Ηταν πέντε γυναίκες πάνω σε έναν κόκκινο, δερμάτινο καναπέ. Μία από αυτές, ήμουν κι εγώ. Νόμισα προς στιγμήν πως ο πραγματικός λόγος της επίσκεψής μου φάνηκε στα μάτια μου. Εκανα λάθος που τα έριξα στο πάτωμα, κανείς δε με πρόσεχε. Πήρα να συμπληρώσω μια φόρμα ενημέρωσης. Την έδωσε στα χέρια μου μια γλάστρα με ταγιέρ που στεκόταν δίπλα σε μια γλάστρα με ορχιδέες. Επνιξα ένα γελιο.. Ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται για επαγγελματικό μακιγιάζ και τα προϊόντα του την ώρα που αύριο ίσως να μην έχει επάγγελμα ο ίδιος;
Στον έκτο όροφο του εμπορικού κέντρου δεν είχε σήμα. Το κινητό μου θα δεχόταν και θα έκανε μόνο επείγουσες κλήσεις. Δεν είχα καμιά διέξοδο προς τον πραγματικό κόσμο και δεν μπορούσα να ακούσω αγαπημένη μουσική από τα ακουστικά μου. Μία από τις κοκέτες που κυκλοφορούσε στους κατάλευκους διαδρόμους ήρθε και μας φώναξε να την ακολουθήσουμε σε μία ακόμη πιο κατάλευκη αίθουσα. Το λευκό πάντα με τρόμαζε.. Μου θύμιζε τρελούς και τρελαμένους.
Ο μέικ απ άρτιστ μιλούσε για τις σκιές, τα γκλίτερ και τα ρουζ, προσπαθώντας να κρύψει τη θηλυκή του φύση. Η γυναίκα με τα άσπρα ρούχα και τα κόκκινα αξεσουάρ προσπαθούσε να γίνει κομμάτι ενός κόσμου στον οποίο δεν άνηκε ούτε θα ανήκει ποτέ της. Εκανε ερωτήσεις για την «πούδρα που βάζει το πρωί στο σπίτι τσατ πατ» και για το «αν τα καλλυντικά έχουν διάρκεια ζωής». Επνιξα κι άλλο γέλιο βεβαιώνοντας τις δολοφονικές μου διαθέσεις πάση φύσεως.
Η μυρωδιά του επαγγελματικού μακιγιάζ, της επαγγελματικής αποξένωσης, του επαγγελματικού παράλληλου σύμπαντος με ξεπερνούσε. Επρεπε να φύγω κι όμως η διαστροφή του να βρίσκομαι σε ένα χώρο που δεν θα ξαναβρεθώ ποτέ για να ζήσω μερικές στιγμές που θα με σπρώξουν να γράψω, με έκανε να παραμείνω. Μόνο το μακιγιάζ - δώρο μετά το τέλος της ενημέρωσης δεν μπόρεσα να αντέξω. Οι βιωματικές εμπειρίες έχουν κι ένα όριο σε αντίθεση με τον υπέρμετρα υλιστικό μας κόσμο.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου