Είναι μερικές ταινίες που τις βλέπεις με όλα σου τα κύτταρα στραμμένα στην μεγάλη οθόνη. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα», μια ταινία που δεν κατάφερα να παρακολουθήσω στο τελευταίο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αλλά μου φανερώθηκε με όλο της το μεγαλείο στην μικρή αίθουσα του cine «Βακούρα».
Ο Νασέρ Αλί, ένας ταλαντούχος βιολιστής στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 1950, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν το αγαπημένο του βιολί σπάει. Ανίκανος να διαχειριστεί την απώλεια, αποφασίζει να κλειστεί στο δωμάτιό του, περιμένοντας τον θάνατο να τον επισκεφτεί. Οι ημέρες που ακολουθούν ξετυλίγουν με σπιρτόζικα αφηγηματικά ταξίδια στο παρελθόν του ήρωα τα συναισθήματά που τρέφει για τη σύζυγό του, τα δυο παιδιά τους αλλά κυρίως, για μια γυναίκα που του σημάδεψε ολόκληρη τη ζωή.
Με μια σκηνοθεσία αυθεντικού γαλλικού αέρα βουτηγμένου με το κεφάλι στον σουρεαλισμό, το «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα» είναι πράγματι ένα παραμύθι για μεγάλους. Οι πολύ καλές ερμηνείες σχεδόν περνούν απαρατήρητες μπροστά στην εξαιρετική συρραφή των στιγμών που συνθέτουν τη ψυχοσύνθεση του άκρως συναισθηματικού μουσικού.
Μιας και δεν μπορώ να διαλέξω ποια συγκεκριμένη εικόνα ή ποιο στην εντέλεια φροντισμένο φωτογραφικό κάδρο θα κρατήσω από αυτήν την γλυκιά ταινία, επιλέγω μια φράση. Μια συμβουλή που δέχεται ο Νασέρ Αλί από τον δάσκαλό του, όταν ο δεύτερος απογοητεύεται από την έλλειψη πάθους στο παίξιμο του πρώτου.
«Η ζωή είναι ένας αναστεναγμός και αυτό τον αναστεναγμό πρέπει να αρπάξεις». Ίσως αυτό να είναι κι ολόκληρο το νόημα της ταινίας και της ζωής: η εκπνοή μιας βαθιάς ανάσας που κουβαλάει ό, τι νιώθουμε είναι και η δύναμή μας να συνεχίζουμε όταν τα πάντα γύρω μας (και μέσα μας) καταρρέουν.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου