Εχει την τάση να επιπλέει. Εχει μια κλίση στην επιφάνεια. Είναι η Γυναίκα Σημαδούρα. Πορτοκαλί και ανθεκτική σε όλες τις συνθήκες. Σαν βράχος μες τη θάλασσα. Σαν βράχος ελαφρύς και αβύθιστος. Ορατή από όλους. Φαινομενικά. Μια στάση σε ό, τι απέραντο και υδάτινο. Ξεκουράζει όσους ασθμαίνουν. Κουράστηκε να ξεκουράζει τις αγύμναστες ανάσες. Κι όμως, το κάνει. Κι όμως, δεν μπορεί να μην το κάνει. Είναι καρφωμένη. Σαν χτισμένη με μπετόν στον βυθό της. Ορισμένη αιώνια να δηλώνει τις αποστάσεις κι η ίδια τόσο αποστασιοποιημένη. Η ίδια της τόσο ίδια. Η Γυναίκα Σημαδούρα που δεν θα μουλιάσει ποτέ την ταυτότητά της στην αλμύρα που καίει τις πληγές. Η Γυναίκα που θα παραμείνει Γυναίκα και η Σημαδούρα που θα παραμείνει Σημαδούρα. Κι ύστερα, και τα δυο μαζί. Την δένουν αρμονικά στον πάτο της γλιστερής πέτρας που ψάχνει να ταϊστεί με αίμα. Την δένουν χωρίς επίρρημα και την απορροφούν.
Γύρω της πάντα ένας κολιός που παριστάνει τον ψόφιο. Γύρω της πάντοτε ο Ψόφιος Κολιός. Λιπαρό ψάρι, λένε. Με λύπες πολλές και άλλες τόσες ματαιώσεις. Τη βλέπει παγιδευμένη σε ένα θαλασσινό τετράγωνο και δεν κάνει τίποτα για να τη σώσει. Θέλει. Τη θέλει αλλά φοβάται. Τι θα πει ο Αύγουστος που τον κρεμά στα στόματα του κόσμου. Εκείνη κρατιέται καμιά φορά από τα λέπια του κι ελπίζει. Ονειρεύεται πως ξεκολλά από το βάθος της καρφιτσωμένη στην ουρά του. Μόνο που κρατάει λίγο το όνειρο. Εκείνος το κάνει εφιάλτη. Παριστάνει τον ψόφιο. Ξανά και ξανά. Ανύποπτα. Ετσι είναι πιο ασφαλής, νομίζει. Ετσι δεν χάνει τίποτα. Μπορεί να μην κερδίζει αλλά τουλάχιστον δεν χάνει. Δεν είναι κάθε πράγμα στον καιρό του. Ο καιρός είναι που ορίζει τα πράγματα.
* Κι η Γυναίκα Σημαδούρα είχε κάποτε διαβάσει ότι «στον έρωτα και στη θάλασσα πρέπει να βουτάς με το κεφάλι». Δεν το πίστεψε ποτέ. Αλλωστε, δεν είναι ικανή να βουτά. Μόνο να επιπλέει. Δεν έχει και κεφάλι. Το έκοψε για να μην αισθάνεται βαριά. Τώρα πια, αγαπά πολύ τον εαυτό της.
2 σκέψεις:
ιδιαιτερη σκεψη, εξαιρετικη αποτυπωση!
Σ'ευχαριστώ..:-)
Δημοσίευση σχολίου