί «εκεί είναι το πολύ το χρήμα», έτσι τολμούσε και φώναζε, χωρίς να χαμηλώνει τα μάτια από ντροπή. Η Μεγάλη Χ. και η Μεγάλη ζωή.

«Στην γειτονιά μου την παλιά», 

είχα μια φίλη. Που ήθελε πάντοτε να είναι αρχηγός, κι ας μην κατάφερα ποτέ να μάθω για ποιον λόγο. Που τρυπούσε με μανία τα πανιά από τα καρότσια μας, εκείνα τα καλάθια πανω σε τέσσερις τροχούς με μια πλαστική και άσχημη κούκλα για φορτίο. Την κούκλα που παρίστανε το μωρό για τα μωρά που παρίσταναν τις μανάδες. Και σηκωνόταν στις μύτες και έλεγε πως αυτή «ποτέ, μα ποτέ δεν θα κλειστεί ανάμεσα σε μια κουζίνα, τέσσερις τοίχους και έξι επτά πακέτα μακαρόνια, έτσι για περίσσευμα». Και μετά η Ε., ξέχασε τους λόγους που έβγαζε μικρή απο το αριστοκρατικό της περβάζι και μεταμορφώθηκε σε μεγάλη, σκεφτόταν σαν μεγάλη, αποφάσιζε σαν μεγάλη. Για την ακρίβεια δεν αποφάσισε τίποτα, αποφάσισε για εκείνη ένα πραγματικό μωρό σε ένα τεραστίων διαστάσεων πραγματικό καρότσι κι ένα πραγματικό τσουβάλι με υποχρεώσεις. Και κλείστηκε σε μια κουζίνα που όλως περιέργως είχε τρεις και όχι τέσσερις τοίχους. Και πολλά, πολλά πακέτα μακαρόνια, προσφορά από τα κουπόνια του αγαπημένου της σούπερμαρκετ, εκείνου «με τις πραγματικά ασύλληπτες τιμές».

«Στην γειτονιά μου την παλιά», 

είχα κι εμένα. Που ξέχασα ότι ήμουν μικρή και μεταμορφώθηκα σε μεγάλη, σκεφτόμουν σαν μεγάλη, αποφάσιζα σαν μεγάλη. Στην γειτονιά μου την παλιά έχω και μένα. Πάλι. Που μεταμορφώνομαι σε μεγάλη και σκέφτομαι σαν μεγάλη και αποφασίζω σαν μεγάλη. Μόνο που τρομάζω σαν μικρή. Και τρομάζω πραγματικά. Πιο πραγματικά δεν γίνεται.