Εκείνη είναι ξανθιά. Ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο. Δε χαμογελούσε πολύ για να μην κάνει ρυτίδες και μόλις εμφανίστηκε η πρώτη, τρομοκρατήθηκε και τον παντρεύτηκε. Δηλώνει πιστή σύζυγός του, μητέρα των παιδιών του, κριτής σε τηλεοπτικό show και πρόσφατα, παρουσιάστρια.
Εκείνος είναι εκδότης. Ίδρυσε στο τέλος της cult δεκαετίας του ’80 ένα πετυχημένο περιοδικό και από τότε, πιάνει χώρο στα ράφια των περιπτέρων και με άλλα έντυπα που υποδεικνύουν στη μέση νοικοκυρά να πηγαίνει στη λαϊκή με δωδεκάποντα. Σήμερα, παρουσιάζει τη δική του τηλεοπτική εκπομπή αλλά είναι και μέλος της κριτικής επιτροπής ενός τηλεοπτικού show που παρουσιάζει η γυναίκα του.
Εγώ μισώ τα ημερολόγια. Μόλις πάω να τα εμπιστευτώ και να πιστέψω ότι βρισκόμαστε στο τέλος του 2011, ανοίγω την τηλεόραση και παθαίνω πολλαπλές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Η ξανθιά χορεύει τσιφτετέλι στην εκπομπή του εκδότη άντρα της και ο εκδότης φιλάει με πάθος τη ξανθιά γυναίκα του στα παρασκήνια της εκπομπής που συμμετέχουν και οι δύο.
Η παράνοια, που θέλει να στρογγυλοκαθίσει πάνω στη νοημοσύνη μου μέχρι να της προκαλέσει ασφυξία, εξακολουθεί να μονοπωλεί τα βράδια της Κυριακής. Και τα μεσημέρια της επόμενης μέρας. Στην εποχή που ο καθένας ψάχνει να βρει τη νέα θέση του σε μια πραγματικότητα που γκρεμίζεται και είναι έτοιμη να χτιστεί και πάλι από την αρχή, η τηλεόραση γυρνά στον τόπο του εγκλήματος. Στα early 90’ s, εκεί από όπου ξεκίνησε.
Το μόνο που λείπει είναι τα μπαλέτα που πνίγονται στην παγέτα και τα πούπουλα και το μπορντό μολύβι πάνω στο κεραμιδί κραγιόν. Κατά τα άλλα, η prime time αισθητική που προωθεί αυτός ο δέκτης εξακολουθεί να μένει κολλημένη στο παρελθόν, σαν να απευθύνεται σε ένα κοινό που αποτελείται από καρικατούρες του «Ρετιρέ» και των «Μικρομεσαίων».
Δυστυχώς για όσους αγαπάνε να βουλιάζουν στον αναπαυτικό τους καναπέ απέναντι από το σύνθετο με τα σεμεδάκια, τα μπιμπελό και την μονίμως ανοιχτή τηλεόραση, η αυτοκρατορία του ντεκαπάζ έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μπορεί, βέβαια, ένα γρήγορο ζάπινγκ να μην αποδεικνύει κάτι τέτοιο αλλά για αυτό υπάρχει ο πραγματικός κόσμος εκεί έξω. Για να του ρίχνουμε πού και πού καμιά ματιά και να βλέπουμε ότι άνθρωποι ως μονάδες και άλλοι ως ομάδες προτείνουν, δημιουργούν και εξελίσσονται ακριβώς μέσα στα χρονικά πλαίσια της δεκαετίας που τους ανήκει. Καμιά φορά, τραβάνε με δύναμη προς τα μπρος, ποτέ όμως προς τα πίσω. Γι’ αυτό, λοιπόν, (δεν) λυπάμαι που το λέω αλλά: Early 90’s, it’s too late for you!
* Κείμενο: Κική Μουστακίδου. Δημοσιεύθηκε στο Pepper Magazine #13, Δεκέμβρης 2011
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου