Blue Valentine - 2010

Η ταινία «Blue Valentine» είναι ένα πιστό φωτοαντίγραφο των σύγχρονων ερωτικών σχέσεων. Η ρεαλιστική ματιά και τεχνική του σκηνοθέτη της (Derek Cianfrance) την φέρνει τόσο κοντά στην πραγματικότητα, που μερικές φορές «γίνεται» η ίδια η πραγματικότητα. Για περίπου δυο ώρες, το συναίσθημα του έρωτα έρχεται αντιμέτωπο με τις δύο του φύσεις – την αυτοεπιβεβαίωση και την αυτοκαταστροφή –, μέσα από την παρακολούθηση της κοινής ζωής ενός ζευγαριού που ξεκινά να κολυμπά στα όνειρά του ώσπου τελικά πνίγεται μέσα σε αυτά. Η μάλλον μέσα στην έλλειψη τους.  

Ενας νεαρός άνδρας με ταλέντο στη μουσική, το οποίο δεν καλλιέργησε ποτέ, βάφει σπίτια για να βγάζει τα προς το ζην και πίνει αλκοοόλ στον ελεύθερο του χρόνο. Μία εξίσου νεαρή γυναίκα, που κάποτε είχε πάθος με την Ιατρική και τώρα με το ζόρι στέκεται όρθια στη βάρδιά της στο νοσοκομείο, είναι μονίμως ανικανοποίητη από την τροπή που έχει πάρει η ζωή της. Ο Ντιν (Ryan Gosling) και η Σίντι (Michelle Williams) είναι γονείς ενός μικρού κοριτσιού και κάποτε υπήρξαν ερωτευμένοι.

Πότε; Σκηνές από την αρχή του ειδυλλίου τους παρεμβάλλονται σαν μικρές οάσεις στην κεντρική αφήγηση της ιστορίας τους. Οι φωτεινές εκδοχές των ηρώων επιτείνουν ακόμα περισσότερο την φθορά τους στο παρόν. Τους καθιστούν όμως και λιγότερο τραγικούς^. μπορεί να είναι πλέον στάχτες, αλλά είναι τα απομεινάρια μιας φωτιάς που κάποτε πράγματι έκαιγε. Η κοπέλα πράγματι χόρεψε κάποτε αδέξια στους ρυθμούς του γιουκαλίλι που πράγματι κάποτε συνήθιζε να παίζει το αγόρι, λίγα χρόνια πριν βρεθούν κι οι δυο τους να ψάχνουν στα χορτάρια τη βέρα που πέταξαν μακριά με θυμό πάνω στον καυγά τους.

Κι όπως σε κάθε ταινία που σέβεται τον εαυτό της και τον ρόλο της, μετά από μια ισχυρή σύγκρουση έρχεται η λύση. Στην καλύτερη σκηνή του έργου, εκεί όπου κορυφώνονται πλοκή και αδιέξοδα, ο Ντιν και η Σίντι ξεσπούν πάνω από το πτώμα της ταλαιπωρημένης τους σχέσης και αποφασίζουν να χωρίσουν οριστικά. Ο εσωτερικός λυγμός και των δύο ηρώων εξωτερικεύεται με τόση δεξιοτεχνία από τους πρωταγωνιστές που είναι σαν να παρακολουθεί κανείς με κρυφή κάμερα ένα πραγματικό ζευγάρι.

Όταν από τα χείλη του Ντιν ξεβράζεται η φράση «πες μου πώς πρέπει να είμαι. Πες μου και θα το κάνω», η πορεία προς το τέλος μοιάζει μη αναστρέψιμη. Και επειδή ακριβώς η ταινία ευνοεί τη διαδικασία της  ταύτισης, αυτός που την παρακολουθεί ανακαλεί στη μνήμη του δικές του αντίστοιχες αναφορές και έτσι δεν εύχεται να τελειώσει με το κλασικό χολιγουντιανό happy end που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές ουτοπιών. Προτιμά να δει την τέχνη να αντιγράφει με ειλικρίνεια τη ζωή. Να δει δυο ανθρώπους να χωρίζουν για να τα βρουν πρώτα με τον εαυτό τους πριν τα βρουν (ή τα χάσουν) με οποιονδήποτε άλλο. Και αυτό τελικά συμβαίνει, σε αυτή την ταινία που υπηρετεί πιστά το είδος του ερωτικού δράματος, στο οποίο ανήκει. 

Υ.Γ: O Ryan Gosling είναι σαφώς ανώτερος της συμπρωταγωνίστριάς του. Κακώς προτάθηκε εκείνη για Οσκαρ..