«Θα πάω στο νοσοκομείο να μου ξύσουν την πληγή. Άλλος λέει είναι από ζώο, άλλος λέει είναι αλλεργία. Βαρέθηκα πια, πάνε δέκα μήνες τώρα». Η κυρία με το υπερβολικά αγαθό στόμα και τα υπεραστικά ντεσιμπέλ κάθισε πίσω μου. Είχε μια κρυφή πληγή. Φρόντιζε να την κρύβει ακόμη περισσότερο κάτω από τα συνθετικά της ρούχα και να τη φανερώνει μέσα από τα λόγια της. Και ποιος δεν απολαμβάνει να γίνεται αντιθετικός για να συναρπάζει πρώτα – πρώτα και μόνο τον εαυτό του;
Θα την ανακουφίσει, έλεγε. Μια επίσκεψη στο νοσοκομείο θα την ανακούφιζε. Ηταν σαν να μοιραζόταν με ολόκληρο λεωφορείο την πληγή της. Κανείς δεν γύρισε να την κοιτάξει. Κανείς δεν γύρισε να ψάξει να βρει τα σημάδια της κάτω από αδιαφανή υφάσματα. Μάταιος ο κόπος. Οι άνθρωποι δεν αντέχουν άλλες πληγές. Δεν υποφέρουν ούτε τις δικές τους, ούτε των άλλων.
Είναι τόσο ξεπερασμένο να πονάς. Ο κόσμος έχει απευαισθητοποιηθεί στον πόνο του άλλου. Ιδίως οι εσωτερικές πληγές είναι εκείνες που προκαλούν χασμουρητά. Οσες δεν μπορούν να «ξυθούν» σε κανένα νοσοκομείο και δεν προέρχονται από ζώο ή αλλεργία. Για όσες ευθύνεται ένα κατακερματισμένο παρελθόν και είναι σύγχρονα υποχρεωμένες να θάβονται σε ένα νέο παρελθόν. Να εξαφανίζονται σε έναν επινοημένο χωροχρόνο αρκεί να μην αγγίζουν ονειροπαγίδες του παρόντος και του μέλλοντος.
Οι συνεπιβάτες της πληγωμένης, συνθετικής κυρίας με το υπερβολικά αγαθό στόμα και τα υπεραστικά ντεσιμπέλ κοιμήθηκαν. Παραδομένοι στο χασμουρητό τους. Η φωνή της κοπέλας που ξέρει να αναγγέλει μόνο τις επόμενες στάσεις ακούστηκε να λέει: «Αλήθεια». Η κυρία πάτησε το κόκκινο κουμπί και κατέβηκε. Οσο κι αν πονάει η πληγή που βρωμάει αλήθεια και η πραγματικότητα που ορίζεται από το παρελθόν της, εκείνη κατέβηκε.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου